Blog Nico Dijkshoorn
Terrassen weer open en Nico Dijkshoorn heeft een openbaring: 'Ik zag wat de mensen hadden gemist'
Zaterdagmiddag vond er midden in Leiden een rebirthing plaats. Een healing. Een Emile Ratelband-achtig moment. Dat je dertig meter op je blote voeten over hete kolen holt en ergens halverwege, als de blaren al langs je voet hangen, denkt: ja, ik weet het, ik ben helemaal geen influencer, maar ik ben een molenaar. Pardon? Nico Dijkshoorn legt het je haarfijn uit in zijn nieuwste blog.
'Ik wil u leren begrijpen. Ik ga hier tweewekelijks in gevecht met mijn diepste angst: risico nemen. Ergens echt in geloven. Ik wil hier mijn ondernemers-cynisme proberen kwijt te raken.' Daarom: tweewekelijks zijn blog, op deze website.
Zo een klap-met-de-hamer-op-het-achterhoofd-moment beleefde ik zaterdagmiddag, met twee kilo kaas onder mijn arm. Ik kwam terug van de markt, maakte een bocht naar links en pang: verbijsterend inzicht en ongekende emotie. Ik zag mijn medemens tot aan de horizon dolgelukkig op terrasjes zitten.
Dat ontroerde mij. Ik deed net alsof ik de verpakking om
mijn kaas controleerde, maar ondertussen keek ik, midden op een brug, naar al
die zittende mensen om mij heen. Het scheen mij toe dat ze gelukkig waren.
‘Eindelijk’, dat woord daverde door de straat. Eindelijk weer eens op een
terras, in het zonnetje.
''Tot zaterdagmiddag 14.27 uur begreep ik niets van mensen die graag op een terras zitten. Ik ervaar de hele periode voor die tijd als een schandvlek''
Vloeibaar goud. Geluk in een glas. Schuim op klaterende vrijheid
Het allerliefst waren de jongens en meisjes van de bediening. Ze liepen met bladen bier in de rondte alsof er in de 17de eeuw een schip vol met Oosterse kruiden werd uitgeladen. Vloeibaar goud. Geluk in een glas. Schuim op klaterende vrijheid. Allemaal catchy reclamezinnetjes waar ze je bij een reclamebureau een pak voor op je flikker zouden geven, maar zo emotioneel was het, daar op die brug.
Ik keek naar terrasmensen en ik voelde Liefde. Ik moest daar wel aan wennen, want een dag eerder was ik nog de vertrouwde grommende platinawitte senior die het liefst op een tractor dwars door het meubilair van een terras raasde.
Tot zaterdagmiddag 14.27 uur begreep ik niets van mensen die graag op een terras zitten. Ik ervaar de hele periode voor die tijd als een schandvlek. Ik wil hier zo eerlijk mogelijk zijn en toegeven dat ik mij jarenlang, als een schrijvende vampier, heb volgezogen met onzin die vlak naast mij op terrassen werd gedebiteerd.
Nergens wordt er dommer geluld dan op het terras
Tientallen columns heb ik gevuld met zinnetjes die ik vlak naast mij hoorde. Het was een heel eenvoudige manier van werken. Ik ging aan een tafeltje zitten, bestelde een koffie en daarna luisterde ik. Binnen een kwartier had ik acht nieuwe ideeën voor een column.
Op geen enkele andere plek in Nederland wordt er dommer geluld dan op een terras. Ik hoefde de zinnen alleen maar te noteren en daarna was het heel eenvoudig om er een column omheen te tikken. Als mensen zeggen: Dijkshoorn zijn werk gaat altijd over de leegheid, de troosteloze staat van De Mens, dan verwijs ik ze door naar de gemiddelde terrasbezoeker. Bij hun komt al die onzin vandaan.
Even, zodat u een idee krijgt, een kleine potpourri. Dit hoorde ik ooit, binnen een uur, op een terras midden in Leiden.
''Ik keek naar al die lachende mensen, in de zon, met de stralende bediening en de intens tevreden café-eigenaar in de deuropening en ik schaamde mij voor de Nico van 14.26 uur''
'Ik zag wat de mensen dit jaar hadden gemist: andere mensen'
‘Al zijn kleren op straat flikkeren, eens kijken hoeveel hij dan nog van je houdt.’ - ‘Als je onze auto van achteren ziet, met half dichtgeknepen ogen, dan is het net een ananas.’ - ‘Dus ik zeg tegen die tandarts: mag ik jouw diploma zien. Ik ga niet iedere beunhaas in mijn smoel laten rommelen. Maar kijk, ziet er toch heel netjes uit, op mijn voortand na?’ - ‘Wat ik hele mooie muziek vind is met een panfluit. Dat je dat hele verdriet van de oude Inca’s dwars door zo’n stuk hout blaast. Doe het maar eens!’ - ‘Ik zeg tegen haar: dan kan.je honderd keer mijn schoonmoeder zijn, maar ik donder je net zo makkelijk van de trap’ - ‘Ik heb een nieuw aardappelmesje. Ik noem hem Harry. Mijn vorige mesje heette Theo’.’
Maar nu, vlak na zaterdag 14.27 uur, kijk ik heel anders naar het terras, dat zwarte gat waar alle onzin in verdwijnt. Ik zag wat de mensen dit jaar hadden gemist: andere mensen. Ik keek naar al die lachende mensen, in de zon, met de stralende bediening en de intens tevreden café-eigenaar in de deuropening en ik schaamde mij voor de Nico van 14.26 uur.
Lees ook: 'Af en toe is er een dodelijk virus nodig om ondernemend Nederland door elkaar te schudden'
Luisteren naar het tafeltje anderhalve meter verder
Die lieverds op het terras hadden elkaars onzin gemist. Ik zag het aan hun gezichten. Allemaal deden ze net alsof ze met hun vrouw, vriend of kinderen babbelden, maar ik had ze door: ondertussen luisterden ze naar de mensen aan het tafeltje anderhalve meter verder.
Ze hoorden allemaal ongeveer dezelfde zin: ‘Heerlijk, eindelijk, wat heb ik dit gemist. Het mág weer. Trouwens, wist jij dat Rob van Dini een schimmelziekte heeft. Op haar rug. En niemand om te krabben. Erg he. Nemen we er nog een?’
