Dagelijks maakt hij er een praatje: bij de gevangenis in Vught. Het is een van de meest boeiende bezorgplekken van zijn gebied. Hij ziet er advocaten, het arrestatieteam en gevangenen met verlof, hij maakt er praatjes met de bewaker bij de ingang. Over het weer, over het weekeinde, maar nooit over justitiële zaken. Dan heeft Vlasveld iets in de krant gelezen, maar houdt de bewaker wijselijk zijn mond.
Vlasveld werkt voor depostBode, waarvan eigenaar Hans van der Lee onlangs beste ondernemer van het jaar werd. Zijn bedrijf verzorgt postdiensten en pleit voor 'het persoonlijke contact zoals de postbode dat vroeger met zijn klanten had'. Toch heeft Vlasveld weinig ontmoetingen op een dag. Hij rijdt routineus in zijn gele busje, parkeert hem zo dicht mogelijk bij de brievenbus en gooit de brieven af. "De ochtenddienst bevalt prima", zegt hij voordat hij zijn deur opent en een stapeltje post wegbrengt. De gordijnen van het betreffende huis zijn nog gesloten, de rolluiken van het huis daarnaast idem dito. "En dat is 's ochtends vaak zo. Maar ik vind het leuk om te rijden en om me heen te kijken." De 'mensen van de middagdienst' hebben meer contact, veronderstelt hij. "Die halen ook post op, dus stappen sneller bij iemand naar binnen." Zelf is hij een tijd lang vliegende keep geweest, hij werd elke keer ergens anders heengestuurd. "Maar dat vond ik maar niets. Flexibel ben ik wel, maar liever in mijn eigen gebied." En zo gaat hij te werk: geroutineerd en doelgericht. "Ik heb geen navigatie meer nodig, ken elke straat in mijn gebied."
Ook in zijn pauze blijft Vlasveld in zijn busje zitten. "Dan doe ik een middagdutje en eet ik een boterhammetje. Contact met mijn collega's heb ik vooral 's ochtends, als we met een koffietje de post sorteren. Dan wordt er slap geouwehoerd."
Vlasveld werkt veel in het buitengebied van Sint-Michielsgestel - 'dan moet ik over hobbelige modderpaden en kan ik de brievenbus niet eens vinden' - maar als hij binnen de bebouwde kom rijdt, kan hij zich ergeren. "Sommigen kunnen echt niet rijden." Om zich ergens anders op te focussen, zet hij de radio maar extra hard. "Ik blère en dans lekker mee. Er zit toch niemand naast me."
