Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (6)

Drie maanden na mijn hartstilstand ben ik fysiek genoeg hersteld om aan mijn revalidatie te beginnen. Tijdens de intake wordt me gevraagd een lijst te maken met doelen: wat wil ik straks weer kunnen? De lijst die ik maak beschrijft min of meer wat ik allemaal deed vóór het gebeurde. Ik wil zelfstandig boodschappen kunnen doen op de fiets. Ik wil met mijn kinderen kunnen stoeien. Ik wil weer hardlopen.

Een wezenlijk deel van mij

Opvallend genoeg staan er geen specifieke werkdoelen bij. Niet dat mijn werk geen essentieel onderdeel uitmaakt van mijn daginvulling. Sterker nog, tekenen en creativiteit zijn een wezenlijk deel van mij. Een deel dat mijn hartstilstand sowieso heeft overleefd. Binnen een week nadat ik uit coma kwam, was ik voorzien van tekenstiften, acrylverf en penselen. Ik twijfel er niet aan dat ik, binnen de grenzen van mijn nieuwe leven als hartpatiënt, een zingevende, werkbare creatieve vorm vind. Of die grenzen me ook toestaan om als hulpouder bij de sportdag van mijn kinderen te zijn, is voor mij een grotere zorg.

Hoe groot die zorgover mijn vaderrol is, blijkt ook in het ziekenhuis. Het feit dat ik mijn kinderen bijna ben ontvallen, voelt als falen. Ik ben trots dat ik hen na de scheiding van hun ouders stabiliteit kan bieden en een veilig thuis voor ze neerzet. Door die veiligheid en stabiliteit voelt nu een dikke streep gehaald. En ik stel mezelf een doel: ik wil in ieder geval weer thuis zijn op de dag dat mijn dochter zes jaar wordt. Op 13 maart. Over vijf en een halve week.

Openhartoperatie

De eerstvolgende veertien dagen zijn gevuld met onderzoeken, artsgesprekken en scans ter voorbereiding op mijn openhartoperatie. Ook heb ik veel rust nodig en probeer ik de omvang van wat me is gebeurd te beseffen. Veel ruimte om me mentaal voor te bereiden op mijn openhartoperatie heb ik niet. Gelukkig heb ik dus ook nauwelijks tijd om me er vooraf zorgen over te maken.

Voor de operatie verhuis ik tijdelijk naar het Erasmus MC. Daar krijg ik een mechanische hartklep en wordt mijn aortawortel vervangen voor een synthetische buis. De zware ingreep verloopt zonder complicaties. Na enkele dagen herstel keer ik terug naar het Maasstad Ziekenhuis. Het is inmiddels 23 februari. Nu is het wachten wanneer mijn ICD, een inwendige defibrilator, wordt geïmplanteerd. Daarna mag ik naar huis.

Aansterken

Maar om deze tweede operatie aan te kunnen, moet ik eerst aansterken. De implantatiedatum wordt keer op keer verder geschoven. Februari wordt maart. Hoe ik mij ook op mijn doel focus, ik kan weinig anders doen dan afwachten wanneer de doctoren een 'go' geven.

Op 7 maart is het zover. De implantatie gaat voorspoedig, de dag erna mag ik naar huis. Met een tas vol medicijnen onder mijn arm word ik in een rolstoel geholpen en naar een auto gebracht. Een kleine twintig minuten later stap ik voor het eerst in vijf weken de drempel van mijn eigen woning over. Een stortvloed aan emotie zorgt voor tranen over mijn wangen.

Uitgeput

Ik ben uitgeput, verzwakt, maar thuis voor de verjaardag van mijn dochter. Vastberaden haar een verjaardagsknuffel te geven. Echter, in de paar dagen tot de dag krijgt ze een zware verkoudheid. Het gezondheidsrisico voor mijn zwakke gestel is te groot. Mijn dochter bij haar moeder bezoeken is uitgesloten. De verjaardagsknuffel moet telefonisch. Dat dit de verstandige keuze is biedt me allerminst troost.

Ik vertel hier graag triomfantelijk over hoe ik kansen grijp. Maar soms grijp je mis. Bij aanvang van deze column dacht ik dat die over prioriteiten ging. Over gezin boven werk. Zingeving boven omzet. Maar het gaat nog ergens over. Over overmacht. Hoe sterk ik me maak en doe wat binnen m’n macht ligt, soms lukt het evengoed niet. Ik voel me verslagen.

Spielberg en Branson

En dan schiet me Steven Spielberg te binnen, die aanvankelijk werd afgewezen voor de filmacademie. Richard Branson, bij wie lang niet alles wat Virgin heet een onbevlekt succes wordt. Maar zij gaan verder. Staan op als ze gevallen zijn. Dat doe ik ook. Immers, een doel dat niet gehaald is, heeft altijd de afgelegde weg als winst. Van daaruit kun je een nieuw doel benaderen.

Een ruime week na dato vieren we alsnog een zeer geslaagd verjaardagsfeest. Mét knuffel. En dat is het allermooiste cadeau.