Bedrijf verkocht, huis verkocht, auto verkocht

Het gesprek met Remko Latten gaat al gauw niet meer over het bedrijf. Meer over geluk en kwaliteit van leven. Over minder met jezelf bezig zijn. Latten (38) vertrekt met vrouw Caressa en hun kinderen Luke (10) en Zoë (8) naar Suriname. Om daar vrijwilligerswerk te doen en meer aandacht aan de kinderen te kunnen schenken. "Geld verdienen is niet alles in het leven", zegt hij. Stabiel Niet dat het slecht zou gaan met zijn schoonmaakbedrijf, Latten Dienstverlening in Nuenen. Hij begon er als schoonmaker, klom langzaam op in de hiërarchie en nam het in 2008 over van zijn vader. Met 3 miljoen euro omzet en 100 medewerkers verkeert het in stabiel vaarwater. Vaste klanten zijn de Bijenkorf bijvoorbeeld en veel woningcorporaties en andere vastgoedbeheerders. Voor de warenhuisketen wast het bedrijf de ramen van alle vestigingen in het land. In Eindhoven komen de schoonmakers van Latten in wel 150 appartementencomplexen. Kleine spelerLatten is wel een relatief kleine speler in de branche. En daar komen zaak en privé bij elkaar. "Om bij te blijven zouden we moeten groeien en andere bedrijven moeten overnemen. Daar zou veel tijd in gaan zitten. Daarna zijn we de vraag gaan omdraaien: wat willen we eigenlijk privé?" Hoe ze in het leven staan, wordt mede beïnvloed door hun overtuiging als Jehovah’s getuigen. Gezin, geluk en iets voor de medemens doen, beschouwt Latten als ‘heel belangrijk’. Jarenlang sprak hij met zijn vrouw over de mogelijkheid om te gaan ‘helpen’ in het buitenland. Het besluit om dat daadwerkelijk te willen gaan doen, viel in oktober 2014. Vorig jaar waren ze gedurende twee maanden bij wijze van proef in Suriname, het voor de kinderen omwille van de taal verkozen land. "Dat gaf de doorslag. De hartelijkheid die je met je gezin krijgt van de mensen. Die zijn daar veel geloviger. Je kunt ze iets uit de bijbel leren. Dat geeft voldoening." In de jungle stuitten ze na zes uur varen op een grote congreshal van de gemeenschap. Groot geloof gaat daar samen met bittere armoe. "We sliepen in hangmatten onder een dak van golfplaten. Rijst werd gekookt met water uit de rivier."Hoge duikplank Ondanks dat goede gevoel spreekt hij van een ‘hele moeilijke keus’. Hij vergelijkt het proces met de afstand die je aflegt tot een hoge duikplank. "Je hebt het besluit genomen om te springen, maar als je boven staat vraag je je af of je wel durft." Confronterend was ook de dag dat hij naar de notaris ging om de verkoop te bekrachtigen. "Onderweg verkocht ik daarna mijn auto. Met de trein kwam ik thuis. Het voelde alsof je al uitkledend alles achter je laat. Aan de andere kant gaf het ook heel veel rust. Ik voelde de zorgen van me afglijden."Familiebedrijf Dan was er nog de innerlijke strijd over het beëindigen van het in 1992 gestichte familiebedrijf. "Ik ben trots op wat ik heb neergezet met dit bedrijf, dat ik van mijn vader heb mogen overnemen. Mijn ouders steunen me. Ook zij zijn Jehova’s getuigen, ja. Het is voor hen ook lastig, maar ze vinden het geweldig dat we dit als gezin doen." Even slikken was het toen aanstaande koper Fonville van het bedrijf voor het eerst aan tafel zat in Nuenen, vertelt Remko Latten. Zijn vader blijft voor twee dagen in de week werkzaam voor het bedrijf. In Fonville is een nieuwe eigenaar gezocht die past bij Latten Dienstverlening. "We hebben niet gekozen voor het hoogste bod. Je moet goed zorgen voor het bedrijf dat je achterlaat." De verkoopopbrengst stelt hem in staat zijn leven een andere wending te geven. Niettemin zal hij in Suriname zijn leven moeten ‘vereenvoudigen’ zoals hij dat noemt. "Ik had mezelf een heel hoge standaard opgelegd. Je kunt met iets minder genoegen nemen en dingen doen die je leven verrijken. Ik reed een luxe auto en nu een simpelere. Maar ik voel me er niet armer door."Vrijwilligerswerk Hoelang ze in Suriname blijven, staat niet vast. "Drie jaar? Vijf? Zeven? Ik zie mezelf niet met een rollator in Suriname rondlopen, maar ik het sluit niets uit." Meer kwaliteit van leven verwacht hij in dat land te krijgen. Hij gaat nog nader in te vullen vrijwilligerswerk doen. De lokale organisatie van Jehovah’s getuigen ondersteunen. Leven in een lager tempo in ieder geval. Hij vertelt over een ontmoeting in Paramaribo, waar hij vroeg welke bus hij moest hebben. "Pardon, zei die man. Hoe gaat het met u? In Suriname maak je eerst een praatje voordat je zo’n vraag stelt." Hij verhaalt over de mentaliteit in het land. Wie zijn geld heeft verdiend om de dag mee door te komen, maakt zich geen zorgen over de dag van morgen. Iets minder relaxed zou van hem wel mogen, daar niet van. "Maar een burnout of depressiviteit kennen ze er niet. Druk voelen we hier wel in Nederland. We leggen die elkaar op. Ik merk het ook aan mezelf. Dat pakje van de Wehkamp wil ik ook een dag later in huis hebben."Huilen De opmerkelijke stap om te emigreren naar Suriname maakte meer los dan hij had kunnen denken. "Bij het bedrijf stonden mensen te huilen dat ik weg ga." Zo’n zestig e-mails van klanten stroomden binnen. Een medewerkster van de Bijenkorf die hij eerder had ingelicht over zijn besluit, liet hem onlangs weten zo te zijn geïnspireerd dat ze een dag minder in de week gaat werken. "Je houdt mensen een spiegel voor. Missschien wel veel mensen in Nederland leven op een manier waarop je voorbijgaat aan de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. De basis van geluk zijn we vergeten. Dat gaat automatisch. We zitten in een sneltrein. Daar kun je niet zo gemakkelijk weer uit."