Pakketbezorger Ahmed heeft met zijn bedrijf Mach Transport nu zelf 150 man in dienst

Voor de deur van het bedrijf in Oldenzaal staat een Porsche Panamera S4. Het is een stationuitvoering, zo een waar de boodschappen ook achterin kunnen. Nieuwwaarde? Een kleine 120.000 euro. Minstens. Een auto voor profvoetballers, topacteurs en succesvolle ondernemers. Ahmed Hastemir (36) behoort tot die laatste groep, maar de auto is niet van hem. „Die is van mijn vrouw.”

Lees ook: 'Grootste logistieke uitdaging ooit': pakketbezorging groeit in coronajaar 103 procent

Op zijn gezicht ligt een bijna permanente blik van tevredenheid. Ahmed heeft het voor elkaar, zo vertelt hij tegen het AD. Het bedrijf Mach Transport, dat hij opzette met zijn oom Mehmet Çaglayan (Mach is een samenvoeging van hun voorletters), groeide sinds de oprichting in 2013 als kool. Het rondrijden met één oud, gehuurd busje is al lang verleden tijd. Vandaag de dag is het wagenpark meer dan honderd bestelbussen groot. „We hebben 150 man in dienst”, vertelt hij niet zonder trots.

Coronacrisis laat bezorgmarkt exploderen

De ondernemer - pullover, sjieke schoenen, strak geschoren - vertelt zittend aan een vergadertafel over hoe hun bedrijf meegroeide met de markt. Want die is, sinds zij begonnen, geëxplodeerd. Met de coronacrisis als voorlopig hoogtepunt. „Van 150 pakketten per postcode gingen we afgelopen jaar naar 250. Het is neerleggen, aanbellen, kijken of ze open doen en terug in de bus.”

Ahmed is de hoofdrolspeler in zijn eigen succesverhaal, dat laat zien dat hard werken loont. Want wie wat wil in de wereld van pakketbezorging, zo legt hij uit, komt er niet met alleen wat vervoersmiddelen en een paar routes. Het barst van de kleine bedrijfjes, die misschien wel groter willen, maar niet kunnen. Van chauffeurs die pakjes achter containers leggen of drie straten verderop afgeven, en door veel te smalle straten racen om hun targets maar te halen. Hij schudt zijn hoofd en lacht, nog altijd verbaasd over wat hij soms ziet. „Dit is een bizarre wereld, man.”

Vechten voor een plekje

Dat wist hij al toen ze begonnen en bestellen via internet nog iets was wat mensen heel af en toe deden. Het was vechten voor een plekje in de markt. Daarom zat hij er jarenlang bovenop. Zes dagen in de week trokken hij en Mehmet als laatsten de deur dicht. Wie niet kon leveren, moest vertrekken, alles om opdrachtgevers tevreden te houden. Hun naam moest garant staan voor kwaliteit en betrouwbaarheid. Alleen zo, wisten ze, konden ze groeien.

Lees ook: 'Webwinkels en bezorgdiensten staat enorme klus te wachten'

En als er dan nieuwe routes vrij kwamen en zij gevraagd werden of ze een paar dagen later konden beginnen, zeiden ze ja. Altijd. Ook als ze nog geen bus hadden, en er niemand was die de rit kon rijden. Dat moest dan maar snel geregeld worden. En anders was er in het begin altijd wel ergens een familielid dat wilde bijspringen. Het was een en al hectiek. „We deden daar alles voor, want je wil die opdracht niet kwijt”, zegt hij. Om daar Cruijffiaans aan toe te voegen: „Als je binnen bent, ben je binnen.”

Ahmed lacht. In de afgelopen jaren maakte hij genoeg gekke dingen mee. Zeker vier keer heeft hij ergens een bus opgehaald, nog half vol pakketten, omdat iemand er gewoon mee gestopt was. Zomaar. Er wordt weleens makkelijk over gedaan, over het werk. ‘Dat kan toch iedereen?’ Maar personeel opleiden, zo zegt Ahmed, is ‘fucking moeilijk’. Het kost tijd, energie en geld. „Als je zegt: ‘hier heb je de sleutel en de pakketten, succes’, dat gaat niet.”

Tekst gaat verder onder de foto van Ahmed Hastemir op kantoor.

