'Als een Ruijs voel ik honderd jaar familie achter me'

Dat Victoria haar vader Theo (68) heeft opgevolgd, was niet vanzelfsprekend. "Ik ben niet getrouwd met Figi.'' Vader Theo: "Ze komt niet in een gespreid bedje.''

Victoria Ruijs, verloofd en woonachtig in Amsterdam, is met haar blonde haren en slanke figuur een opvallende verschijning. Ze is een echt mensenmens, omschrijft ze zichzelf. Een ambitieuze vrouw. Eentje die weet wat ze wil. Dat blijkt ook na afloop van het interview. Ze laat de fotograaf weten niet te willen poseren bij die mooie, statige messing trap midden in de hal van Figi. Te kenmerkend voor het 'oude' hotel.

Hotel Theater Figi kent een lange historie en is, net als de familie Ruijs, onlosmakelijk verbonden met Zeist. In 1850 vanuit de Broedergemeente oorspronkelijk opgericht als banketbakkerij is het bedrijf in de afgelopen eeuw uitgegroeid tot een gerenommeerd en goedlopend hotel, theater, bioscoop, congrescentrum en restaurant.

Figi kwam in 1917 in handen van de familie. Theo Ruijs sr. en Corrie Ruijs sr., de oom en tante van Theo Ruijs, stonden toen aan het roer. De familie bestond uit tien broers en zussen. Allen werkten in het bedrijf.

Halverwege de jaren 90 is het oude Figi gesloopt, omdat het niet meer voldeed aan de eisen van de tijd. Mede dank zij de financiële inbreng van de familie Lubbers, in het bijzonder Rob Lubbers, kon het Zeister imperium en familiebedrijf op dezelfde plek herrijzen. Corrie Ruijs, de tante van de nieuwe directeur Victoria Ruijs, was getrouwd met Richard Lubbers, broer van de vorige week overleden Rob Lubbers en oud-premier Ruud Lubbers. Rob Lubbers was ooit eigenaar van machinefabriek Hollandia Kloos.

In 1995 werd het huidige Figi geopend. Er werken nu honderd personen, onder wie nog drie leden van de katholieke familie Ruijs. Behalve Victoria zijn dit broer Diederik (30, facilitair bedrijf) en oom Jos (61, theater). Theo Ruijs is officieel na zestien jaar per 1 oktober gestopt als directeur.

Victoria Ruijs: "Mijn grootse wens ooit was om balletdanseres te worden. Toen was ik 8 of 9 jaar oud. Mijn vader is ingestroomd toen hij 50 was en heeft eerst zijn eigen carrière gehad. Je wordt bij ons niet klaargestoomd om directeur te worden. Je mag doen wat je zelf wilt. Ik heb bestuurs- en organisatiewetenschap in Utrecht gestudeerd. Daarna ben ik twee jaar beleidsmedewerker geweest bij de provincie Noord-Holland. De afgelopen vijf jaar ben ik lobbyist geweest bij Nuon. De eerste twee jaar in Amsterdam, de laatste drie jaar in Brussel voor het moederbedrijf Vattenfall. Daar woonde ik ook. Dat vond ik heel leuk werk. Je bent een schakel tussen de techneuten en de besluitvormers. De politiek kende ik een beetje van huis uit. Mijn vader is een paar jaar wethouder in Zeist geweest.''

"Ik ben bijna geboren hier. Ik ben geboren in de Jufferstraat. Daar staat nu onze parkeergarage. Ik kan me herinneren dat in onze achtertuin nog een rijtuigenbedrijf stond. Bijna alle neven en nichten boven mij hebben nog in het oude hotel gewoond. Als kind rende ik door de gangen. Met oud en nieuw werden we boven neergelegd om te slapen, terwijl onze ouders beneden gingen dineren. Oud en nieuw was onze familiedag, de enige dag van het jaar dat we geen activiteiten hadden. Het oude hotel ging dicht toen ik 5 jaar was. Op het moment dat het nieuwe hotel hier open ging, kende ik het hele pand al. Als kind nam de vader ons mee door het casco van het nieuwe pand. Met helmpjes op. Ik was toen 7 of 8. Prachtig, het hoogste punt.''

" Bij onze familie geldt dat we ons altijd iets meer moeten inzetten dan alleen voor je eigen portemonnee. Natuurlijk ben je actief voor anderen. Je studeert en daarnaast doe je dingen ernaast. Ik heb een aantal commissies gedaan bij onder meer mijn studentenvereniging UVSV. En ik heb stage gelopen bij het de Tweede Kamerfractie van het CDA in Den Haag.''

Theo Ruijs: "In onze familie is het verenigingsleven altijd belangrijk geweest. Dingen doen in de samenleving waar je deel van uitmaakt. Het tweede dat kenmerkend is voor onze familie: opleiding is van belang, maar geen doel op zich.''

"Twee of drie jaar geleden heb ik aangegeven dat ik het wel leuk zou vinden. Je zegt het altijd al een beetje, maar op een gegeven moment wordt het concreet. We hadden een afspraak in Slot Zeist. Ik liep op met Jos en Theo. Toen heb ik het voor het eerst als gedachte genoemd.''

Theo Ruijs: "Ik zal even een breed familiebeeld geven. Wat voor mijn generatie gold, geldt ook voor Victoria en haar broer Diederik. Je krijgt altijd de kans mee te denken en mee te werken. Je hoort aan tafel dingen, praat mee en al dan niet ontstaat er een sfeer of je het leuk vindt om in het bedrijf te komen werken.''

