Blog Nico Dijkshoorn
Hoe een bezoekje aan De Pindakaaswinkel het leven van Nico Dijkshoorn lijkt te veranderen
Hoe je met vier LP's van Plato en vier potten pindakaas tevreden thuiskomt na het winkelen - alhoewel: 'ik beweeg mij door winkelgebieden alsof er ieder moment een verdovingspijl in mijn nek kan worden geschoten' - en je relatie plots onder druk staat. Door dat bezoekje aan De Pindakaaswinkel. Nico Dijkshoorn blogt. Openhartig.
'Ik wil u leren begrijpen. Ik ga hier tweewekelijks in gevecht met mijn diepste angst: risico nemen. Ergens echt in geloven. Ik wil hier mijn ondernemers-cynisme proberen kwijt te raken.' Daarom: tweewekelijks zijn blog, op deze website.
Het wordt een maandje gescheiden slapen hier in Leiden. Een consumenten-conflict dreigt mijn relatie met Tanja te verscheuren. Het lijkt iets onbenulligs maar er staat veel op het spel. Laat mij uitleggen wat er gisteren gebeurde.
Ik wandelde door de Haarlemmerstaat in mijn woonplaats Leiden. Nou ja, wandelen. Het is anders sinds de pandemie. Ik beweeg mij door winkelgebieden alsof er ieder moment een verdovingspijl in mijn nek kan worden geschoten. Ik ben doodsbang dat ik, zonder dat ik het zelf weet, iets verkeerd doe en dat ze na het verdoven wachten tot ik niet meer met mijn linkerbeen trappel en dan een net over mij heen gooien.
Nu liep ik met vier LP’s onder mijn arm alsof ik bij een verzetskrant werkte. Niet te opvallend doen. Gewoon ademen. Niet te gehaast lopen anders hebben ze je door, Dijkshoorn. Doe gewoon net alsof je ergens naar toe loopt.
Ik had zojuist een paar bestelde LP’s opgehaald bij Plato. Ook al zo’n smartelijke onderneming. Plato was voor de pandemie mijn tweede huis. Uren lang LP’s luisteren, met de eigenaar praten over bandjes die niemand kent, voor honderden euro’s kopen, thuis luisteren en dan de volgende dag weer naar Plato waar alles zich weer herhaalde.
Nu liep ik met vier LP’s onder mijn arm alsof ik bij een verzetskrant werkte. Niet te opvallend doen. Gewoon ademen. Niet te gehaast lopen anders hebben ze je door, Dijkshoorn. Doe gewoon net alsof je ergens naar toe loopt. Waar ik precies bang voor was weet ik niet, maar de schrik zat er goed in.
En toen kwam die Pindakaaswinkel rechts voorbij. Het was alsof ik onder stroom stond? Dit was nieuw. Ik kende deze winkel nog niet. Die hadden ze in een paar weken uit de pui geslagen en ingericht. Het interieur was helemaal wit, op de pindakaas na. Alleen al door er naar te kijken voelde het alsof ik in een nieuwe videoclip van DJ Suckafuck zat.
Als een schichtig diertje betrad ik De Pindakaaswinkel. Ik liep langs de eerste rij potten. Niemand verbood mij iets. Dit ging verdacht goed.
Mocht ik hier nu gewoon naar binnen? Of moest ik eerst worden gevisiteerd? Ik sloot het niet uit, dat ik een nieuwe regel had gemist. Misschien mochten ze je met een lampje in je rectum schijnen als je iets wilde kopen waar de regering zijn bedenkingen bij had.
Vooralsnog leek het er op dat pindakaas verkopen werd gezien als een primaire levensbehoefte. Dat verbaasde mij. Zoals het mij ook verbaasde dat kaas kopen als een primaire levensbehoefte werd gezien. Ik zit liever met heel veel honger naar een zojuist gekochte LP van Miles Davis te luisteren dan dat ik doodstil naast een pond half belegen kaas zit.
Als een schichtig diertje betrad ik De Pindakaaswinkel. Zoals hertjes drinken terwijl ze weten dat ze ieder moment kunnen worden verscheurd, met hun lipjes nog in het water. Ik liep langs de eerste rij potten. Niemand verbood mij iets. Dit ging verdacht goed. Nu geen oogcontact maken met de verkoopster. Dat kon meteen alles verpesten. Als ze nu aan mij vroeg wat ik deed en ik gaf het verkeerde antwoord dan kon alles opeens zomaar weer kapot gaan.
Als ze mij iets ging vragen, bijvoorbeeld waar de ik pindakaas voor ging gebruiken, dan ging ik antwoorden dat het voor mijn zieke moeder was. Die was al jaren dood, maar kijken of ik daar mee weg kwam.
Er gebeurde niets. Ik mocht de potten gewoon aanraken. Het emotioneerde mij. Zo voelde dat dus, funshoppen in oorlogstijd. Ik kreeg nu ook in de gaten wat ze verkochten. Rare pindakaas. Met gebakken uien en knoflook. Of met kaneel en nog iets, dat ben ik vergeten maar dat zal wel hutspot zijn geweest. De ene pindakaas was nog wilder dan de ander. Dit was het nooit geschreven boek Sjakies Pindakaasfabriek waar ik nu dwars doorheen liep.
Ik heb vier potten gekocht, waaronder de smaken Rode Peper Met Sereh en de genoemde Gebakken Uien en Knoflook. Ik vroeg er een tasje bij. Precies dat tasje is nu de reden dat ik de komende drie weken apart moet slapen.
Tanja is van de fundamentalistische Gij Zult Niet Mengen Beweging. Pindakaas bestaat uit gemalen pinda’s. Alles wat je er aan toevoegt ziet zij als godslastering. Niet alleen met pindakaas.
Tanja is van de fundamentalistische Gij Zult Niet Mengen Beweging. Pindakaas bestaat uit gemalen pinda’s. Alles wat je er aan toevoegt ziet zij als godslastering. Niet alleen met pindakaas. Je wassen met meloenzeep, ze weigert het. Ik niet. Ik ruik iedere dag naar een ander stuk fruit.
Diep van binnen weet ik dat ze gelijk heeft. Het wordt steeds gekker. Ik dronk rond de kerst bier met de smaak van oude dennentakken. Ik verzin dit niet. Ik liet Tanja de potten pindakaas zien. Dat viel niet helemaal lekker, maar het waren andere tijden. Dat maakte haar iets milder. Ik zag dat ze het een kans wilde geven.
En toen zag ze de tas. Een zwarte linnen tas met een witte tekst. ‘Pindakaas. In geval van noot.’ Ik schrok zelf ook. Een woordspeling op een tas. Met potten rare pindakaas er in. Ik wist meteen dat dit een slepend conflict werd.
