Schnitzels van een kilo: zo maakte een Nederlandse horecaondernemer een Duits eetparadijs nét over de grens

„Doe je best”, zegt Wijnandus Meppelink in de Stentor, als hij twee pullen bier op tafel zet, met ernaast een bord käsespätzle. Nee, dit keer geen traditionele schnitzel of een schweinshaxe. „Maar vergis je niet, ook dit wordt hier gigantisch veel gegeten”, zegt de uitbater van Beim Schweinswirt over het typisch Zuid-Duitse gerecht.

Want wie tien passen over de grens zet bij de Koninghoek achter Hezingen, stapt ogenschijnlijk binnen in een stukje Beieren. Compleet met versiersels op de gebinten, muurschilderingen zoals je die alleen in de Zuid-Duitse bergen ziet en, uiteraard, een knisperend haardvuurtje.

Lees ook: Horecaondernemer Oosterhof: 'In onze branche is nooit sprake geweest van een inhaalslag'

Van slapeloze nachten naar 800 gasten tijdens Kerst

Het is het resultaat van een bijzondere zoektocht naar het juiste concept. Al werd het geduld van het Nederlandse stel Wijnandus en Esther Meppelink flink op de proef gesteld. „Zes, zeven maanden, dan gaat het lopen, vertelde die man uit Beieren die ons hiermee heeft geholpen, veertien jaar geleden. Nou, vergeet het maar. Het duurde jaren voordat het echt ging lopen. Slapeloze nachten heb ik gehad. Een kwestie van doorgaan en telkens wat nieuws verzinnen. Maar dankzij mond-tot-mondreclame is het uiteindelijk goed gekomen.”

Massa is kassa in Beim Schweinswirt

En hoe. Wekelijks schuiven nu meer dan 500 gasten aan voor een van de vermaarde gerechten die hier op de kaart staan. Nu al, zitten de brunches voor beide kerstdagen, op een paar tafels na, volgeboekt. 800 mensen, schuifelen tijdens Weihnachten langs het dan 40 meter lange buffet. Zo ziet Meppelink ’t het liefst: „Massa is kassa. Door veel mensen te ontvangen, kan ik de marges klein houden en de prijs vriendelijk.”

Goed en veel, voor weinig. Het werkt. „Als je de bankrekening wilt sparen, kun je nog beter hier gaan eten dan bij het pannenkoekenhuis”, zegt een van de gasten in het restaurant. Hij verlekkert zich aan schnitzels in paprikasaus, geserveerd in een braadslede.

Het geheim achter de lage prijzen? Dat zit ’m nog niet eens in het eten, verklapt Meppelink. „Dat maakt niet zoveel verschil met Nederland, qua inkoop. Maar de vaste kosten hier in Duitsland zijn veel lager. Al moeten we hier de prijzen nu ook iets verhogen, omdat het gas drie keer duurder is geworden. 20 cent erbovenop, daar balen we al van.”

Schnitzels van een kilo

Tegelijk ziet het echtpaar Meppelink, en met name eigenaresse Esther, toe op de kwaliteit. „Bij de groothandel zeggen ze weleens: wij kunnen je de schnitzels kant en klaar leveren. Maar dat wil ik niet. Ik wil ze rauw. Ik paneer ze allemaal zelf. En ik wil zien waar ze vandaan komen. Ze moeten hier uit de buurt komen. Varkensvlees uit Polen is misschien goedkoper, maar dan weet je niet wat ermee gebeurd is.”

Meppelink kan het weten. „Want ik kom zelf van de boer.” Ook alle sauzen worden handgemaakt. „Een pot maggi komt er niet in.” Gasten laten het zich flink smaken. De kaart is divers. „We hebben eigenlijk alles wel.” Zelfs schnitzels van een kilo worden hier regelmatig verorberd. Geserveerd op een zilveren schaal, omdat het niet op een bord past. „De oudste ooit die ’m opat was een vrouw van 81, de jongste een kind van 5. Ik maak geen grap.”

Lees ook: 1 euro energietoeslag om crisis het hoofd te bieden: ‘De meeste klanten reageren begripvol’

Het kwartje viel in Zuid-Duitsland

Het echtpaar Meppelink komt van origine helemaal niet uit de horeca. Sterker nog, toen de Drenten de boerderij op de Duits-Nederlandse grens besloten te pachten, was het een flinke sprong in het diepe.

„We zijn in Uelsen beland nadat we onze boerderij in Oost-Duitsland hadden verkocht”, vertelt Meppelink. „Hier, over de Twentse grens, is Duitsland mooier dan over de grens in Drenthe. Heuvelachtiger. Vandaar Uelsen. De eerste jaren heb ik in de transportsector gewerkt, de kinderen waren nog jong. Toen we een restaurant wilden beginnen, kwam dit op ons pad.”

Feesten liepen goed, restaurant minder

Maar eigenlijk wisten ze helemaal niet wat ze er precies mee aan moesten. Qua feesten liep het goed, het restaurant minder. „Toen we in Zuid-Duitsland waren, kwamen we in een restaurant op een berg terecht. Net zo’n plek als dit, waar je alleen met een doel komt. Toen ik die eigenaar vroeg hoe hij dat heeft gedaan, verwees hij me naar een man uit Beieren, die zulke concepten bedenkt. Hij heeft hier ook geholpen. De muurschilderingen, zijn door een kunstenaar uit Beieren gemaakt. Alles met de hand.”

Beim Schweinswirt, dat werd de naam. Letterlijk vertaald: bij de varkensboer. „Ook verzonnen door die Duitse man. Al dacht ik eerst wel: hoe gaat dat hier vallen in Duitsland?” Maar ook dat is goed gekomen. „Al blijft 70 procent van onze gasten Nederlanders.”

Lees ook: Dit restaurant zit meestal vol, maar sluit toch de deuren door energiecrisis en personeelstekort