Toen Iris Zeilstra aan de TIO Businessschool begon, wist ze nog niet in welke business ze daadwerkelijk wilde werken. ,,Ik zag wel voor me dat ik een team zou gaan leiden, maar de horeca had ik niet voor ogen. Ik was meer in de mode bezig.” Die branche zou later weer van pas komen. ,,Van mijn moeder kreeg ik mee: dop je eigen boontjes en doe wat je leuk vindt. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor, ik werd niet de richting van een vaste veilige baan gepusht – iets wat bij andere gezinnen misschien wel werd gedaan. Ik wil dat mijn drie dochters ook meegeven voor later.”
Als je het pand van Brasserie de Luwte nu zou verkopen, krijg je er zo anderhalf miljoen voor. Destijds kocht ik het voor nog geen ton
Ze stopte met de studie en vertrok naar Spanje. Daar leerde ze haar man kennen, horecaondernemer David die in de haven van Moraira aan de Costa Blanca Club Nautico had. ,,Toen hij in Nederland kwam wonen en ik nadacht over werk, zei mijn vader: ‘Je zou een restaurant kunnen gaan runnen. Zeker als je samen kinderen wilt, dan is het belangrijk dat je samen kunt werken’.” Zo gezegd, zo gedaan: Brasserie de Luwte opende de deuren in 2009. ,,De Franse eigenaresse gunde het mij. Als je het nu zou verkopen, krijg je er anderhalf miljoen voor. Destijds kocht ik het voor nog geen ton. Er moest nog wel flink verbouwd worden, het pand was echt verrot.”
Lees ook: Hoe BitesWeLove 10 miljoen snackmomenten in ons land gezonder maakt
In 2009 was Iris nota bene pas 20 jaar oud. De meeste mensen van die leeftijd studeren nog of genieten van het uitgaansleven. ,,Ik was toen echt zonder angst. Ik deed het gewoon en dacht niet na over eventuele negatieve consequenties. Als ik terugdenk aan die tijd zou ik nu zeggen: what were you thinking girl?”
Brasserie de Luwte liep goed aan de buitenkant
Brasserie de Luwte liep goed, het was elke avond vol. Er kwam een gemêleerd gezelschap op af: van Mark Rutte tot Willem Holleeder. Veel gasten kwamen voor Iris, want ze vonden het bijzonder dat er zo’n jonge meid de boel runde.
Iris: ,,Aan de buitenkant liep het goed, we hadden een mooie omzet, maar achter de schermen was het heel zwaar. Ik had geen team, er was slechts één kok en één afwasser. Ziekmeldingen kon ik niet aan. Er werd van me gestolen door mijn eigen manager. De visleverancier bracht minder vis dan dat ik had besteld, terwijl ik er wel voor moest betalen; hij probeerde me gewoon uit omdat ik nieuw was. Er moest een nieuw riool worden aangelegd, wat algauw zo’n 20 duizend euro kostte. En dat had ik niet, ik had al mijn geld in de overname gestoken. Op een dag zakte ik gewoon door de verrotte vloer heen. Elke dag dacht ik: het gaat me vandaag echt niet lukken.”
Aan de buitenkant liep het goed, we hadden een mooie omzet, maar achter de schermen was het heel zwaar
Maar ze zette door en toch lukte het. Het tweede jaar van de brasserie kreeg Iris de smaak te pakken. ,,De Luwte was een gezellig restaurant met de sfeer van een woonkamer. Een uniek restaurant tussen alle franchisezaken, dat was echt mijn kracht.”
Na twee jaar kon eindelijk de verbouwing starten. Brasserie de Luwte werd vernieuwd en Iris stelde een team samen. ,,Ik had tot die tijd zo hard gewerkt, ik moest het echt anders gaan doen. Leren delegeren is moeilijk, maar echt nodig.”
Iris Zeilstra gaat niet bewust op zoek naar nieuwe panden
Ze is nooit bewust op zoek geweest naar nieuwe panden om uit te breiden. ,,Het kwam altijd op mijn pad. Ree7 op de Amsterdamse Reestraat ontstond toen een vaste gast van de brasserie vertelde dat hij zijn pand wilde verkopen en ik nog wel een leuk idee had voor een nieuwe zaak. Toen ik eenmaal daar Ree7 had geopend, wilde de buurman verhuizen en ook zijn pand verkopen. Zo werd Pluk een feit, weer een nieuwe zaak. Ik ben altijd slim geweest met geld. De winst van Ree7 stopte ik in Pluk.”