Victoria Ruijs: "Ik heb twee jaar geleden een maand stage gelopen bij een ander hotel om te kijken of ik het leuk zou vinden. Ik heb daar alle afdelingen gezien. Je kunt je eigen bedrijf wel kennen, maar ik wilde het ook ergens anders een keer meemaken omdat ik zelf geen horecaopleiding heb. Dat beviel. Ik heb daar alles gedaan. Je moet me alleen geen leidingen laten leggen.''

Theo Ruijs: "Als je vraagt of ik heb gestimuleerd dat ze hier kwam werken, is het antwoord 'nee'. Ik heb het eerder afgeremd. Het is een zware baan. Dit is niet de makkelijkste tijd. Ze heeft zelf gekozen, het is haar ambitie. Het is hard werken. Je kan het alleen maar doen als je het bewust kiest. Je hebt de onrust die hoort bij het ondernemerschap. Je komt niet in een gespreid bedje. Alle bedden worden hier elke dag weer opgemaakt. De kans op succes is geen zekerheid.''

Victoria Ruijs: "Vorig jaar heb ik aangegeven bij onze raad van commissarissen dat ik het wilde doen. Die zei: leuk. Toen is mij gevraagd een nieuw businessplan te schrijven voor het nieuwe Figi. Dat heb ik de afgelopen maanden gedaan. Drie maanden geleden heb ik de knoop doorgehakt. Ik had mezelf twee voorwaarden gesteld voor ik wilde beginnen: ik wilde een managementteam dat ik zelf zou uitkiezen en voldoende geld om te verbouwen en te vernieuwen. In goed overleg zijn we er uitgekomen.''

"Als een Ruijs voel ik zeker de verantwoordelijkheid van honderd jaar achter mij. Natuurlijk is het extra, omdat mijn geschiedenis hier ligt. Mijn overgrootoma liep hier op de straat heen en weer. Als kind zei ik altijd dat ik directeur van Artis wilde worden. Dat lijkt me ook mooi. Ik ben niet getrouwd met Figi.''

Theo Ruijs: "Als ze weg wil, moet ze weg kunnen. Ik denk dat zij het kan en dat het leuk is voor Figi en goed voor haar. Ik denk dat zij met haar broer Diederik een goed span vormt.''

Theo Ruijs: "Hij is een man van de praktijk. Hij loopt overal rond en ziet erg veel. Hij kent veel gasten, ieder personeelslid en heeft een goed gevoel voor de menselijke kant van dingen. Daarom denk ik dat Victoria en hij goed kunnen samenwerken.''

Victoria Ruijs: "Ik heb gezegd dat ik dit project in ieder geval voor vijf jaar aanga. Het is niet voor de rest van mijn leven. Het is voor mij hard werken en natuurlijk een ontzettend mooie stap. Ik ben op jonge leeftijd directeur van een hotel en theater. Het is een prachtbedrijf op een toplocatie. Het is voor mij ook een kans.''

Theo Ruijs: "Op die leeftijd moet je niet een langere horizon hebben dan vijf jaar.''

"Ik doe veel indrukken op. Het is een groot bedrijf. Eigenlijk zijn het zeven bedrijven in een. Met allemaal mensen. Ik ben de eerste week begonnen met het meelopen met mijn medewerkers. Met de schoonmaakdienst, met de beveiliging, de sales, technische dienst en in het restaurant. Ik heb voor het eerst een urinoir schoongemaakt. Thuis hebben we alleen een gewone wc. Ik heb gestofzuigd en fruit gesneden. Bedden opmaken is een vak apart. Als je meewerkt op elke afdeling en ziet wat ze doen, dan pas kun je het management goed doen. Het werkt als je je laat zien. Toen ik een jaar of 16 was, was ik hier ook aan het werk. De bediening, administratie. Toen ik 11 was ging ik zeepjes inpakken. Dan kreeg ik 5 cent per doosje. Een zakcentje, hè.''

"Het is best een stap. Het wordt een ander leven. Het is een 24 uursbedrijf. Ik zie aan mijn vader wat voor leven het is. Ik heb maandag niet thuis gegeten, dinsdag niet en vanavond ook niet. Mijn verloofde Denis heb ik leren kennen tijdens mijn werk bij Nuon. Hij werkt bij een private investeerder in duurzame energie. Hij heeft eveneens een drukke baan. We huren nu in Amsterdam een woning. We kijken even hoe het gaat. Als het echt druk wordt, verhuizen we misschien meer naar het midden van het land. En dan naar Utrecht, waar ik tijdens mijn studie in een studentenhuis met alleen maar meisjes heb gewoond. De Dom is mijn thuis.''

"Wij zijn het best verscholen theater van Nederland. Dat moet echt veranderen. Ik wil het theater en bioscoop meer naar voren halen. Dan moet je denken aan bijvoorbeeld een digitale projectie op de gevel, waarop duidelijk te zien is wie er die avond in het theater speelt en welke films draaien in de bioscoop. Ik wil de diverse functies die we in huis hebben meer gaan mixen. Daarnaast wil ik het bedrijf aanpassen aan de moderne tijd. We gaan een nieuw concept neerzetten en vergeten daarbij onze historie niet. We zitten hier ook dicht bij het bos, het nationale park Utrechtse Heuvelrug. Dat wil ik ook meer naar voren laten komen in het hotel. Figi heeft in de huidige opzet wel degelijk toekomst. Het draait, maar het is nu aan mij om het in die tweede eeuw te krijgen.''

Gerelateerde artikelen:Boerenzoons Coen en Thijs koesteren het familiebedrijfSchoenmakersbedrijf Van Mourik heeft alles te danken aan de oude JillesBijna driekwart van de Zeeuwse bedrijven is familiebedrijf