Ondanks bijstandsniveau blijft winkelier Maarten positief: 'Nu orde op zaken aan het stellen'

Het is vaak een gezellige boel in de winkel van Maarten Landegent aan de Ganzepoortstraat, in de binnenstad van Goes. Met name als het regent, is skatewinkel LUX een toevluchtsoord voor de skatende jeugd. Ze ploffen op de bank om te chillen, bekijken de skateboards, drinken een colaatje of eten er een frietje. Zolang ze de mayonaise niet aan de te verkopen kleding smeren, vindt Landegent het best. ,,Ik ben dan toch die lieve lobbes, die het allemaal goed vindt”, zegt de 42-jarige ondernemer tegen PZC. ,,Ik ben er graag voor mijn medemens.’’

Niet alleen voor de jeugd trouwens. Een tijd geleden was er een koppel in de zaak. Even later kwam de man, het moet een zestiger zijn geweest, terug. Alleen. Hij vroeg schoorvoetend of hij even mocht praten. Landegent: ,,Het was dinsdagmiddag, het regende, dus ik zei: ‘steek van wal’. De volgende twee uur heeft hij z’n hele levensverhaal op tafel gelegd. Aan het eind van het gesprek zei hij: ‘Maarten, ik heb het idee dat ik eindelijk eens met iemand heb kunnen praten als een gelijke.’ Een paar weken later stond hij hier weer. Om me te bedanken.’’

Er staat niet op je deur dat je er ook bent voor goede gesprekken. Je straalt dat schijnbaar uit.

,,Ik denk het. Ik ben iemand met veel mensenkennis. Ik zie en voel mensen. Daar acteer ik op. Er was een keer een meisje in de zaak, ik denk dat ze 17 jaar oud was. Ze kwam skates kopen. Op een gegeven moment stond ze voor de balie en vroeg ze plompverloren of ik psycholoog ben. ‘Een soort van’, heb ik toen gezegd. Ze vond dat haar broer maar eens met me moest komen praten, want hij was zo vaak boos. ‘Stuur ‘m maar’, zei ik. De jongen is nooit gekomen, maar het feit dat het meisje het opmerkte, vond ik heel bijzonder.’’

,,Pas nog stonden een paar meiden van 18 hier hun problemen met me te bespreken. Ze weten dat het oké is. Ik heb ook weleens met een knul gepraat, omdat z’n moeder zich zorgen over hem maakte. ‘Wat ben je aan het doen?’, heb ik tegen hem gezegd. ‘Kijk eens hoe lief je vader en moeder voor je zijn en kijk eens wat jij teruggeeft!’ Een paar maanden later waren ze hier weer, om een broek te kopen. De jongen was als een blad aan een boom omgedraaid, vertelde z’n moeder. Hij was liever. Elke keer als hij nu langs de winkel fietst, steekt hij z’n hand op. Mooi, toch?’’

Je helpt anderen, terwijl je zelf ook niet vrij bent van zorgen.

,,Zeg maar gerust dat het op financieel gebied doffe ellende was, de afgelopen vier jaar. Ik ben, nadat ik vijf jaar in Amsterdam heb gewoond en in gerenommeerde modewinkels heb gewerkt, in 2015 teruggekomen naar Zeeland. Aan de Grote Kade in Goes kon ik een skatewinkel overnemen. Ik wilde graag een eigen zaak, dus die kans heb ik gepakt. Dat was LUX Boardshop."

,,De eerste tweeënhalf jaar waren geweldig, de winkel draaide goed. Maar de bank dacht er anders over. Waar ze me eerder hadden gezegd dat het aflossen van mijn lening voor een jaar stopgezet zou kunnen worden, zodat ik kon investeren, wilden ze ineens van me af en moest ik die lening in korte tijd terugbetalen. Ze trokken er gewoon de stekker uit. De toegang tot mijn zakelijke rekening werd geblokkeerd, waardoor ik niks meer kon. Ik ben in die tijd keihard naar beneden gevallen. Klanten kwamen niet meer, omdat ze bij mij niet meer de nieuwste collectie konden vinden.’’

Desondanks maakte je in de Lange Vorststraat, midden in de binnenstad, een nieuwe start.

,,Inderdaad. Maar ik zat er net een week toen de pandemie uitbrak. Coronasteun heb ik nooit gekregen. Na een jaar werd ik uit het pand gezet, omdat de eigenaar het wilde verkopen. Ik zat er met een pop-up-contract, dus had geen poot om op te staan. Hier aan de Ganzepoortstraat heb ik gelukkig een fijne huurbaas.’’

Eind goed, al goed.

,,Nou, nog niet. Ik heb nog schulden, maar ben nu orde op zaken aan het stellen, zodat ik met een schone lei weer kan beginnen. Dat zal rust geven."

