Britse ondernemers hamsteren uit voorzorg Deal/No-Deal Brexit

Maandag, midden in een nieuw hoogtepunt van politieke chaos in het Brexit drama maakte EEF, de belangenbehartigers van de Britse maakindustrie, de uitkomst van een kwartaalonderzoek onder hun leden bekend.

Direct gevolg

De EEF-cijfers geven een somberder beeld van de industrie dan het kwartaal ervoor. Deels vanwege een achtergrond van een wat afzwakkende wereldeconomie en toenemend protectionisme, deels vanwege de voortslepende Brexit problematiek. De voordelen van het goedkopere pond sterling door de val na het referendum zijn inmiddels uitgewerkt (en sectoren die veel moeten importeren hadden daar trouwens ook flink last van). Het gedaalde vertrouwen, zowel bij producent als consument, is een direct gevolg van de Brexit onzekerheid.

Het zal toeval zijn geweest dat de bekendmaking gebeurt op een dag dat de oppositie dreigt met stappen tegen de regering vanwege minachting van het parlement (de regering weigert het juridisch advies te openbaren dat zij hebben ontvangen over de deal waar volgende week in het Britse lagerhuis over gestemd moet worden). Toch is het onbedoeld wel een aardige symboliek, politici mogen dan rollend over straat gaan, de rest van het land kan daar niet op wachten en moet gewoon door.

Dat de Britse export het lastig heeft is niet opvallend, bedrijven in de EU27 zoeken alternatieven voor Britse leveranciers om hun supply chain zeker te stellen. Wat wél opvallend is, is dat die dalende export niet heeft gezorgd voor een flinke daling in productie. Nu is het vertrouwen in de Britse economie op dit moment niet bepaald hoog en is de consument voorzichtiger geworden met uitgaven, dus toegenomen binnenlandse consumptie zal het niet geweest zijn.

Stockpiling

De EEF gaat er vanuit dat dit wordt veroorzaakt door stockpiling, het aanleggen van voorraden. Fabrikanten zijn bang dat ze na maart 2019 moeilijker, of tegen hogere kosten, aan grondstoffen kunnen komen en produceren alvast een voorraad. Belangrijke bedrijfstakken als de farmaceutische industrie zijn door de overheid opgedragen om medicijnvoorraden aan te leggen. Gebruikers van specifieke medicijnen maken zich zorgen en leggen, als dat kan, zelf een voorraad aan. Sommige mensen gaan wel erg ver en leggen alvast persoonlijke voedselvoorraden aan, alsof ze daar niet mee kunnen wachten tot maart.

Een groot probleem is nu, waar al deze voorraden opgeslagen moeten worden. In een land dat, zoals ieder EU-land, gewend is aan soepele grensoverschrijdende handel en just-in-time supply chains is veel minder noodzaak aan grootschalige opslag. Was vooral gekoelde opslag al snel een probleem, nu lijkt eigenlijk alle opslagruimte schaars te worden.

Lastig pakket

Ik sprak een paar weken geleden een adviseur van Nederlandse bedrijven die zaken doen in het VK. Hij zat in een lastig parket omdat drie van zijn klanten allemaal een optie hadden op hetzelfde pakhuis, maar dat hij niet de vertrouwensrelatie kon verbreken door te vertellen dat nog twee van z’n klanten eenzelfde optie hadden. Tenminste twee van hen gaan het straks waarschijnlijk lastig krijgen.

Hier raken we het grote probleem voor veel sectoren. Slecht nieuws en gedwongen kosten is één ding, onzekerheid over mogelijk slecht nieuws en mogelijk onnodige kosten maken is problematischer. Nu alvast een optie op een goederenopslag omzetten in een reservering is een kostbare zaak die straks misschien overbodig blijkt.

En zo moddert iedereen een beetje voort, terwijl de politici rollend over straat gaan.