Het is zonder twijfel het meest opvallende bedrijfspand aan de N349 tussen Almelo en Albergen: de showroom van Kemperink. De metershoge gevel loopt uit in een punt, er is veel glas en hout balken. Die moderne stijl staat haaks op het ‘kippenhok’, waarin Bernard Kemperink in 1924 begon met zijn bouwbedrijf. Hij was vooral actief in de bouw van kerken, kloosters en boerderijen, aldus het AD.
Lees ook: Riley (29) nam vader (57) in dienst, maar liet hem wel eerst solliciteren: ‘Schept duidelijkheid’
‘Vierde generatie’ Kemperink staat al klaar
Honderd jaar later bestaat het bedrijf Kemperink nog altijd op dezelfde plek. De derde generatie Kemperink verdient er de kost, terwijl een vierde generatie - de kinderen Pim (19), Liz (18) en Duuk (16) van de huidige eigenaren Wouter (54) en Silvia Kemperink (52) - al in beeld is om de zaak eventueel over te nemen.
De jongens werken in hun vrije tijd mee in het bedrijf, beiden studeren bouwkunde. En samen met Liz, die de opleiding voor interieurstylist volgt, heeft Silvia het bedrijf Studio Zsil opgericht, toegespitst op de aankleding van buitenverblijven, van verlichting tot tuinsets.
Wouter en Silvia nemen Kemperink in 1996 over
Nog altijd is Kemperink een bedrijf dat zich vooral richt op klussen in Twente. Dat is een constante factor. Op andere terreinen onderging het bedrijf tal van veranderingen. Toen Gerrit Kemperink - de tweede generatie - in 1964 met zijn vader ging samenwerken, kwam de focus te liggen op de bouw van bedrijfshallen, kantoren en woningen. Met een opvallende specialiteit: de bouw van koel- en slachthuizen. Daardoor stond er regelmatig biefstuk op het menu in huize Kemperink.
We hadden een prachtig product bedacht, schuttingen op maat. Die gingen als warme broodjes over de toonbank
Wouter Kemperink
Een andere, grote verandering was het opzetten van een houthandel door Wouter en Silvia die vanaf 1996 het roer overnamen. De twee kennen elkaar al sinds jaar en dag. Silvia is net als Wouter geboren en getogen in Albergen. Haar ouders hadden een pluimveebedrijf. „Als klein jongetje met een brilletje op kwam Wouter al bij ons op het erf, toen zijn vader bij ons een schuur aan het bouwen was”, lacht Silvia.
In de ban van houtskeletbouw
De houthandel markeerde een koerswijziging. Tachtig jaar was Kemperink een traditioneel bouwbedrijf. Wouter, opgeleid als bouwkundige, vertelt dat hij van meet af aan in de ban was van houtskeletbouw: „Hout sprak mij aan. Met name hout voor buiten, dat is een specialisme van ons. Denk aan bijgebouwen, zoals een kapschuur, een buitenverblijf of een overkapping. We gaan daarin nog verder; naar allerlei soorten van gevelbekleding en hout voor vloeren en terrassen voor buiten. Vlonders en dergelijke.”
Kemperink heeft de huidige status verdiend met keihard werken, zeggen de eigenaren. Dat begon eind jaren 90 met de succesvolle verkoop van schuttingen. „Sil moest gelijk helpen”, vertelt Wouter. Ze knikt: „We hadden een prachtig product bedacht, schuttingen op maat. Die gingen als warme broodjes over de toonbank. We werkten keihard, bijna dag en nacht. Het was zo druk, dat ik ook met hamer en schroeven in de weer ging.”
We houden ons bezig met hout. Daar zijn we al druk genoeg mee
Silvia Kemperink
Tijdens de bouwrecessie - medio 2008 - volgde de overstap naar houtskeletbouw. Wouter: „We hadden er een plan voor liggen. We dachten: door die recessie gaan mensen niet snel verhuizen of nieuwbouwen. Dan gaan ze eerder investeren in en om de eigen woning. En dat gebeurde. We kregen veel aanvragen en opdrachten: het kleine keutelwerk om het huis heen.”
Lees ook: Hoe broers Thomas en Koen een miljoenenbedrijf bouwden in zonnepanelen
Op de rem trappen
Diezelfde Silvia trapt soms op de rem om te voorkomen dat haar echtgenoot uit de bocht dreigt te vliegen, bijvoorbeeld toen hij thuis kwam met het plan een autohandel te beginnen naast het houtbedrijf: „Dat gaan we maar niet doen, we houden ons bezig met hout. Daar zijn we al druk genoeg mee. Ook hamer ik er bij Wouter op dat hij eerst afmaakt, waar hij mee bezig is. Dat komt door zijn enthousiasme, dan wil hij zich al weer op iets nieuws storten.” Zo werkt dat het beste bij het echtpaar: overdag collega’s en ’s avonds man en vrouw.
