Uit Iran gevluchte Linda Ebrahimnezhad is nu ingenieurr

Eerlijk gezegd, ze moet er altijd even iets voor doen voordat ze serieus wordt genomen. "Als ik mijn handtekening ergens onder zet, zien ze mijn achternaam. Ebrahimnezhad. Oh, een buitenlander. Bellen ze mij op, blijk ik ook nog eens vrouw te zijn."

MannenwereldEen vrouw in een mannenwereld. "De eerste indruk is belangrijk." Ze is het wel gewend. "In Iran is het helemáál erg. De vrouwen zijn daar eigenwijs en zelfstandig. Bij ons heeft de vrouw het laatste woord. Maar op een hoger niveau hebben de mannen het voor het zeggen."

Vluchten Linda Ebrahimnezhad is 39. Ze woont nu vijftien jaar in Nederland. Ze móest weg uit Iran. Dat kwam, vertelt ze, doordat ze streed voor mensenrechten. Haar moeder, stiefvader en jongste zusje waren zes jaar daarvoor gevlucht en in Nederland terecht gekomen.

Politiek actief "Mijn stiefvader was politiek actief en via hem ben ik daar ook in gerold. Hij was al een paar keer vastgezet en op een gegeven moment wisten we: nu is het afgelopen. Hij wordt vermoord of zit levenslang in de gevangenis."

In het geheim Ze heeft zóveel respect voor hem, zegt ze. "Met hulp wist hij uit de gevangenis te ontsnappen. Alles was tot in de kleinste details geregeld. Met mijn moeder en zusje van toen vier jaar is hij in het geheim gevlucht. Het was: je kans pakken en meteen weg. Pas na een week hoorde ik dat ze op een veilige bestemming waren aangekomen."

Defensie Linda was achttien. Ze bleef achter met haar twee 'echte' zusjes. Haar vader werkte bij defensie. "Hij was al heel erg op afstand door de scheiding, maar hij kon ons ook niet helpen. Ik vocht tegen het regime. Dat was voor hem niet alleen gevaarlijk, maar ook een schande."

UniversiteitZe studeerde in Teheran aan een universiteit van naam. Daarnaast werkte ze op een reisbureau om zichzelf en haar zusjes te onderhouden. "Ik werd continu in de gaten gehouden door de veiligheidsdienst."

Melden Op een dag moest ze zich melden. "Ik kreeg een stapel papieren onder m'n neus die ik moest tekenen. Ik mocht ze niet lezen. De volgende dag moest ik mij weer melden. Om een lang verhaal kort te maken: ik werd van de universiteit gestuurd. Ik bleek bekentenissen te hebben ondertekend. Ik had heus wel íets gedaan, maar voor 99 procent niet dat wat ze mij in de schoenen schoven."

Zo gaat dat in Iran, zegt ze. Ze moeten bewijzen hebben dat je 'fout' bent, maar die bewijzen verzinnen ze zelf.

BangVanaf toen werd het pas echt naar. "Elke dag vielen ze mij lastig. Als ik van mijn werk naar huis reed haalden ze me uit de taxi, op het werk vielen ze mij lastig." Haar baas was een goede man - ze heeft nog steeds contact met hem. "Maar ik kon daar niet langer blijven werken. Mijn baas was ook bang. Bovendien was het voor de klanten die een reis kwamen boeken ook niet leuk om mee te maken."

VerblijfsvergunningOndertussen was haar moeder in Nederland continu bezig om in het kader van gezinshereniging een verblijfsvergunning voor haar drie dochters te regelen. "Na tweeënhalf jaar hadden zij een status en daarna was het rechtbank, papieren bewijzen aanleveren, regelen en steeds weer die teleurstelling als het voor de zoveelste keer werd afgewezen. Dat heeft haar psychisch gesloopt", vertelt Linda.Het duurde nog anderhalf jaar voordat Linda Ebrahimnezhad uiteindelijk met één zusje kon vluchten. Anderhalf jaar waarin ze vier keer het geld dat ze had betaald voor de vlucht kwijtraakte omdat ze werd bedrogen, en één keer haar paspoort."ReisUiteindelijk wist een oom die de juiste mensen kende, haar en haar zusje met een valse achternaam en een visum van de Oostenrijkse ambassade op het vliegtuig te krijgen. Die reis, ze zal het nooit vergeten. "Ik heb alleen maar gehuild. Ik was zó bang dat ik zou worden opgepakt vanwege mij valse paspoort en valse naam. En we hadden ons zusje van achttien moeten achterlaten."

Illegaal Uiteindelijk ging het goed en werd ze naar Nederland gebracht. "Ik had mijn moeder en stiefvader zes jaar niet gezien, mijn jongste zusje was inmiddels tien. Zes jaar waarin ik totaal zelfstandig was geweest en mijn zusjes had onderhouden. Mijn moeder is heel streng, ze bepaalde meteen mijn leven weer." En ze was illegaal. "We mochten de deur niet uit want we waren niet verzekerd. In Teheran was ik sociaal heel actief, ik miste mijn vrienden en bellen was duur. Facebook en Whatsapp bestonden nog niet."

VeiligHebben deze ervaringen haar ook sterk gemaakt? Linda Ebrahimnezhad denkt even na. Dan: "Ja! honderd procent ja. "Door al die tegenslagen kijk ik anders tegen het leven aan."

Zegeningen Ze heeft een man en een dochtertje van zes. "In Iran hebben wij een gezegde: 'Donkerder dan zwart kan het niet worden'. Als ik het moeilijk heb, denk ik aan vroeger. Dan tel ik mijn zegeningen. Hier ben ik veilig, mijn man en mijn kind zijn gezond. Ik geniet van elk klein dingetje."

Koud Die instelling heeft haar ook geholpen om hogerop te komen. "In Iran was ik een zelfstandig meisje. Ik runde het huishouden, zorgde voor mijn zusjes, had een salaris, kon leuke dingen doen en had veel vrienden. Ik wás iemand. Hier was ik niks. Toen ik in Nederland kwam had ik het koud in een land waar ik de taal niet kende en ik de mensen ook een beetje koud vond. Maar mijn dromen zijn gebleven."

‘Land van regeltjes’ Dus, toen ze eindelijk een verblijfsvergunning had, is ze gaan studeren. Eerst de taal leren, toen ROC en al snel naar Saxion. Het was niet makkelijk. "Nederland is een land van regeltjes. Maar met hulp en een beetje geluk ben ik er gekomen." En doorzettingsvermogen. Na haar studie bouwkunde kon ze bij Bartels Ing. in Enschede aan de slag. Ze deed ervaring op bij Viro Engineering in Hengelo en Cibis Bouwadvies in Almelo. Al die tijd ging ze op zaterdag naar Amsterdam voor een post-hbo-opleiding. Om terecht te komen in Weerselo, bij ingenieursbedrijf Vreeswijk. Ze zegt erover: "Je moet niet afwachten, maar zelf initiatieven nemen. Dan worden gesloten deuren voor je geopend."

‘Iran blijft mijn land’ Linda Ebrahimnezhad heeft het goed in Nederland. Maar toch: "Iran blijft mijn land. Mijn hart ligt daar. In Iran heb ik het zwartste deel van mijn leven doorgebracht. Maar ook het mooiste deel, mijn jeugd. Alle luxe zou ik zo inleveren om Iran te helpen opbouwen. Maar alleen als het daar veilig is."

Foto: Lenneke Lingmont