Jacco Vonhof: ‘Meer mensen met arbeidsbeperking aan ‘gewone baan’? Maak regels eenvoudiger’

Volgens de Banenafspraak moet het bedrijfsleven in 2026 100.000 mensen met een arbeidsbeperking aan een reguliere baan hebben geholpen. De overheid staat voor 25.000 aan de lat. Aan onze kant hebben we de doelstelling jaar op jaar gehaald en staat de teller inmiddels op 85.000. Maar het stokt. Niet omdat ondernemers niet willen, maar omdat ze de mensen om wie het gaat niet meer kunnen vinden. Dat is zorgelijk.

Afgelopen week hebben we daarom alle bij de Banenafspraak betrokken partijen – gemeenten, UWV, branches, bedrijven en ministerie – bij elkaar gehaald en de afspraak gemaakt dat het beter moet. We gaan werkgevers en kandidaten in de regio bij elkaar brengen, met nieuwe ambassadeurs het vuur onder de Banenafspraak wat extra opstoken en focussen op de kansen die er nog altijd zijn.

Lees ook: Jacco Vonhof: ‘Wees blij met wat níet in dit akkoord staat’

Er is meer mogelijk dan instanties denken

Van de totale doelgroep zijn er 120.000 mensen die nog niet aan het werk zijn. Deze groep is complexer en van hen wordt snel gezegd dat ze de stap naar werk nog niet kunnen maken. Ik weet alleen, ook uit eigen ervaring, dat in de praktijk vaak veel meer mogelijk is dan de uitvoerende instanties denken. Als je partijen maar bij elkaar brengt en als je als werkgever maar weet wat iemand kan en wil. Wij kijken als werkgevers naar wat mensen wél kunnen, niet naar wat ze níet kunnen.

Wij zien kansen én hebben de ambitie om een veel grotere groep mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan regulier werk te helpen. Maar dan moet het allemaal wel wat eenvoudiger. We zijn er in Nederland heel goed in om mensen in hokjes te plaatsen, ook op de arbeidsmarkt en merken dat het voor die mensen bijna onmogelijk is om daar nog uit te komen.

Lees ook: Jacco Vonhof: ‘Verhoog niet minimumloon maar verlaag belasting- en premiedruk’

Toekomst Banenafspraak op de tocht door complexiteit regels

We hebben allemaal verschillende doelgroepen met eigen regelingen, loketten en subsidies en hebben het daarmee te complex gemaakt. En het is vaak ook niet uit te leggen. Dat bijvoorbeeld voor iemand die blind raakt op zijn zeventiende een heel ander ondersteuningsbeleid geldt dan voor iemand die op zijn negentiende zijn gezichtsvermogen verliest. Het gevolg is een onoverzichtelijke wereld waarin werkzoekenden en werkgevers de weg én elkaar vaak moeilijk weten te weten.

Ons pleidooi is daarom één generieke en eenvoudige regeling voor iedereen die zonder ondersteuning niet duurzaam aan het werk komt. We hebben immers ook maar één arbeidsmarkt met slechts twee doelgroepen: werkgevers met werk en mensen die werk zoeken en daar al dan niet ondersteuning bij nodig hebben.