'Waar Herman den Blijker verschijnt begint de zaak opeens te lopen'

Voor de zekerheid: DionV is geen mannengeur. Had wel gekund trouwens. Een geweldige naam voor een nieuwe mannenlijn. Dat zou ik dan wel weer willen doen, de tekst schrijven voor een DionV-commercial.

‘DionV, voor de boomklimmende youngster die man is geworden. Een geraffineerde mix van zadelhout, geroosterde pijnboompitten, schapenhuid en een lichte toets van spookhuiszweet. DionV, als je niet alleen van binnen maar ook van buiten een man wilt zijn. DionV, als je neus je lief is. DionV, niet straks maar nu. DionV. DionV.’

Grootste spookhuis in Europa

Ik weet niet waarom het is, maar in commercials voor parfum of aftershave is het heel belangrijk dat een botergeile vrouw met een ochtendstem de merknaam meerdere keren achter elkaar fluistert.

Maar helaas, DionV is een ondernemer die het grootste spookhuis in Europa bouwt. In een interview met De Ondernemer zegt hij: ,,In 68 kamers beleef je in 60 minuten een geweldig avontuur. De verschillende aanvragen lopen, het wachten is op groen licht.’’

Dat is wat ik jarenlang deed, doodsbang met mijn hoofd tegen mijn vaders schouder wachten op groen licht. Daarna kwam het karretje langzaam in beweging en reden we het spookhuis binnen. Geen moment heb ik toen de ondernemer in mij horen juichen. Ik had juist het omgekeerde.

Als een postkantoor in Oud-Rusland

Ik zag nooit geld in die troosteloze kermissfeer. Griezelen tussen de lauwe poffertjes en met een munt in je hand wachten bij de botsautootjes, dat was niet mijn idee van succesvol ondernemen. Het spookhuis beleefde ik ieder jaar als het absolute dieptepunt. Natte dweilen in je gezicht, een verlicht doodshoofd, een vleermuis aan een draadje.

Een geboren ondernemer denkt dan blijkbaar: dit is zo truttig, dit is zo amateuristisch, ik ga het spookhuis de volgende eeuw in tillen. Als je DionV heet kom je dan met een spookhuis ter grootte van een postkantoor in Oud-Rusland op de proppen.

De meesterzet van DionV is zijn samenwerking met Herman den Blijker. In zijn eentje is Herman de Blijker eigenlijk al een spookhuis met 46 leuk ingerichte kamers. Het aardige is dat Herman - zo lees ik in het interview - nog steeds denkt dat DionV alleen maar lampjes en decoraties maakt.

Ondernemer-move

Ook weer zo een ondernemer-move die ik wel begrijp, maar nooit zou durven uitvoeren. DionV ging eten in Blijker’s restaurant Goud, had een paar lampen in zijn achterbak gepleurd, trok Herman aan zijn schort en verkocht de lamp ter plekke.

Dat getuigt van moed, contact zoeken met Herman den Blijker. Herman is toch een man waar je als ondernemer liever niet mee wilt worden gezien. Je hoeft als ondernemer maar een visje met hem te eten en het verhaal gaat meteen rond: je bent bijna failliet. Herman gaat je helpen. Die sfeer hangt om Herman heen. Niemand ziet hem nog als een kok, maar als een levensgrote kale reus die je zaak binnen komt denderen en je daarna in een onbegrijpelijke taal uitlegt wat je verkeerd doet.

Ik versta Herman altijd als volgt: ‘Ja jnge, staadjedan wedde kleerzooi eremaa opknappen alle aan doen moe jij eenszien hand uimouwe andre stoele gordijne kaniemi heb je derzin in?’

Bellen met Herman den Blijker

Altijd 'ja' zeggen en dan sta je een maand later te glunderen naast een goed lopende zaak waarin Herman allemaal wolvenkoppen op de muur heeft laten schilderen. Waarom weet je niet en je vraagt het ook niet. Je zaak heette Robbie’s Corner en nu staat er opeens ‘Wolvenvocht’ op de gevel. Vreemd genoeg mislukt het ook nooit. Niemand gaat failliet. Waar Herman verschijnt begint de zaak opeens te lopen door een nieuw gerecht en een nieuw behangetje.

Mijn eerste reactie was: als DionV moet je dat helemaal niet willen, worden geassocieerd met die witte reus. Mensen denken dat hij je helpt. Dat zou zonde zijn, want DionV lijkt me niet iemand die hulp nodig heeft. Ik vind het wel wat, een spookhuis waar je een uur lang doorheen kunt lopen.

Ik denk dat DionV heel uitgekookt te werk is gegaan. Over een paar maanden gaat zijn spookhuis open en belt hij Herman op. ‘Herman, jij kreeg van mij toch met korting voor die lampen in je restaurant? Zou jij het komende jaar op vrijdagmiddag met een koksmes in je hand in zaal 34 van mijn nieuwe spookhuis willen gaan staan?’

Ik kan niets engers bedenken. Gouden zet.