Door 't lint op KLM-vlucht

Een Zweedse passagier gaat helemaal door het lint op een KLM-vlucht van Bangkok naar Amsterdam. Hij probeert op 11 kilometer hoogte de vliegtuigdeur te openen. AD-verslaggeefster Annemart van Ree zit op een stoel schuin voor hem. Verstijfd van angst.

Ik houd niet van vliegen. Sterker: ik ben - ondanks mijn enorme hoeveelheid airmiles vanwege werk en voorliefde voor Azië - de hypochonder onder de luchtreizigers. Zo een die bij de eerste hint van turbulentie al gespannen richting stewardess kijkt of zij nog normaal met haar beef, chicken en duty-free het gangpad doorkruist.

Maar ik ben inmiddels ook iemand die voor het boarden al zijn medepassagiers checkt. Op beschonkenheid, verdachte bagage en - ja heel politiek incorrect - afkomst. En dat terwijl ik het vervelend vind dat security mij juist vaak op het oog heeft, zeker zomers wanneer ik door mijn Indische bloed veel donkerder ben.

DeodorantHoe dan ook: door mijn toenemende vliegstress steek ik nu ook een mini-verpakking deodorant bij wijze van alternatieve pepperspray in mijn handbagage. Zeker in combinatie met een aansteker een effectief verdedigingsmiddel. Je weet maar nooit.

Maar wat doe je dan met je Rexona als er schuin achter je werkelijk iemand helemaal door het lint gaat? Helemaal niets, ontdekte ik afgelopen zaterdagnacht opgevouwen op 11 kilometer hoogte op de terugweg van Bangkok naar Amsterdam.

Aan boord van KLM-vlucht 876 zat dus iemand die mij bij mijn eigen visuele controle voor het instappen op Suvarnabhumi Airport helemaal was ontgaan.

Een onopvallende twintiger uit Zweden. Met een even onopvallende vriend. Jeans, rugzak, spijkerblouse. Maar wel een passagier die meer uit Thailand had meegenomen dan de gebruikelijke prullaria en nepartikelen, zo bleek. Een drugspsychose, luidde de diagnose nadat hij probeerde midden in de lucht de vliegtuigdeur te openen. Een actie die ik gelukkig had gemist door een hazenslaapje. Maar het gegil, geroep, het heen en weer rennen van stewardessen en gezagvoerder en lijkbleke medereizigers zorgden er al voor dat ik verstijfd van angst op mijn stoel zat. En dat ik in eerste instantie dacht aan een terroristische aanslag en dat ook scenario's van MH17 en MH370 door mijn hoofd schoten.

AfloopHet is dan trillen en hopen op je medepassagiers en de bemanning en de goede afloop. En massaal omkijken en informeren bij rijen naast en voor je. En tastbare opluchting voelen op het moment dat het cabinepersoneel om een arts vraagt en bevestigt dat de betreffende man vastgebonden op zijn stoel zit. Geen aanslag dus. Er wordt geapplaudisseerd.

Daarna komt vreemd genoeg woede. Boosheid dat een figuur het verziekt voor vierhonderd anderen. Boosheid dat hij ervoor zorgt dat bij de noodgedwongen tussenlanding en verblijf in Warschau kinderen staan te vernikkelen in de sneeuw bij min 10 graden. Geen KLM-deken die daartegen helpt.

De onbeholpen acties van de Poolse reddingsbrigade, de driedubbelgeboekte hotelkamers, één bus voor vierhonderd passagiers, receptionisten die ook na een persoonlijke groet de standaardzin I have no information erin gooien, ja, dat allemaal voelde daarna zelfs aan als een warm bad.