Brexit-column: Boris Johnson verafschuwd én geliefd om zijn leugens

De basis voor die reputatie werd begin jaren negentig gelegd, toen hij als correspondent in Brussel voor de Daily Telegraph de doorgaans droge berichtgeving wat begon op te leuken met verzinsels. Hij stond aan de basis van het “euromyth” genre, onder andere over een zogenaamd EU verbod op kromme bananen en chips met garnalencocktailsmaak.

Ontslagen en vraagtekens

Een gefabriceerde quote zorgde voor z’n eerste ontslag als journalist (The Times), de leugens uit Brussel voor zijn tweede (Daily Telegraph). Later, als parlementariër, werd hij ontslagen voor liegen over een buitenechtelijke affaire. Ook nu zijn er vraagtekens over het totaal aantal kinderen dat hij heeft.

Toch konden leugens, euromythes, vermeende connecties met Steve Bannon (de man achter Trumps opmars) of buitenechtelijke affaires niet voorkomen dat hij de favoriet van de Conservative Party achterban werd. Johnson heeft meerdere mensen in het interne Brexit debat beloofd wat ze wilden horen. Bovendien denken velen dat hij de enige is die de Brexit Party van Nigel Farage de wind uit de zeilen kan nemen. Dan is iemand die makkelijk liegt best handig.

Einde aan een stelregel?

Binnen de Conservatives gold altijd dat de favoriet voor partijleider uiteindelijk nooit wint, maar met de populariteit van Boris leek er een einde aan die stelregel te komen. Tot afgelopen weekend. Vrijdag hebben buren van zijn vriendin de politie gebeld over een flink uit de hand gelopen ruzie tussen haar en Boris. Johnson wil er zelf niets over kwijt en dat maakt het verhaal alleen maar groter. Inmiddels zijn er veel stemmen binnen de partij en belangrijke donoren die openlijk kritiek hebben.

Geen Johnson zou een fikse impact op het Brexitproces kunnen hebben. Johnsons koers lijkt rechtstreeks af te stevenen op een harde climax eind oktober, met alle chaos en onzekerheid van dien. Met Jeremy Hunt als premier wordt het waarschijnlijk iets gematigder.

Nóg een uitstel

Ondanks alles denk ik dat we afstevenen op nieuwe verkiezingen. Iedere nieuwe premier zal nog steeds dezelfde problemen hebben die alleen een stembusgang kunnen oplossen. De EU27 zal geen ongecontroleerde achterdeur voor Amerikaanse chloorkip of hormoonvlees via de grens in Noord-Ierland accepteren. Zij zullen ook niet toestaan dat het Verenigd Koninkrijk wél profiteert van de interne EU-markt, maar zich niet aan de regels houdt. Er is geen tijd geen tijd meer voor verkiezingen tussen nu en eind oktober en dus verwacht ik dat er nóg een uitstel wordt aangevraagd.

Het is tijd voor eerlijkheid

Een doorbraak zou geen moment te vroeg komen. Afgelopen week waarschuwde de CBI, de grootste belangenbehartiger van de Britse industrie, dat er nu echt duidelijkheid moet komen. Het is tijd voor eerlijkheid. Steeds meer economische signalen springen op rood en de Britse pond blijft verder wegzakken. In het eerste kwartaal zagen sommige cijfers er redelijk uit, vooral door hogere productie voor het hamsteren in afwachting van een Brexit eind maart. Inmiddels zijn de verwachtingen voor dit kwartaal flink naar beneden bijgesteld. Sommigen denken zelfs dat de recessie begonnen is.

Gisteren sprak ik een accountant voor het MKB die, net als mijn eigen accountant, voor de Brexit had gestemd. Ik denk dat hij het moeilijk over zijn lippen kreeg, maar hij merkte toch wel dat de chaos en impact veel ernstiger was dan hij had verwacht. Hij is lid van de Conservative Party, maar vond Boris Johnson een grote leugenaar en ik zie hem nog wel eens tegen Brexit stemmen bij de volgende verkiezingen. Hoewel hij dat dan waarschijnlijk niet eerlijk zal toegeven.