Alsof het zijn eigen huis is, gaat hij voor naar een zijruimte van het klassieke hotel aan de drukke Woudenbergseweg in Zeist. En zo voelt het eigenlijk ook, als zijn huiskamer, zegt hij in het AD. ,,Zelfs mijn kinderen komen nooit bij mij thuis. Niet omdat ze de weg niet kennen, of me niet aardig vinden. We treffen elkaar gewoon altijd hier.”
‘Hier’ is inmiddels niet alleen een chique hotel, voorzien van topkeuken tot zwembad, maar ook de plek waar Bakker zijn kantoor heeft en nog altijd - ruim na de pensioenleeftijd - de scepter zwaait over een serie andere bedrijven, waaronder restaurant Hermitage in Zeist, een golfclub in Alkmaar, een relatief nieuw etablissement in hartje Utrecht, Grand Café Zeister Bosrust voor samenzijn na een uitvaart en niet te vergeten de exploitatie van Slot Zeist.
Spuugbakken en pruimtabak
‘Hier’ is ook de plek waar het voor hem als klein kind allemaal begon. Foto’s aan de muur nabij de hotelbar laten zien hoe het vlak na de oorlog was. Een uitspanning met het opschrift ‘theeschenkerij’ en een bijgebouw, meer was het niet. ,,Een varkensschuur die mijn vader heel mooi heeft omgebouwd, daar woonden wij”, zegt Bakker.
,,Hij was het ook die besloot dat hij de horeca in wilde. In een kleine uitspanning met zand op de vloer en spuugbakken naast de tafels voor pruimtabak. Ik zie het nog zo voor me. Je had veel boeren in de omgeving die bijvoorbeeld vanuit Woudenberg met paard en wagen naar de markt in Utrecht gingen. En dan dronken ze hier op de terugweg een borreltje.”
Zand op de vloer
Hij had een trauma kunnen overhouden aan de ambities van zijn vader, denkt Bakker. Want het betekende hard werken, vanaf zijn achtste jaar. ,,Er was geen droog brood te verdienen. We moesten allemaal keihard meehelpen omdat mijn ouders het water aan de lippen stond. Vriendjes konden gaan spelen, maar wij moesten afwassen, achter de bar staan, met andere dingen helpen. Altijd”, zegt hij. ,,Al moet je ook niet zeuren en het gewoon zien in de context van die tijd.”
Mijn ouders raakten wat op leeftijd en ik moest toch al het werk doen. Ik zei: Laat mij dan ook maar de baas zijn
Nico Bakker Directeur/ eigenaar Oud London Horecagroep
Hoe anders is het nu. Het harde werken verleerde hij nooit. ,,Toen de kinderen klein waren, belde mijn vrouw me altijd op en zei: ‘Nico, over een kwartier is het eten klaar.’ En dan reed ik naar huis om met het gezin te eten. En daarna ging ik weer terug. Zo ging het altijd, zeven dagen in de week.”
Lees ook: Restaurant Rosie binnen een jaar al dikke hit: ‘4 reserveringen per seconde’
De spuugbakken ruimden het veld, het zand op de vloer maakte plaats voor iets met meer stijl als Bakker - dan 30 jaar oud - de zaak van zijn ouders overneemt, dankzij wat eigen spaargeld en bij elkaar gesprokkelde leningen. ,,Mijn ouders raakten wat op leeftijd en ik moest toch al het werk doen. Ik zei: Laat mij dan ook maar de baas zijn. Tenminste, als de rest van de familie zich er niet meer mee bemoeit. En dat vond iedereen prima.”
Een vaste klant drinkt zijn koffie in het restaurant, terwijl Bakker toelichting geeft bij de oude foto's. ,,Aan de overkant kon je voor een dubbeltje op een ezel rijden”, herinnert de man zich de beginjaren. Er was ook een speeltuin en een ijstentje. ,,En de ober kwam dan met limonade op een tableautje en stak daarmee zo de weg over. Dat hoef je nu niet meer te proberen.”
Fonduerestaurant en Italiaanse wijnbar
Het doet Bakker glimlachen. Van alles probeerde hij in de loop der jaren om van zijn zaak een succes te maken. Een Italiaanse wijnbar, een Wiener café, een fonduerestaurant . ,,Het een sloeg beter aan dan het andere. En er kwamen andere behoeftes; aan paradezaaltjes, aan hotelkamers. Het betekende bouwen, bouwen, bouwen.”
Bakker zag de KNVB in 1965 komen, als overbuurman aan de Woudenbergseweg. Vandaag de dag is de voetbalbond er niet weg te denken. ,,Dat was Huize Djimat. Nadat daar brand was geweest, werd het gesloopt en kwam de KNVB daar. Maar er waren nog geen faciliteiten. Toen moest ik daar uiteindelijk ook voor de Raad van Bestuur of de directie het diner ’s avonds verzorgen. Er kwam nieuwe klandizie aan de overkant.”
