Corona, Brexit, EU, crisis: ondertussen, in het Verenigd Koninkrijk...

De Britten krijgen crisis op crisis voor de kiezen. De economie ligt al tijden plat, maanden achter elkaar 0 procent economische groei en matige besteding in winkels. En dat was alleen nog maar Brexit; de coronapaniek moest nog beginnen. De enige reden dat men verwacht dat winkelbestedingen in maart wel eens een harde val bespaard kunnen blijven is omdat mensen massaal levensmiddelen inslaan.

Coronacrisis op een bedje van Brexit

Kredietbeoordelaar Fitch verlaagde vrijdag haar rating voor het Verenigd Koninkrijk van AA naar AA- met bovendien een slecht vooruitzicht. Ze staan niet alleen, driekwart van de Britten verwacht een recessie (of erger) voor het eind van het jaar. De coronacrisis op een bedje van Brexit.

Economisch improviseren

Maar, die crisis zorgt ook wel voor handen uit de mouwen en improvisatie.

Het Britse defensiebedrijf Babcock International werkt samen met het Duitse Drägerwerk om hun beademingsapparatuur op grotere schaal te produceren. Bedrijven uit onder meer de luchtvaart en automobielindustrie hebben de handen ineen geslagen om onder ‘VentilatorChallengeUK’ beademingsapparatuur te produceren. Er lijken inmiddels zelfs bedrijven met kennis en kunde van medische apparatuur tussen te zitten, én bedrijven die geen donateur van de Conservative Party zijn.

In ons huishouden bestellen wij ineens ingrediënten bij horecaleveranciers die noodgedwongen rechtstreeks aan consumenten zijn gaan leveren. De meeste bestaande online supermarkten nemen al lang geen orders meer aan. In de buurt-app houden wij elkaar op de hoogte van nieuw ontdekte leveranciers.

Meer begrip voor de ander?

Er is hier op dit moment ophef over winkels die dichtgaan maar wel online open blijven. Vanuit consument en bedrijf gezien was dat in eerste instantie logisch, je kunt blijven kopen en verkopen. Tot mensen zich realiseerden dat iemand al die bestellingen in magazijnen bij elkaar moet zoeken; probeer daar maar eens de hele werkdag anderhalve meter afstand te houden.

Nu de pakketbezorger en supermarktmedewerker zijn toegevoegd aan de lijst van cruciale (én gewaardeerde) beroepen is er hopelijk ook meer begrip voor al het werk dat vaak onzichtbaar plaatsvindt.

Bovendien, hopelijk begrijpen consumenten nu ook dat het verschil tussen een tegoedbon of je geld terug krijgen op dit moment het verschil kan zijn tussen een bedrijf dat de crisis overleeft en eentje die het eind van de zomer niet haalt.

Bij elkaar komen na de crisis

In veel landen was de Spaanse Griep van 1918 de reden om gezondheid niet meer als iets individueels te zien maar iets van gezamenlijk belang, volksgezondheid dus. Hier in het Verenigd Koninkrijk werd de National Health Service vlak na de Tweede Wereldoorlog opgericht in een moment van on-Britse saamhorigheid en solidariteit. Ingrijpende crises kunnen oude tegenstellingen en verschillen nietig doen lijken.

Er wordt op dit moment tussen EU-lidstaten nogal wat op elkaar gescholden, verwijten over gebrek aan solidariteit en behulpzaamheid. Hopelijk omdat men meer dan eens beseft dat niemand een crisis als deze alleen de baas kan en meer van elkaar had verwacht.

Uit onderzoek van campagneorganisatie Best for Britain blijkt dat Britten nu meer open staan voor internationale samenwerking, waarschijnlijk omdat ze ook wel door hebben dat je dit soort crises moeilijk in je eentje kunt oplossen.

Maar die Brexit dan?

Gisteren lanceerde de parlementscommissie voor volksgezondheid – nota bene voorgezeten door voormalige minister van volksgezondheid en Conservative premierskandidaat Jeremy Hunt – haar kritiek op het onderhandelingsvoorstel van de EU. Ze missen onder andere toegang tot bestaande medische samenwerkingsnetwerken van de EU op het gebied van bloedproducten, weefsel, organen, cellen, medicijnen, kennis, klinisch onderzoek en waarschuwingen voor pandemieën. Nog nooit zo actueel.

Wie weet brengt de coronacrisis ook deze voormalige EU-lidstaat weer iets dichter bij de EU.