Op deze site las ik zojuist een artikel over het koppelen van Bekende Nederlanders aan een merknaam. Veel adviezen komen voorbij. Leg de Bekende Nederlander voor enkele jaren vast. Zorg dat hij zich thuis voelt bij het merk. Als voorbeelden worden Ali B en Jan Smit genoemd. Vooral bij de laatste heb ik mijn bedenkingen.
Jan Smit als brillenmagneet heb ik nooit begrepen. In het artikel staat: ‘Jantje werd Jan en hij was op zoek naar een bril, maar dan wel een hippe die paste bij zijn imago.’ ‘Hip’ en ‘Jan’ in één zin, dan heb je het volgens mij niet helemaal begrepen. In hippe kringen wordt Jan Smit gezien als een volkszanger die met nog net niet ingedaalde balletjes over zijn moeder stond te zingen. Hippe mensen zien Jan Smit als een jongen die met zijn voeten aan een touw vlak boven het podium hing omdat de techniek haperde. Jan Smit wordt door hipsters gezien als een volkszanger die het songfestival presenteert, een programma dat ooit in zwart-wit begon en nog steeds zwart-wit voelt.
Lees ook: Bekende Nederlanders aan je merk koppelen: deze bedrijven laten zien hoe je dat doet
Daar moet ik mij bij neerleggen. Het schijnt te hebben gewerkt voor Pearl. Wie ben ik om daar iets van te vinden. Als zelfs René Froger mensen naar de uithoek van een apotheker kan lokken voor een multi-vocáááááále bril, dan lijkt het alsof ik ben uitgeluld. Frank Lammers, die kende ik als de acteur die je inhuurt wanneer je iemand nodig hebt die ongewassen aan zijn onderbroek staat te krabben, maar Jumbo zag in hem een gezellige gezinsman.
Frank een beetje kennende zal dat Jumbo veel geld hebben gekost. Lammers is privé precies het omgekeerde: iemand die met een berg hooi op zijn hoofd koude babi-pangang uit zijn ijskast vreet. Niet echt een man die gezellig met een winkelkarretje langs het versgebakken brood rijdt, op zoek naar de magere kwark.
Hoe slopend is het om het gezicht te zijn van een merk? Max Verstappen, die kan nooit meer naar Albert Heijn. Misschien met zijn helm op, maar dan nog. Tooske en Bastiaan Ragas moeten contractueel verplicht zes keer per jaar lachend op een elektrische fiets door Drenthe rijden.
Die invalshoek mis ik in het artikel. Hoe slopend is het om het gezicht te zijn van een merk? Max Verstappen, die kan nooit meer naar Albert Heijn. Misschien met zijn helm op, maar dan nog. Tooske en Bastiaan Ragas moeten contractueel verplicht zes keer per jaar lachend op een elektrische fiets door Drenthe rijden. Paul Haenen, als die om half drie ’s nachts zijn licht nog aanheeft, dan is dat een probleem. Hoezo bezuinigen op energie?
Ik weet uit eigen ervaring in welk spanningsveld je terecht komt. Ik werd ooit benaderd door Remia. Of ik als huisdichter van DWDD wilde figureren in hun reclame voor Echte Mannen Sauzen. Het idee was: een vegetariër probeert op een wilde BBQ party in het geheim een tofu-stick te grillen en steeds sta ik opeens naast hem en lees een dodelijk gedicht voor over tofu-sticks.
Ik heb toen getwijfeld. Alles paste. Ik heb een hekel aan tofu, ik vind Echte Mannen lachwekkend, ik was inderdaad de dichter van DWDD en niet onbelangrijk, ik kon er een vrachtwagen vol geld mee verdienen. Ik legde het voor aan mijn agente. Die had het al afgezegd. Niet goed voor mij. Ik was een schrijver, geen clown.
Een half jaar later zag ik de reclame. Ze hadden Sylvester Stallone ingehuurd. Vanuit een helikopter beschermde hij de tofu-stick eter. Ik dacht twee dingen: ‘Dus zoveel geld hadden ze’ en ‘Fijn dat ik in het openbaar ook nog gewoon Calvé-sauzen kan eten.’
De bedrijfsleider van Albert Heijn, hij zal nooit meer in een serie of een toneelstuk kunnen spelen. Al komt hij op als een verbitterde nazi, je denkt toch: ‘Ha daar heb je die raar dansende kale van Albert Heijn.
Bekende Nederlanders, ze kunnen kapot gaan aan een merk. Gerard Cox kan uit alle macht proberen de geëngageerde ex-cabaretier uit te hangen, maar voor de meeste mensen blijft hij voor eeuwig de man die in een tijgerpak borrelnootjes komt verkopen.
De bedrijfsleider van Albert Heijn, hij zal nooit meer in een serie of een toneelstuk kunnen spelen. Al komt hij op als een verbitterde nazi, je denkt toch: ‘Ha daar heb je die raar dansende kale van Albert Heijn.’
Daar zou ik nu wel eens een lang stuk over willen lezen op deze site. Nazorg voor Bekende Nederlanders die zich wanhopig proberen los te scheuren van een merk. Begin met Cora van Mora.