Je maakt van alles mee, dat maakt dit werk zo fantastisch. We hebben zelfs eens met een heel kabinet - ik weet niet meer welk - vastgezeten tijdens een storm
Nico Bakker
Tegenwoordig is de bond grotendeels self supporting, ,,maar ik kan wel zeggen: Als het daar regent, dan druppelt het hier. We hebben er altijd wel wat handel van.” En natuurlijk verblijven de Oranjeleeuwinnen en Jong Oranje bij Bakker. ,,Vooral ook leuk voor de gasten, die dan opeens een bekende voetballer tegen het lijf lopen. De kinderen vinden het prachtig. En dat is zo leuk om te zien.”
Brengen de voetballers slechts een eigen kok mee, Bakker en zijn mensen maakten meermaals mee dat zijn hele hotel werd afgehuurd en een complete vrachtwagen met keuken op de parkeerplaats werd gezet: voor wielerploegen die deelnamen aan de Tour de France en voor de Giro d’Italia. ,,Echt, je maakt van alles mee, dat maakt dit werk zo fantastisch. We hebben zelfs eens met een heel kabinet - ik weet niet meer welk - vastgezeten tijdens een storm. Alle wegen waren afgesloten. Maar we hebben ons vermaakt. Altijd met een vrolijk gezicht de zaak regelen, daar hou ik van.”
Geen opvolging in de familie
De zaken gaan in de loop der jaren voor Bakker steeds beter. ,,En dan word je nog moediger ook. En dan ga je nog andere dingen erbij doen en zo.” Zo kwam het dat hij meerdere bedrijven kocht en zelfs een golfbaan in de kop van Noord-Holland van een armetierige voorziening met negen holes tot een flinke club maakte. Daar zat in zijn carrière misschien wel de meeste lol in, denkt Bakker: iets scheppen. ,,Om vervolgens heel moeilijk afscheid te kunnen nemen.”
Als er dan een trein voorbij komt, moet je die dus nemen. Maar ik ben ingestapt met bloedend hart
Nico Bakker
Net als van mensen trouwens. ,,Voor zaken doen heb je geld nodig, maar nog belangrijker is het menselijk kapitaal. De gast moet het fijn hebben, maar het personeel ook. Dat is een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest en we hebben dan ook veel mensen gehad die die 30, 40, 50 jaar bij me gewerkt hebben.”
Onvermijdelijk was al jaren het moment dat hij zelf een punt zou zetten, ook al blijft hij aan het werk voor een deel van zijn bedrijven. ,,Een lastig moment, vind ik het eerlijk gezegd, na hier een leven lang te hebben gewerkt. Maar op een gegeven moment, als je geen opvolging hebt in de familie... Het is een uitzondering dat ik op 80-jarige leeftijd nog zoveel hooi op mijn vork neem en daarvoor moet je dankbaar zijn. Maar het is natuurlijk zo dat het aantal dagen dat ik nog te gaan heb kleiner is dan het aantal dat ik al heb gehad. En als er dan een trein voorbij komt, moet je die dus nemen. Maar ik ben ingestapt met bloedend hart.”
Hotelketen Fletcher
De naam Oud London blijft, dat wel. En ook Grand Café Bosrust en Slot Zeist worden niet opeens onherkenbaar als de exploitatie ervan overgaat naar hotelketen Fletcher. Want over die naam van zijn hotel wil Bakker trouwens wel wat kwijt. Op de plek waar nu chique wordt gedineerd en hemels wordt geslapen, was in de tijd van Napoleon volgens de overlevering al een uitspanning bekend. Vandaar ook Bakkers riante Napoleon-verzameling, bij elkaar gebracht door gasten en tentoongesteld in vitrines.
Lees ook: Horecaondernemer brandt gasten af na negatieve review op Google: goede tactiek of onverstandig?
,,En in 1845 werd er in Zwitserland reclame gemaakt voor het emigreren naar Amerika. Vanuit Rotterdam zou een boot vertrekken: de London. Maar toen een gezelschap daar aankwam, was de boot weg: ze waren belazerd", vertelt Bakker. ,,Ze zijn gaan zwerven en kwamen hier uit, op de grond van meneer De Saint, een soldaat van Napoleon. Die zei: Nou, ga hier maar wonen. Eerst in een plaggenhut en later in kleine huisjes. En daarom heet dit weggetje nog steeds de Zwitsersekade. En daar komt ook de naam van het hotel vandaan: London.” Om er met plezier aan toe te voegen: ,,Maar mijn vader vond het hier zo'n oude zooi, die heeft er toen ‘Oud’ voorgezet.”
En extra compliment is het dan misschien wel dat hotelketen Fletcher Oud London heeft ingedeeld in de hoogste klasse onder haar hotels. Bakker is er blij mee. Per 1 februari gaat een deel van zijn zaken over. Stilletjes. ,,We komen alleen met het personeel nog even bij elkaar.”