Apenrots van 'vieze' pakket-business

Juist dat opleiden slaan sommige concurrenten in deze tijd, waarin de markt zo snel groeit, liever over. Ahmed ziet het gebeuren, bij depots. Gasten die proberen zijn jongens te verleiden, om voor voor een paar tientjes per maand meer bij hen te komen werken. Het irriteert hem, mateloos. „Als iemand dat nu nog doet, doe ik het terug”, klinkt het fel. „Ik ga niet arrogant doen, maar wij zijn in deze regio wel een van de grootste. Heeft ie zes mensen in dienst? Dan betaal ik ze toch allemaal 500 euro meer? Heeft ‘ie in een nacht geen mensen meer.”

Zover kwam het gelukkig nog nooit, zegt hij, maar dat apenrotsgedrag is in de ‘vieze’ pakkettenbusiness wel eens nodig. Hij moet beschermen wat van hem is. Want, wat hij goed beseft: zijn bezorgers zijn het visitekaartje. Niet alleen van Mach of van het postorderbedrijf waar ze voor rijden, maar ook van de webshop, waar mensen besteld hebben. „Klanten zien ons. Niet GLS, DPD of PostNL, maar ons”, is Ahmed duidelijk. „Die bezorgers bepalen of je wel of niet kan groeien.”

Beneden laat Ahmed de werkplaats zien. Twee mannen zijn bezig het stickerwerk van een bestelbus te verwijderen. Het voertuig gaat terug, de leaseperiode zit erop. Wat verder opvalt: de schappen aan de muren liggen vol met deurhendels, spiegels en achterlichten. In een hoek staan zelfs meerdere, volledige deuren. „Er gaat wel eens wat kapot, en dan kan je het beter zelf maken”, is de lezing van Ahmed.

Bestelbusjes leasen, niet kopen

Overal in Nederland rijden hun busjes, die ze lieten begrenzen op 110 kilometer per uur, om te voorkomen dat ze veel te hard gaan. Vroeger kochten ze vooral, nu is meer dan de helft (55 wagens) geleased. Dat is goedkoper, omdat verzekeraars weten dat bestelbussen nogal eens schade maken en dus torenhoge bedragen vragen voor een full casco, waarvan het eigen risico ook nog eens hoog ligt.

Lees ook: Boodschappen binnen 10 minuten in huis: Gorillas schudt bezorgmarkt op met flitsservice

Hij leerde: het gaat niet om snelheid. „Je hoort mij wel honderd keer per dag ‘rustig, rustig’ zeggen.” Daarom betaalt hij zijn mensen per uur, niet per afgeleverd pakket. Want: hoe sneller er wordt bezorgd, hoe hoger de standaard komt te liggen, hoe meer de prijs - die varieert tussen de 1,30 en 1,80 euro per afgeleverd pakket - zakt. Zo slim zijn de postorderbedrijven wel. „Geloof mij maar: of je in die 8 uur 100 of 200 pakketten bezorgt, dat maakt geen ene fuck uit.”

'Zonder gunfactor ben je nergens'

Progressie komt niet vanzelf. Goede contacten zijn cruciaal. Zonder gunfactor zijn ze nergens. Van zijn kant daarom geen kwaad woord over postorderbedrijven die per pakket minder zijn gaan betalen („Dat snap ik ergens wel, zou ik ook doen, we bezorgen ook meer”) of klagende klanten („Ja, natuurlijk zijn die er, maar vaak hebben ze gelijk”). Waarom zou hij ook vijanden maken? Hij gaat niet kapotmaken wat er is opgebouwd. Hij zou wel gek zijn.

Lees ook: Lokale ondernemers Delft bundelen krachten: 'Bouwen aan een gunfactor'

Ahmed kijkt naar de omzet per jaar. Zo lang die naar zijn tevredenheid stijgt, klaagt hij niet over de prijs per pakket. Heeft ook geen zin, weet hij, na acht jaar in deze wereld. „Als het omlaag gaat, gaat het omlaag. Ik heb niets te zeggen.”

Dromen van een eigen sorteercentrum

Pas begin dit jaar kon hij trots zijn, op wat ze neergezet hebben. „Al die tijd heb ik gewoon doorgejaagd, niet gezien hoe groot we zijn geworden.” Of hij tegen een burn-out aan zat? Misschien. Hij weet het niet, hij moest het in ieder geval rustiger aan doen. Dat doet hij nu, deels. Loslaten. Vertrouwen op anderen.

In zijn hoofd zitten nog plannen genoeg. Ahmed wil uitbreiden, droomt van een eigen sorteercentrum, zodat hij niet afhankelijk is van anderen. Het liep zoals het moet lopen, nu moet het nog professioneler, beter. Dat zal niet zonder gedoe gaan, maar die illusie heeft hij ook niet. Want in de wereld van de pakketbezorging, is er geen dag zonder gedoe.