Kim Rompas (39) stond niet te springen om toko Indomas in Deventer over te nemen, tot haar vader vier jaar geleden een herseninfarct kreeg.
Kim tegen het AD: ,,Als kind zag ik de strijd die mijn ouders voor de toko moesten leveren. Het was nooit mijn droom om de zaak over te nemen. Ze liepen op tegen vooroordelen, discriminatie ook. Toen er zo’n 25 jaar geleden veel aandacht was voor Aziatische zaken met illegale werknemers, is de douane hier ook eens komen binnenvallen, gewapend en al. Dat trok een wissel op mijn ouders, al probeerden ze erboven te staan. Nu zijn we een generatie verder en ervaar ik dit soort problemen gelukkig niet, maar als kind leerde ik dat het niet makkelijk is om anders te zijn dan de rest.’’
,,Mijn ouders hebben keihard moeten werken, voor een relatief laag inkomen. Alle energie ging naar Indomas, de zaak ging altijd voor. Dat wilde ik niet voor mezelf, maar het leven loopt niet altijd zoals gepland. Nadat ik een maand in India was om een yoga-opleiding te volgen, besloot ik toch in de zaak te gaan, omdat mijn ouders steeds ouder werden en er geen opvolger klaarstond. Mijn doel was om de boel klaar te stomen voor de verkoop. Toen kwam mijn vader plotseling in het ziekenhuis terecht, met een herseninfarct. Uit de scans bleek dat hij meerdere infarcten had gehad, maar hij was al die tijd gewoon blijven werken. Nu moest hij noodgedwongen stoppen. Het gaat nu weer redelijk goed met hem.’’
Het is niet mijn passie, toch haal ik voldoening uit mijn werk
Loyaliteit naar de ouders
,,Ineens stond ik in de schijnwerpers. Ook al is Indomas een klein bedrijf, we verkopen duizenden producten en we hebben een populaire webshop. Het is evenveel werk als een supermarkt runnen. Gelukkig hebben we een fijn team en gaat het goed. Ik ben veel bezig met inkopen en administratie, maar als ik in de winkel sta, maak ik tijd voor de klanten. Ik ben nu niet op zoek naar een opvolger, omdat we nu pas de vruchten kunnen plukken van het jarenlange harde werken van mijn familie.’’
,,Het is niet mijn passie en ik doe het vooral uit loyaliteit naar mijn ouders. Toch haal ik voldoening uit mijn werk. Bij Indomas komen mensen ook voor een praatje, we spelen een belangrijke rol in het sociale leven van onze klanten. Sommige hebben mij zien opgroeien, andere klanten heb ik volwassen zien worden. Een dame van in de negentig uit een dorp verderop kwam elke week spekkoek halen. We hadden haar al even niet gezien en een paar weken terug werden we gebeld. Iemand bracht haar boodschap over dat zij ons wilde bedanken voor alle goede zorgen. Dat raakte me, omdat ik realiseerde dat ze op sterven lag. En ik besefte hoeveel de winkel voor onze klanten betekent.’’
Ruben Dillen (23) nam vorig jaar Dillen Sigarenspeciaalzaak in Veldhoven over. Zijn grootouders begonnen de winkel in de jaren 70 aan huis.
,,Vroeger zaten we nog niet in de auto onderweg naar ons vakantieadres, of mijn vader werd al gebeld met een vraag uit de winkel. Dan herinnerde een klant zich niet meer welk merk hij rookte, maar mijn vader wist dat wél. Ik weet niet beter dan dat de zaak altijd centraal staat in ons leven. Toen ik erover nadacht ’m over te nemen, speelde dat wel door mijn hoofd: wil ik dit wel?’’
,,Als kind was ik al veel met de winkel bezig. Ik had er een bijbaantje en hielp ook in de vakanties mee achter de kassa of met bestellingen uitpakken.’’
,,Ik heb de mbo-opleiding Ondernemer retail gevolgd en ben daarna een paar jaar HBO Sportkunde gaan doen, vooral omdat ik er nog niet klaar voor was om fulltime de winkel in te gaan.’’
Ondernemerschap in de sport
,,Die studie bleek niet wat ik ervan had verwacht. Het deel over ondernemerschap in de sport leek me interessant, maar uiteindelijk draaide het vooral om marketing. Omdat het altijd al mijn doel was om de zaak over te nemen, besloot ik na 2,5 jaar om daarvoor te gaan. Het eerste waar ik in de winkel mee ben begonnen, is ons bestelsysteem digitaliseren. Mijn vader voerde elke week de bestellingen nog handmatig door, nu kan dat met één druk op de knop.’’
