Waarom Daniëlle tóch een punt zet achter haar fashion-webshop

Afgelopen november startte ik mijn avontuur als ondernemer en legde ik mijn ervaringen met veel plezier eerste wekelijks en later tweewekelijks vast voor De Ondernemer. In deze tijd heb ik veel ‘geconnect’ met andere ondernemers en die gesprekken hadden vaak twee kanten voor mij; ik vond het onwijs gaaf om hun drive en geloof in hun eigen business te ervaren. Dat is iets waar ik oprecht van kan zeggen veel geleerd te hebben en ook altijd tegenop te zullen kijken. Maar ook was het soms confronterend omdat ik realiseerde dat ik die ‘sparkle’ die zij allen zo hadden, ik zelf toch miste.

Van fast fashion naar duurzaamheid

In een eerdere blog schreef ik al dat in praktijk de fast fashion-wereld mij ietwat tegenviel. Duurzaamheid is iets waar ik steeds meer waarde aan hecht in mijn persoonlijke levensstijl. Het werd daarom voor mij lastig om nog achter mijn eigen concept te kunnen staan. Het was een gevoel van binnen, dat knaagde. Ik kon mijn creativiteit niet kwijt op de manier hoe ik dat wilde. Ik kocht kleding in bij groothandels maar voelde aan alles dat ik meer interesse had in een rol in een eerder stadium in het proces van een kledingstuk, namelijk het creëren ervan.

Deze bevindingen heb ik - zoals aangekondigd - proberen te verpakken in een nieuw concept, waarvan sommigen van jullie misschien ook wel hadden verwacht te lezen via juist deze nieuwe blog. Helaas moest ik concluderen dat mijn nieuwe concept, niet haalbaar zal zijn. De verhouding van tijd die er in gaat zitten tegenover opbrengst is niet rendabel.

Maar om eerlijk te bekennen, kwam deze conclusie pas na een veel groter besef: Ik ben een ondernemend persoon, maar ik ben geen ondernemer. Ik voel het aan alles, al een tijdje liep ik er mee rond. Ik durfde er niet zomaar aan toe te geven. Je hebt toch een lange periode iets opgebouwd waar veel tijd en geld in zit. Bloed, zweet & tranen ook wel. Je neemt een sprong in het diepe en hoopt dat het goed uitpakt.

'Ik raad iedereen aan het te proberen'

Aan de klanten lag het niet, ik had een leuke vaste club mensen die mijn business trouw volgde. Genoeg voor een startende onderneming. Maar ik vóel het simpelweg niet, die ambitie om iets groots hiervan te maken. Ik miste mijn vorige banen. Ik besefte het veel te leuk te vinden om onderdeel te zijn van een bedrijf, van een team, van een groter doel. Samen sparren, met elkaar mooie dingen maken, resultaten zien, groeien en vooral veel leren. Ik leer van mensen om mij heen, een goede bedrijfsvoering, ik krijg daar energie van. Ik ga daarvoor mijn bed uit. Ik ben niet een type om op de voorgrond te staan, ben liever onderdeel van, neem credits op als team. Ik heb geen ondernemersbloed, ik heb eerder een hart voor de zaak.

Iets waar je alleen achter komt door het te doen, door het te proberen. En ik raad iedereen het aan het te proberen. Je wilt niet met de vraag blijven ‘wat als…?’ of ‘had ik toen maar’. Dat kamertje kan ik nu voor altijd sluiten, meer ruimte in mijn hoofd nu dat uit de weg is. Nog meer drive nu ik weet wat ik wil en wat ik niet wil. Ik heb dan ook geen spijt, helemaal geen spijt. Zoveel over mezelf geleerd, had het niet willen missen. e komt er gaandeweg achter wat voor jou werkt, alles en elke dag is een les en een verrijking van je ontwikkeling. Niks is zonde van je tijd, je haalt er altijd wel iets uit. Dat kun je van mij aannemen.

Mijn ultieme doel is de beste versie van mijzelf te worden - en dat word ik niet in het ondernemerschap. Dus… ik stop. Zo, dat is eruit, ook op deze website. Wat van alle ervaringen zeker overblijft is het respect voor ondernemers. Strijdlust, geloof in de business, kwaliteiten om het zelf te doen en om door te gaan. Ook in de coronacrisis.

Ik kijk er naar uit om weer een functie binnen het bedrijfsleven op te pakken. En die is er. De Ondernemer en ondernemers, bedankt. Het was mij een waar genoegen.