Het is Ferry de roze flamingo. Hij drinkt liever bier dan een baco. De een na de ander klimt als opblaasvogel de bar van De Après Skihut op. Ze springen, stuiteren en werpen zich in het publiek totdat de dj het volgende nummer inzet en de Heidi’s in de polonaise verdergaan. Als ergens de verveling geen kans van slagen heeft, dan is het in dat ene broeierige hutje op het Stadhuisplein in Rotterdam waar studenten, mannen in stropdas en met dikke gouden ketting zeven dagen per week zij aan zij staan te hossen.
Dat was 25 jaar geleden precies de opzet van Chiel Jongejan (57), eigenaar en zelfverklaard clown. Op AD.nl vertelt hij: ,,Ken je het nummer De Clown van Ben Cramer? Ik ben die onbegrepen gangmaker.” Als ADHD-kind werd hij beschouwd als een irritant rotjoch. Te temmen was-ie niet, en daarom werd hij letterlijk in een hok geplaatst op de lagere school. Daar is zijn diepgewortelde hekel aan rangen en standen ontstaan.
‘Al jaren liep ik met idee voor après-skibar rond’
Chiel Jongejan: ,,Al jaren liep ik rond met het idee voor een après-skibar in Rotterdam. Tijdens een wintersportvakantie in het Oostenrijkse Westendorf, op mijn 21ste, zag ik mensen feesten, met z’n allen op lange tafels dansen. Je werd er niet scheef aangekeken om wie je was of om wat je deed. Iedereen was gelijk.”
Die ontspannen, volkse sfeer die miste hij in het uitgaansleven in zijn eigen stad. Een burn-out van ruim vijf jaar was de belangrijkste oorzaak dat de puzzelstukjes pas veel later op zijn plek vielen. Zijn geluk was dat hij Uncle Sam op het Stadhuisplein uit een faillissement kon overnemen.
Plaatjes werden in De Après Skihut na een minuut geknipt. Nummers zijn er nooit volledig afgedraaid, te saai voor mij. Ik ben als adhd’er snel verveeld
Chiel Jongejan
,,Ik had destijds zelf geen cent te makken, mijn ouders hebben mij hun spaargeld geleend. De Après Skihut is gebouwd door bekenden, studenten en alcoholisten. Die studenten woonden aan de overkant antikraak. In ruil voor gratis eten liet ik hen tafels maken van oude boomstammen die ik op de koop had getikt. De alcoholisten trommelde ik op via het kamerverhuurbedrijf van mijn overleden tante. De oude drankvoorraad van Uncle Sam was in no time geslonken tot nul, haha. En daar heb ik zelf niet aan bijgedragen. Ik heb in mijn hele leven nagenoeg geen druppel bier of sterkedrank gedronken.”
Voor de allereerste dag, 30 januari 1997, had hij een wintersportpleintje met kraampjes vol schnaps en glühwein, drie abseilers en een hoop vuurwerk geregeld. ,,Het was steenkoud, min tien. Het buitenprogramma werd me niet in dank afgenomen. Na een lange polonaise over het Stadhuisplein ging de deur van De Après Skihut officieel open. Het allereerste nummer dat binnen werd gedraaid, vergeet ik nooit meer: Ademnood van Linda, Roos en Jessica. Dat zaten de gasten, in ademnood door de vrieskou.”
‘Nummers zijn hier nooit volledig afgedraaid’
Anders dan in Oostenrijk, anders dan waar dan ook, liet Chiel Jongejan de muziek versnipperen. ,,Plaatjes werden in De Après Skihut na een minuut geknipt. Nummers zijn er nooit volledig afgedraaid, te saai voor mij. Ik ben als adhd’er snel verveeld.”
Ongekend in het Rotterdamse nachtleven was dat het feest al vroeg op de avond werd ingezet: de dj draaide steevast vanaf 20.00 uur in de skigondel. ,,De zangers waren kelners tegelijkertijd. Ik had tien zangers in dienst, en minstens zoveel Flügelmeisjes en dat allemaal in dat schijthuisje.”
Andere horecaondernemers hadden aanvankelijk niet zo’n hoge pet op van Chiel Jongejan. ,,Op het Stadhuisplein, ik praat over 25 jaar terug, waren ze blij met mij want van mij hadden ze niet zoveel concurrentie te vrezen. Die woorden hebben ze al vrij snel moeten inslikken.”
Niemand zag aankomen dat ‘de kozijnen’ in ‘dat schijthuisje’ er elke avond opnieuw ‘uitsprongen’, dat er maar liefst 37 verzamel-cd’s op de markt werden gebracht waarvan een derde de gouden status bereikte en waarvan in totaal 1,7 miljoen exemplaren over de toonbank rolden, dat met de Skihut on Tour half Europa werd veroverd, dat er op het strand van Hoek van Holland een waterskihut (inmiddels omgedoopt tot Villa on the Beach) volgde. ,,Helemaal ongelijk hadden ze ook weer niet. Met een oppervlakte van slechts 100 vierkante meter is De Après Skihut ’t wel in feite, een schijthuisje.”