Inmiddels heeft Iris zes zaken: Ree7, Brasserie de Luwte, twee vestigingen van Pluk, Dae Bakery en Casa Oller in Spanje. Een echt horeca-imperium dat multimiljoenen waard is. ,,Zelf zie ik het niet zo. Ik ben gefixeerd op wat er moet gebeuren en doe gewoon mijn werk. Ik ben het type van de handen uit de mouwen steken. Ik vraag me weleens af of de generatie van nu dat wel kan.”
,,De eerste vier jaar van mijn onderneming ben ik niet op vakantie gegaan. Ik heb drie kinderen gekregen, maar geen zwangerschapsverlof genomen. Ik ga de volle duizend procent erin. Sinds ik onderneem, heb ik geen moment rust gehad: dan was er een verbouwing, een kind, een nieuwe zaak of een pandemie. Daarnaast heb je de inflatie, moet je je personeel behouden en is er een moordende concurrentie. Het houdt me scherp, ik wil uitgedaagd worden. De zaken draaien op mijn energie. Dat is heel tof, maar dat is ook het angstige van de constructie.”
Als ik ergens binnenkom, merk ik alles op: een vies richeltje, een verkeerde playlist. Ik parkeer het en bespreek het een dag later, want het houdt nooit op
Haar man woont de helft van het jaar in Spanje. Samen hebben ze ook nog eens drie jonge dochters. Er wordt haar vaak gevraagd hoe ze het allemaal doet. ,,Ik gedij goed op routine. Het is chaotisch, ik heb het losgelaten om perfectionistisch te zijn. Dat gaat niet met kinderen.” Ook in haar zaken heeft ze geleerd niet zo perfectionistisch te zijn: ,,Als ik ergens binnenkom, merk ik alles op: een vies richeltje, een verkeerde playlist. Ik parkeer het en bespreek het een dag later. Want het houdt nooit op, het gaat altijd door en dat 365 dagen per jaar.”
Lees ook: Van koemelk naar vegan: dit zijn de ondernemerslessen van Hands off my Chocolate
Ze vervolgt: ,,Ik denk dat het moederschap mij zachter heeft gemaakt als ondernemer. Ik kon vroeger weleens een grote mond krijgen van een werknemer en dan schreeuwde ik terug. Nu vraag ik juist: joh, wat is er aan de hand? We zijn allemaal mensen. Tijdens kerst en Oud & Nieuw zijn we gesloten. Ik kan dan veel geld verdienen, maar wat is nou belangrijker? Extra cash of je zorgen dat je mensen fijne feestdagen hebben en ze behouden?”
Corona hakte er bij Iris hard in. ,,Ik heb altijd veel gespaard, dat is mijn geluk geweest. Anders hadden we nu niet meer bestaan. We moesten maandenlang dicht, maar ik moest wel elke maand rond de 300 duizend euro aan personeelskosten betalen. Dat voelde zo onrechtvaardig. We zijn geen leningen aangegaan, maar al mijn spaargeld was toen wel weg. Dit jaar en volgend jaar zijn daardoor niet de meest winstgevende jaren. Daarnaast is de inflatie hoog en gaan de salarissen en inkoopprijzen omhoog. Maar daar heb ik vrede mee.”
Iris is horecaondernemer en influencer
Naast horecaondernemer is Iris ook een bekende influencer geworden op Instagram. Dagelijks deelt ze met haar ruim 68 duizend volgers onderdelen van haar leven: kinderen naar school brengen, nieuwe outfits, een rondje langs de zaken, werken, lunchen en ’s avonds koken. ,,Ik doe dat gewoon tussendoor. Mijn passie voor mode komt weer goed van pas. Ik vind ‘influencer’ helemaal geen vies woord. Het komt niet over als werken, maar mijn socialpost heeft wel 2,3 miljoen mensen bereikt. Het geld dat ik met samenwerkingen verdien, stop ik weer in de zaken.”
Ik ben heel goed in multitasken. Tijdens ons telefoongesprek heb ik al het eten voor vanavond gemaakt en de koelkast schoongemaakt
Plannen heeft Iris nog genoeg. ,,Ik kijk altijd naar pandjes, maar ik heb geen haast. Ik ben wel net naar de Kamer van Koophandel geweest om me in te schrijven met een nieuw bedrijf. Het is geen horeca, maar iets online. Volgend jaar maart gaat het live. Ik kan er nog niet meer verder over vertellen”, zegt ze geheimzinnig. Waar haalt ze de tijd vandaan? Lacht: ,,Ik ben heel goed in multitasken. Tijdens ons telefoongesprek heb ik al het eten voor vanavond gemaakt en de koelkast schoongemaakt. En ik denk dat als je iets echt wil er tijd genoeg daarvoor is.”
