Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (9)

Als mijn dochtertje tegen me aankruipt, kiest ze weloverwogen waar ze haar hoofd neerlegt. De plek waar de ICD onder mijn huid zit is lange tijd gevoelig geweest. En soms nog. Wanneer ze tegen me aan genesteld is, kijkt ze op en zegt: ,,Papa, ik vind het knap dat je nu zoveel sterker bent dan net na je hartstilstand.”

Het is niet alleen een ontroerend compliment, het is waar. Ook puur fysiek heb ik een lange weg afgelegd. Ik denk terug aan het ziekenhuis. Wanneer na mijn openhartoperatie de morfine is uitgewerkt, doet vooral mijn rug zeer. Een continu belastende pijn die ik nog niet kende. Door het openbuigen van mijn ribbenkast zijn alle omliggende spieren urenlang in een onnatuurlijke pose gehouden. Dagenlang kan ik nauwelijks op mijn rug liggen, terwijl elke andere houding vanwege mijn herstellende borstbeen is uitgesloten. Rechtop slapen is regel. Elke nacht probeer ik met een nieuwe rangschikking van kussens mijn nachtrust te optimaliseren. Een van m’n schoonzus geleend voedingskussen biedt uitkomst. Desalniettemin bestaan mijn nachten uit etappes van maximaal twee uur. Dan word ik wakker van de pijn, lees ik wat in een literaire thriller tot de slaap het wint van mijn schreeuwende sternum. Het is een nieuw gevonden, noodzakelijk nachtritme. Het went.

Geïmplanteerde metalen apparaatje

Wat minder snel went is mijn ICD. Dit geïmplanteerde metalen apparaatje moet, zo legt de cardioloog uit, zijn weg vinden onder mijn borstspieren. Na enkele stabiele weken is het ding plots voelbaar verschoven. Het wakkert de spoken in mijn hoofd aan. Werkt alles nog goed? Straks zijn de draadjes naar mijn hart losgegaan! Moet ik opnieuw worden geopereerd? Begint mijn wekenlange herstel weer vanaf nul? Ik gun mezelf een consult bij de ICD-technicus en na een uitgebreide controle zijn al mijn zorgen weggenomen.

Maar ook nu de zorgen afnemen en het fysiek vertrouwen stijgt, heb ik confrontaties met mijn lijf. Ik ben 14 kilo aangekomen. Inmiddels is mijn eet- en bewegingspatroon terug bij normaal. Ik loop weer hard en doe yoga. Boodschappen haal ik op de fiets. Maar mijn extra gewicht blijft. Al mijn broeken heb ik moeten vervangen voor een grotere maat.

Jeukend litteken

Ook is er die keer, vlak na mijn ziekenhuisontslag, dat ik voor het eerst moet niesen. De tegendruk van een op mijn borstbeen geklemd kussen kan niet voorkomen dat een scheurende pijn twintig minuten lang in mijn bovenlijf nagalmt. En met weeromslagen attendeert mijn jeukend litteken op mijn veranderde fysiek.

Op een ochtend sta ik voor de spiegel. Ik bekijk de vier littekens die mijn hartstilstand me heeft gebracht. Ze zijn de lichamelijke weerslag van de recente gebeurtenissen. Een Google Maps van mijn levensweg. Dan verdwijnen ze onder mijn T-shirt - aan het zicht onttrokken. En zo draagt elk mens, al dan niet zichtbaar, datgene met zich mee waardoor hij gevormd is. Dit maakt dat ik met meer compassie anderen tegemoet treed. Iedereen heeft z´n eigen sores, ook al zijn we daar soms niet van op de hoogte. Of zoals een vervangend cardioloog zegt: ,,Als ik u bij een bushalte zou tegenkomen bent u als ieder ander, maar nu ik uw dossier gelezen heb begrijp ik uw uitdagingen…”

Arbeidsongeschiktheidsverzekeraar

Deze confronterende en tegelijk steunende uitspraak, staat lijnrecht tegenover de houding van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Sinds er geconstateerd is dat de pompfunctie van mijn hart zich heeft hersteld, achten ze het tijd dat ik weer 100% aan het werk ga: ,,Het is met uw professie nou niet alsof u hele dagen met stenen hoeft te sjouwen, meneer Borman.”

Ondanks ik deze uitspraak als vak-denigrerend ervaar en het voorbij gaat aan mijn cognitieve klachten, zet het me het wel aan het denken. Mijn werk draait inderdaad niet om fysieke kracht. De kern van mijn beroep is niet de cartoon die ik maak of de tekst die ik schrijf. Het is de andere zienswijze die ik middels mijn creativiteit bied aan mijn opdrachtgevers. De eye-opener die ik breng met mijn eigenheid.

Vandaar dat ik me de laatste tijd verdiep in personal branding. Wat ik mee heb gemaakt zet ik in als USP. De bedrijfsnaam waaronder ik jaren werkte, Tochtstrips.NL, laat ik varen. Valse bescheidenheid ook. Zoals ik inspiratie haal uit andermans verhalen, is ook het mijne het delen waard. Want ik ben er nog. Een sterk merk in een sterk lichaam. En mocht ik toch moe zijn, plof ik op bed. Weer gewoon op mijn buik.