Op skilatten lokte Chiel Jongejan in de beginperiode elke passant naar binnen. ,,Mensen dachten dat ik niet goed bij mijn hoofd was, en ze hadden niet eens ongelijk, haha. Het gaf een leuk effect, door het contact met de straattegels spatten de vonken van de ski’s af. In het eerste jaar bakte ik ’s nachts nog biefstuk voor wie honger had. Stonden de mannen onder de rokken van de danseressen op de bar vlees te kanen. Dag en nacht, zeven dagen per week, was ik in die tijd aan het werk.”
‘Ik leefde op yoghurt’
Hij huurde bij Hotel Centraal aan de Kruiskade een kamer. ,,Niet om te slapen maar om te douchen. Kon ik gelijk weer door. Ik leefde op yoghurt. Iets anders kreeg ik niet door mijn strot. Tot Martin van Woensel als bedrijfsleider, inmiddels mijn compagnon, bij me kwam werken. Op hem kon ik bouwen.”
De communicatie in De Après Skihut verliep grotendeels in geheime gebarentaal. Martin: ,,Je had in die tijd nog geen oortjes. Moest je naar het toilet stak je je pink omhoog (korte stop) of wees je met je duim naar je kin (lange stop).”
De eerste drie jaar was De Après Skihut online onvindbaar. Tot 2000 had het feestcafé geen website. Mond-tot-mond is wel vaker de beste reclame gebleken. Met sociale media liep het evenmin voorop.
Er waren momenten, weet Laurens Crans, huis-dj sinds 2001, dat een toiletbezoek niet mogelijk was. ,,Ik volgde destijds een komkommerdieet. Ik moest zo nodig, ik hield het niet meer maar ik kon geen kant op. Ik pakte een waterfles en leegde mijn blaas. Niemand die dat doorhad, dacht ik. Even later vroeg ik om koud water. Zat ik mijn eigen urine te drinken. Hadden ze dat flesje stiekem in de koelkast gezet.”
De eerste drie jaar was De Après Skihut online onvindbaar. Tot 2000 had het feestcafé geen website. Mond-tot-mond is wel vaker de beste reclame gebleken. Met sociale media liep het evenmin voorop. Martin: ,,De Feyenoordselectie stond vrijwel elke zondagavond, zelfs na een stevige verliespartij van aartsrivaal Ajax, bij ons op de bar keihard You Never Walk Alone te zingen zonder dat de buitenwereld het wist.”
Ik koos voor geel als huiskleur omdat ik het een vrolijke kleur vind. Geel is bovendien de kleur van de winnaar. Elke wielrenner in de Tour de France wil in het geel rijden
Colin Pompe
Het personeel van De Après Skihut, gehuld in een geel shirt, kan allang niet meer anoniem over straat. Henk, al 21 jaar hoofd beveiliging: ,,Zelfs op vakantie in Mexico werd ik op de schouders getikt door iemand die mij herkende van De Après Skihut. Dat gele shirt heeft overigens iets magisch. Het doet iets met mensen, je ziet ze groeien.”
Zelfvertrouwen en mensenkennis
Colin Pompe knikt. Zeventien jaar geleden kwam hij als verlegen ventje binnen, hij draagt nu met Henk en Corné Bout de leiding over De Après Skihut en de ondergrondse Bierkeller ernaast. ,,Zelfvertrouwen en mensenkennis, dat heb ik hier opgedaan.” Chiel: ,,Ik koos voor geel als huiskleur omdat ik het een vrolijke kleur vind. Geel is bovendien de kleur van de winnaar. Elke wielrenner in de Tour de France wil in het geel rijden.”
Hij is de man er niet naar om zichzelf op de borst te kloppen. Hij somt liever zijn blunders op dan zijn successen: ,,Zodra het nummer Techno Cat werd ingezet, strooiden we met dienbladen popcorn de hut in. Vonden we humor. Tot die muizenplaag, haha. Het gekke is dat ik na 25 jaar nog steeds niet het gevoel heb dat ik op de toppen van mijn kunnen heb gepresteerd. Ik heb geluk gehad met ongelooflijke knokkers om me heen.”
Feest 25 jaar De Après Skihut later dit jaar
Stilstaan ze zondag niet bij het 25-jarige bestaan van De Après Skihut want stilstaan doen ze er nooit. Het feest ging zelfs in de lockdown door met een dagelijkse livestream. Later dit jaar hopen ze het zilveren jubileum alsnog groots te vieren in Ahoy. Door de coronamaatregelen was het niet mogelijk dit op de dag zelf te realiseren
Hoelang ik er nog mee doorga? Ik heb een lange adem maar ik heb geen oneindig lange adem. De houdbaarheidsdatum van De Après Skihut is langer in de skihut van mezelf
Chiel Jongejan
Chiel, tegenwoordig ook actief in de feestartikelen: ,,Hoelang ik er nog mee doorga? Ik heb een lange adem maar ik heb geen oneindig lange adem. De houdbaarheidsdatum van De Après Skihut is langer in de skihut van mezelf. Zeven dagen per week vol gas, da’s topsport. Ademnood heeft 25 jaar later een andere oorzaak, althans bij mij. De jongens zullen het feest, waarbij het niet uitmaakt of iemand één biertje bestelt of 25 baco’s, continueren. Ik zorg ondertussen voor de ballonnen. Zoveel lucht heb ik dan nog wel.”
