Nico Dijkshoorn kocht een VanMoof (en schreef er deze blog over)

In een tijd dat er nog helemaal geen influencers bestonden en meisjes van 15 jaar gewoon nog zonder camera elkaars nagels zaten te lakken, liep ik minimaal een decennium op iedereen vooruit. Ik kocht het eerste model fiets van een jong bedrijf: VanMoof.

Ik kan hier nu wel de grote ziener gaan uithangen en rondbazuinen dat ik meteen een stuk groeiend marktaandeel op twee wielen zag, maar de waarheid is: ik vond het zadel heel mooi. Een prachtig lichtbruin leren zadel van Brooks, dat opeens een heel surrealistische uitstraling kreeg door het grote dikke industriële aluminium frame er vlak onder.

Er gebeurde iets raars. De fietsenverkoper in Leiden bleef maar tegen mij aan lullen dat ik het beste van het beste had gekocht. Een uniek concept. Ik had een fiets gekocht die niet kapot kon. Hij gebruikte steeds het woord hufterproof. Ik vond dat verkooptechnisch geen prettig woord.

Het werd een beetje ongemakkelijk. Ik voelde aan het zadel, dat prachtige zadel. Het leer zag er uit als de oude aktetas van een belangrijk iemand. Ondertussen bleef de fietsverkoper maar doorpraten over de verlichting. Die was uniek. Het voor-en achterlicht werkten op zonne-energie. Nooit zou ik zonder licht rijden. Nooit meer een flikkerend lampje om mijn arm waardoor ik er meteen uitzag als en schoolgaand kind van 50 jaar oud.

De fietsenmaker zei: ‘U zit lekker op de bank en ondertussen zuigt uw fiets zich vol met licht’. Ik zei: ‘Mijn fiets staat in een garage. Daar is geen licht’ Toen viel het even stil. De verkoper zei: ‘Had ik u al verteld dat de fiets hufterproof is? Je kunt hem in een hoek smijten en daarna rijd je zo weg. Ik zei: ‘Het gaat mij om het zadel en die aluminium buizen, maar dus vooral om het zadel.’ De fietsverkoper negeerde dat en rekende af. Daar ging ik, op mijn toekomst zonder versnellingen en loszittende handvaten.

Na drie dagen had ik geen licht meer op mijn fiets. Ik mailde VanMoof. Zij stuurden mij een doosje met twee lampjes die ik met een usb-snoertje kon opladen. Ik had een fiets gekocht die ik iedere avond uit elkaar moest sleutelen om er een beetje licht uit te krijgen.

Ik moest denken aan deze oertijd van VanMoof, aan het eerste model, toen ik op deze site een artikel las en video zag over hun unieke frame en de mogelijkheid om daar een ideale elektrische fiets van te maken. Ik voelde een vreemd soort woede sluimeren. Ondertussen hadden ze mij verdomme wel jaren lang op een inferieur basismodel in de rondte laten scharrelen?

Ik was - zonder dat ik dat toen wist - een crashtest dummy. Ik sluit niet uit dat ze bij VanMoof mijn gedrag hebben geobserveerd. Misschien hebben ze met elkaar gebeld. ‘Jongens, Dijkshoorn krijgt zijn lampje weer niet aan. Hij drukt steeds op het verkeerde knopje. Zijn kettingkast is er ook weer afgedonderd. Hij staat nu heel hard schreeuwend tegen een muur aan te trappen.’

Ik voel me gebruikt. Ik heb hun fiets omarmd om esthetische redenen. Die prachtige combinatie van futuristisch en ouderwets, waar ik mijzelf blijkbaar in herkende. Wat ik kreeg was een testmodel. Ik was eigenlijk jarenlang in dienst van VanMoof. Er reed een oude sukkel door Leiden die er achter kwam dat zijn lampje niet oplaadde als er geen zon was.

Mij gebeurt dat wel vaker. Ik koop de ultieme gehoorbeschermers, ik ben heel trots op de stalen verpakking in de vorm van een vrolijk gekleurd anus-eitje en daarna loop ik een half jaar met een piep in mijn oor. Ik schaf blijkbaar te naïef aan. Ik vertrouw ondernemers. Ik denk: dat product is helemaal uitontwikkeld. Ik ben de man die al twintig jaar Knorr Paella at en opeens ‘Geheel Vernieuwde Receptuur’ op de doos zag staan.

Ik moet eerlijk zijn. Ik heb mijn eerste VanMoof nog. Met zadel. Ik fiets nu op een verbeterd model, een zwarte, maar toch knaagde er iets toen ik in het artikel las dat mijn fiets, mijn geliefde niet goed werkende fiets, eigenlijk altijd een prototype is geweest. Ik reed, zonder dat ik het wist, op een fiets waar ze later een motor in gingen verstoppen. Het vreemde is: ik ben daar een beetje trots op. Ooit was ik een early-adaptor van de huidige toekomst.