Zojuist was het nog droog, het zonnetje scheen zelfs even, maar nu stort een intense regenbui zich uit over Gordons tuin. Zijn palmbomen staan er treurig bij. De zanger schopt zijn schoenen uit en nestelt zich op zijn bank met een zacht kussen op schoot. 'Heerlijk'. Zijn manager zit in de open keuken achter haar laptop te werken. Af en toe telefoneert ze, ze kan het gesprek niet op de voet volgen. 'Dit interview wordt de bom!', praat Gordon haar halverwege het gesprek bij als hij op weg is naar zijn zwartglimmende wc met glitterbal aan het plafond. 'O jee', reageert ze, 'ik dacht het al aan je houding te zien. Moeten er allemaal dingen worden teruggedraaid?'
Gordon, nee-schuddend: 'Ik vertel gewoon eindelijk eens open en eerlijk hoe verrot die muziekindustrie is.'
Zijn manager, bezorgd: 'O... Dat vind je een goed plan?'
Gordon: 'Ja natuurlijk, het moet een keer gezegd worden. Het is toch gewoon een feit?'
Nog twee afscheidsconcerten in het Amsterdamse Concertgebouw en dan is het gedaan met de muzikale carrière van Gordon (47). 'Het einde van een tijdperk', zo schreef hij op zijn Facebookpagina. De lol is eraf door de mensen die het op de radio voor het zeggen hebben. 'Al die jaren heb ik zó veel tijd en energie gestopt in het schrijven van liedjes en het opnemen van cd's. Vol trots stuurde ik mijn product dan naar de radio en daar werd het gewoon gelijk in een hoek gepleurd. Zo wordt er met je omgegaan. Totáál respectloos. Ineens krijg je nergens meer een platform omdat er bepaalde figuren in Hilversum zijn die hebben bedacht: Gordon? Nee, dat kan niet meer. Het is echt niet te geloven! En ik ben niet de enige hoor, iemand als Rob de Nijs wordt er ook moedeloos van dat hij nérgens meer wordt gedraaid. René Froger, Gerard Joling, allemaal hebben we er last van.'
Kun je er de vinger op leggen waarom iets wel of niet wordt gedraaid?
'Dat ligt puur in handen van de muzieksamenstellers, die zelf geen greintje talent bezitten', zegt hij in De Volkskrant. 'Ze bepalen hun eigen lievelingen. Je hoort bijvoorbeeld de héle dag Guus Meeuwis, die is kennelijk wel credible. Maar ken jij iemand in je omgeving die ooit een plaat van hem koopt? Het is een schat van een jongen hoor, maar ik kan niet naar dat monotone stemgeluid luisteren. Echt, als ik hem op de radio hoor, zet ik hem af.'
Die macht van de samenstellers is niet nieuw, toch?
'Nee, ik heb het al eerder meegemaakt. In 1994 switchte ik naar Engelstalige muziek. Ik had in Los Angeles een te gek album opgenomen met The Waters Family, met het koor van Michael Jackson. Ik was een van de eersten die r&b deden, Trijntje Oosterhuis kwam me later nog om advies vragen, maar door de radio werd ik als een soort paria behandeld. En nog steeds kan het zo zijn dat je op alle feesten en in alle kroegen wordt gedraaid, maar amper op de radio te horen bent. Dat is toch van de gekke? Terwijl Gerard wel nummer één stond in de Mega Top 100, kwam hij in de Top 40 niet eens binnen. De Top 40, dat is pure maffia. Er hebben zo veel platenmaatschappijen deals gesloten met de stichting Nederlandse Top 40, die hebben gewoon geld gegeven. Dat is een grote smerige bende. Dat durf ik keihard hardop te zeggen. Ik ben op een moment in mijn carrière gekomen dat ik er echt schijt aan heb. Het is een kartel, ze beschermen elkaar allemaal. Maar ga maar eens na wat er allemaal voor constructies worden bedacht, ik verzeker je dat er een beerput opengaat.'
Lees het gehele interview in de Volkskrant