Ik rook zelf niet, maar vind het niet lastig om tabak te verkopen
,,Toen mijn vader de winkel van zijn ouders overnam, zei mijn opa al tegen hem: ik weet niet of je hier nog tien jaar lang je brood mee kunt verdienen. Dat is inmiddels dertig jaar geleden. Ook mijn vader heeft me gewaarschuwd dat de toekomst onzeker kan zijn, maar ik geloof dat er altijd wel weer iets op de markt komt waarmee we iets kunnen.’’
,,Ik rook zelf niet, maar vind het niet lastig om tabak te verkopen. Iedereen weet dat het niet goed is voor je gezondheid, maar zolang mensen willen roken zullen er winkels bestaan om hen hierin te voorzien. Voor vrienden was het best even wennen. Ineens was ik fulltime met de zaak bezig en kon ik minder vaak afspreken.’’
,,Mijn ouders hebben me nooit gepusht, maar ze vinden het heel leuk. Mijn opa en oma, die de winkel nog aan huis begonnen, zijn trots. Mijn opa vertelt glunderend aan iedereen die het horen wil dat ik nu aan het roer sta. Ik vind het mooi dat ik binnen mijn familie ergens aan kan bijdragen. De zaak bestaat al ruim vijftig jaar en wat mij betreft komen daar nog heel wat jaren bij.’’
Chantal Kloosterman (39) deed er als kind al klusjes voor extra zakgeld, nu is ze de baas bij groentezaak Van Rijn Culinair in Leidschendam.
,,Toen ik fulltime bij de winkel van mijn vader ging werken, verklaarden sommige mensen mij voor gek. Waarom zou je, als je goed geld kunt gaan verdienen met je hbo-diploma Media en Entertainment Management? Maar voor mij is het nooit een kwestie van geld geweest, maar van wat mij het gelukkigst maakt. De winkel overnemen was een logische stap.’’
,,Ik ben opgegroeid in de zaak, mijn wortels liggen hier. Als kind deed ik hier klusjes voor wat extra zakgeld, en ook mijn eerste bijbaantje had ik in de winkel. Daarnaast heb ik ook nog in een restaurant gewerkt, maar dat trok me niet. Dus vroeg ik mijn vader om de eigenares te bellen om te zeggen dat hij mij vaker nodig had en dat ik bij het restaurant moest stoppen. Het leukste aan onze zaak vind ik dat het één grote familie is. We zijn met zeven mensen. Mijn vader en zus werken ook in de winkel en sinds kort is mijn zoon van zestien, die nu havo 5 doet, onderdeel van ons team.’’
,,Als je kind ziek is, vragen klanten hoe het gaat. Of ze komen cadeautjes brengen als er iemand jarig is geweest. Dat vind ik bijzonder.’’
Op zijn sterfbed beloofde ik dat ik voor de zaak zou zorgen
In 1925 het bedrijf begonnen
,,Mijn vrienden weten niet beter dan dat ik met de zaak bezig ben. De zaak staat, samen met mijn gezin, altijd op plek één.’’
,,De opa van mijn vader is in 1925 met het bedrijf begonnen. Hij reed met paard en wagen door de stad. Mijn opa nam het over en opende in 1961 de winkel. Het is een thuis geworden voor mensen, een ontmoetings- plek. Mijn opa heeft tot zijn dood in de zaak gewerkt. Op zijn sterfbed in 2008 heb ik hem beloofd dat ik voor de zaak én voor mijn vader zou zorgen. Ik denk dat hij trots zou zijn als hij ziet hoe het nu gaat.’’
,,Klanten komen naar ons voor een gesprekje, dat heb je bij de zelfscankassa’s niet, en ook voor onze kennis. Wij kunnen je nog per aardappelsoort vertellen hoe je die het beste kunt koken. Als klanten een keer iets met venkel willen klaarmaken, zorgen wij voor een recept waar geen pakje of zakje aan te pas komt. En we weten precies of je iets het beste kunt koken, bakken, wokken of stomen.’’
,,Een eigen winkel hebben blijft spannend. Het is heel anders dan voor een baas werken en altijd een salaris uitbetaald krijgen. Je moet tegen die onzekerheid kunnen. Ik vind het fantastisch dat mijn zoon nu ook in de winkel werkt. Ik zal hem nooit pushen om de zaak over te nemen, maar wie weet…’’