Ga je gebukt onder de zorgen?

,,Dat is overdreven. Maar ik heb wel stress. Veel mensen zullen dit wel herkennen: je wil afrekenen in een winkel, maar er staat niet genoeg op je rekening, omdat het geld op is of er een onverwachte afschrijving is gedaan. Op zo’n moment sta je met een soort schrik in je lijf. Ik zeg altijd: het is alsof er dan een zak cement in je nek wordt gelegd. Zo’n soort gevoel heb ik elke keer als er wordt aangeklopt door iemand die nog geld van me krijgt. Kun je nagaan hoeveel zakken cement er al in mijn nek liggen na vier jaar. Maar ik ben nooit ingestort.’’

Sterker nog, je lijkt altijd opgewekt.

,,Dat ben ik ook. Ik ben positief, enthousiast en daadkrachtig van aard. Die eigenschappen houden me op de been. Ik blijf gewoon ondernemen, want dat is wat ik graag doe. Ik sta elke dag met plezier in de winkel en zie altijd kansen. We hebben een tijdje live-optredens gehad in de winkel, op donderdagavond. Dat fleurde de dode koopavond echt op. Mensen vonden het geweldig. Maar de gemeente heeft er een stokje voor gestoken. Versterkte muziek mag niet. Toegegeven: ik schonk ook weleens een biertje op zo’n avond.’’

Over muziek gesproken. Je verkoopt nu ook tweedehands elpees.

,,Dat is een heel goede zet geweest. Ik haal daar nu het grootste deel van de omzet uit. Het heeft ook al veel bijzondere ontmoetingen opgeleverd. Het verzamelen van vinyl is een passie voor veel mensen. Het is mooi om iemand gelukkig te zien met een plaat die hij al lange tijd zocht. Ik heb een keer een eerste Nederlandse persing van een elpee van The Beatles verkocht. In Nederland waren destijds de hoezen nog niet klaar, dus daar zit een Engelse hoes omheen. Dat zijn nu unieke en gezochte exemplaren. Die wisselen online voor 100 euro van eigenaar. Dat vraag ik er zelf niet altijd voor, hoor. Ik wil daar gewoon een liefhebber gelukkig mee maken.’’

Je wil in zo'n geval niet altijd het onderste uit de kan hebben?

,,Nee, zeker niet.’’

Niet altijd de hoofdprijs vragen. Uren praten met mensen. Zou je je niet zakelijker moeten opstellen?

,,Dat zou kunnen, maar zo wil ik niet zijn. Ik denk ook niet dat het nodig is. Het feit dat ik ben wie ik ben, met de vriendelijkheid en hartelijkheid die ik uitstraal, maakt dat mensen bij me terugkomen. Dat is ook veel waard. Het is mijn natuur dat ik mensen graag help. Laatst kwam er een stel in de winkel, waarvan de vrouw uitstraalde dat ze niet heel gelukkig was met het feit dat haar man weer tussen de elpees ging snuffelen. Dan krijgt ze een kop koffie en maak ik een praatje met haar, zodat zij ook comfortabel is.’’

In 2018 werd je gekozen tot winkelheld van Goes.

,,Daar ben ik nog steeds trots op. Dat ik naast drie powervrouwen uit de Goese binnenstad was genomineerd, vond ik al fantastisch, maar toen won ik nog ook. Het voelde als een erkenning.’’

Dat je je toen fanatiek inzette voor de komst van een skatepark voor de jeugd zal hebben geholpen.

,,Dat denk ik ook. En dat skatepark komt er. Weliswaar niet overdekt, zoals we wilden, maar er gaat iets heel moois komen op sportpark Het Schenge. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken door aan de gemeente te vragen of ik bij die baan straks een soort dependance mag beginnen. Al is het in een zeecontainer. Dan kan ik af en toe ook nog een oogje in het zeil houden en wat praten met die gasten.’’

Je vertelde dat je onder de bijstandsnorm leeft. Ben je gelukkig, ondanks de financiële zorgen?

,,Dat ben ik. In Amsterdam heb ik in de P.C. Hooftstraat en aan het Damrak in winkels gewerkt waar ‘the rich and famous’ kwam. Dan verkocht ik in één keer voor vijfduizend euro aan kleding aan iemand. ‘Doe ook nog maar een setje voor in mijn appartement in New York’, zei die persoon dan. Het was leuk om een tijd in dat wereldje rond te lopen, maar zelf heb ik niks met luxe. Ik rijd in een oude auto en heb een oude telefoon. Op de bedden van mijn kinderen na, zijn de meubels in mijn huis allemaal oud of gekregen. Ik geniet van m’n kinderen en mijn familie en gooi zes dagen per week vol bombarie en enthousiasme de winkel open. Ik maak er wel wat van.’’