Stadsrestaurant Graave: ongedwongen eten in Arnhem

Een ander stel is aan dezelfde kant van de tafel gaan zitten om dichter bij elkaar te zijn. Aan een derde tafel telefoneert een man over de aankomst van de trein.

Wie voor het eerst bij restaurant Graave komt en op de drempel de zaak in zich opneemt, denkt meer aan een gezellig café dan aan een restaurant. Toch zit iedereen hier te eten, van fingerfood van een plankje tot een uitgebreide maaltijd. Dat laatste ga ik ook doen, met een biertje.

Aanschuiven

Het is aanschuiven bij Graave. Zowel buiten als binnen houden ze hier van lange banken en tafels die je kunt delen. Het is een fraaie donderdagavond. Binnen zitten is geen optie deze zomer als het buiten kan. Dus zetten we ons aan een lange tafel, naast een relaxed uitziend stel. Even samen de bank aanschuiven zodat ik bij de tafel kan, is geen probleem.

De bediening heeft de touwtjes strak in handen, zo valt meteen op. Wij worden ontspannen en met flair voorzien van uitleg over de verschillende bieren en onze drankjes staan rap op tafel.

Ondertussen heeft de serveerster een collega geattendeerd op een tafel die ook iets wil bestellen en hebben we ook al de menukaart voor ons. Deze bediening is absoluut eigentijds en gastvrij te noemen, zonder al te populair gedoe.

Ik ben tevreden omdat het biertje lekker smaakt en het gesprek onderhoudend is. Maar werkelijk, wat een foeilelijk uitzicht. Ik kijk op een leegstaand winkelpand van de lelijkste soort, een slaapkameroutlet, een oversteekplaats met veel verkeer en een appartementengebouw.

Natuurlijk kan Graave hier niets aan doen, maar wat meer aankleding van het terras had wel geholpen het leed wat te verzachten. Of op z'n minst een plantje op tafel waar nog wel bloemen in zitten in plaats van een Spaanse Margriet zonder bloem.

Binnen, waar nu alleen de kok vertoeft, is het restaurant juist met zorg aangekleed. Stoer, met onafgesmeerde wanden, grote tafels en metalen lampen. Robuust, maar ik denk zeker in de winter een gezellige plek.

Makreel

Mijn voorgerecht is gerookte makreel op stukken toast, die net iets te lang zijn geroosterd. Het zijn nog net geen zwarte randjes, en dat is jammer, want het gerechtje is lekker. Mooi dun en recent gesneden plakjes granny smith zijn fris bij de vis, en de romige dressing, met in de verte wasabi, past er goed bij.

Mijn gast eet de vissalade met gerookte zalm en paling. De slabladeren zijn vers, de vis is goed en het worteltje is, heel verzorgd, een momentje gegaard en daarna teruggekoeld om de hardheid weg te halen. Mooi is ook dat de dressing een andere is dan bij de makreel. De kok kiest niet voor de makkelijke weg maar voor de lekkerste. Wel vraag ik me af wat die gebakken strooiuitjes in die salade moeten.

Bij het hoofdgerecht drinkt mijn gast een malbec. De fles wijn smaakt niet alsof die een uur geleden is opengemaakt. Dat is op z'n minst gisteren al gebeurd. Het kan nog net, maar de glans is er wel vanaf. De steak tartaar verdient punten vanwege het mooie rauwe kwarteleitje op het vlees.

Het vlees is al aangemaakt met een dressing. Prima kwaliteit, maar opnieuw liggen er gebakken uitjes naast en ook zonnebloempitten. Dat begrijp ik niet. De dikke frieten met romige zoete mayonaise zijn lekker maar de kleine salade wordt verstoord door opnieuw, jawel, gebakken uitjes.

Ik eet een vegetarische burger. Het is een perfect geroosterd broodje met een burger die smaak ontleent aan gegrilde paprika en gegrilde brie. De smaken zijn goed maar jammer is dat het aan de koude kant op tafel komt.

Ondertussen heb ik nog meer waardering voor de bediening gekregen. Bij de aangeschoven voetbalvereniging 'gooit ze de glazen nog eens vol', bij mensen in gesprek neemt ze à la minute een andere houding aan.

Het beste komt op het laatst. Na die grote burger met frieten en salade heb ik eigenlijk genoeg gehad, maar ik wil de citroencake proeven. Die is goddelijk. De zelfgebakken cake ligt onder een zalige dot mascarpone met de zachte smaak van witte chocolade en het frisse van de geraspte limoenschil. Het citroenijs lijkt ook net gedraaid en de gehakte pistachenoten maken het in kleur en smaak af. Echt heel lekker. Ik was al goed gevuld voor het dessert, nu ik de zoete kunsten van deze kok ken, eet ik ook de kokosmakroon bij de koffie op.

Conclusie

Graave is een ongedwongen stads tentje waar niemand moeilijk doet. Het eten is vers en verzorgd, maar mist soms de puntjes op de i. Een tip: stop met uien strooien.