Ron Punselie (73) blijft onvermoeid strijden voor het 152 jaar oude familiebedrijf: ‘Dit mag niet stoppen’

Er zijn de afgelopen jaren diverse bedrijven geweest die het Goudse familiebedrijf Punselie’s Cookie Company wilden kopen, vertelt Ronald Punselie - voor bekenden Ron. Na de aanslagen op de Twin Towers en tijdens de coronacrisis kelderde de omzet flink. In 2011 ging het bedrijf zelfs failliet, maar maakte met investeerders een doorstart.

Hoe nijpend de situatie ook was, op aanbiedingen van grote concerns om het bedrijf te kopen, ging Ron nooit in. „Dat is mij wel eens kwalijk genomen. En misschien had ik wel miljoenen in mijn zak kunnen steken, maar ik had daar geen goed gevoel over”, vertelt hij openhartig tegen AD.

Lees ook: Succes van Het Koekemannetje smaakt naar meer: ‘Vanaf dag één is stroom klanten niet gestopt’

Lessen van Ab Heijn

Want een familiebedrijf is niet zomaar iets én het verkopen ervan doe je maar één keer. Die lessen heeft Ron Punselie geleerd van niemand minder dan Ab Heijn, de kleinzoon van Albert Heijn. De families Punselie en Heijn, hebben al tientallen jaren goed contact.

„Hij heeft altijd tegen mij gezegd, dat je eraan toe moet zijn om het familiebedrijf te verkopen. Als het nog kriebelt en het nog niet goed voelt, word je ongelukkig als je het verkoopt. Dan kun je er daarna ook niet van genieten”, geeft Ron, terwijl het advies van Heijn herhaalt, aan. Die woorden heeft Ron altijd in zijn oren geknoopt en daarnaar gehandeld.

Bovendien, vermoedt Punselie, waren de mogelijke kopers vooral koopjesjagers. „Ze waren alleen geïnteresseerd in het merk en de omzet, maar zaten niet te wachten op de mensen en het gebouw. Dan zou binnen een half jaar de fabriek dicht zijn en de mensen op straat staan. Dat heb ik nooit gewild en dat hadden die mensen ook niet verdiend.”

Sluiting fabriek

Punselie heeft duidelijk hart voor de zaak en dat blijkt ook wanneer hij in september vorig jaar definitief de deuren van zijn koekjesfabriek aan de Tuinstraat in Gouda moet sluiten. Een sluiting die hij dan al enige tijd aan ziet komen.

De eigenaar van de fabriek wil de ruimte opknappen en ombouwen tot appartementen. Ron Punselie, die de fabriek sinds de financiële problemen huurt, moet daarom een nieuw onderkomen vinden. De Gouwenaar heeft wel plannen gemaakt voor een nieuwe fabriek, maar hij heeft niet het geld om ergens anders opnieuw te beginnen.

Waar Punselie vroeger zijn stroopkoekjes volop exporteerde naar het buitenland en deze bij verschillende luchtvaartmaatschappijen - waaronder KLM - te verkrijgbaar waren, is dat de laatste jaren niet meer het geval.

Vanwege achterstallig onderhoud, voldoet het gebouw niet meer aan de internationale hygiëne-eisen. Het voldoet nog wel aan de Nederlandse normen waardoor Nederland de enige plek is waar de koekjes nog verkocht worden. Maar dat levert niet genoeg op. Wanneer de huur wordt beëindigd, is stoppen de enige optie.

De laatste dagen

Dat had een natuurlijk moment kunnen zijn om een einde te maken aan 152 jaar Punselie. Toch gooit de dan 72-jarige Ron de handdoek niet in de ring en spreekt hij van een voorlopige onderbreking van het bakken. Waarom?

Ron wijst daarvoor naar de laatste twee zaterdagen voor de sluiting van de fabriek. Gouwenaars en andere geïnteresseerden mochten nog één keer binnenkijken. Aanvankelijk ziet hij erg tegen die dagen op. „Je moet toch vrolijk en enthousiast doen, terwijl je dat helemaal niet bent. De dag erna zou ik de tent afbreken.”

Lees ook: Kitty scoort recordfunding van 1,1 miljoen voor Hands Off My Chocolate: Europa lonkt

‘Mensen waren zo begaan met ons’

Toch lukt het Punselie en zijn team om een glimlach op te zetten. „Mijn personeel verdient daarin ook echt bewondering en respect”, zegt Punselie. „Eigenlijk stonden we met tranen in de ogen, maar we moesten de mensen rondleiden.”

Want aan interesse voor een laatste rondleiding door de fabriek was geen gebrek. „Er kwam een enorme hoeveelheid mensen af op die dagen. Mensen stonden 1,5 uur in de rij. Dat was ongekend”, blikt Punselie terug.

„Toen ontstond het gevoel: dit mag niet stoppen. Mensen waren zo begaan met ons en vonden het zo erg dat de productie van het koekje stopte. Zelfs burgemeester Pieter Verhoeve vertelde hoe waardevol het koekje voor Gouda was, en hij vroeg zich af of dit zo moest eindigen.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

„Zo had ik mijn afscheid niet voorgesteld”, zegt Ron. „Ik wilde wel een keer stoppen en met pensioen gaan, maar niet op deze manier.” Maar toen was daar een lichtpuntje: hij hoorde via de burgemeester over een ruimte die vrijkomt bij de sociale werkplaatsvoorziening Promen. Het idee voor een herstart wordt geboren. Ron luisterde naar zijn gevoel en besloot door te gaan.

Inzamelingsactie voor Punselie

Hij startte daarom afgelopen juli een inzamelingsactie. Met man en macht lukt het Ron via leningen en donaties 1 miljoen euro bij elkaar te krijgen. Met dat geld, hoopt hij bij een Zwitserse projectfinancier zo’n 8 miljoen euro te kunnen lenen om bij Promen een nieuwe productielijn op te starten. De tekeningen daarvoor liggen al klaar.

Ron laat deze tekeningen zien in het oude bezoekerscentrum van de fabriek, dat in 2020 moest sluiten. Hier op de hoek van de Spieringsstraat en de Walestraat, woont en werkt de Gouwenaar nu. Aan een bureau met daarop wel drie beeldschermen, doet hij de administratie en werkt hij plannen uit.

„Bij Punselie zijn we koekenbakkers, maar ook altijd techneuten geweest”, zegt hij trots. Vrijwel het hele proces moet straks automatisch gaan, van het mengen van het deeg tot het schoonmaken van de bakplaten. „Het is straks dan ook geen bakkerij meer, maar een industrie.”

Toch stelt Ron Punselie meteen een voorwaarde voor een herstart. De dagelijkse leiding over de fabriek wil hij niet meer hebben. Na het opzetten van de productielijn, wil hij vooral als adviseur fungeren. „Gewoon dat ik af en toe een kopje koffie kom drinken.”

Geschiedenis Punselie

Ron heeft al ruim 45 jaar de leiding over het bedrijf. In 1977 nam hij samen met zijn broer Henk, het stokje over van hun vader Bertus. Bertus nam op zijn beurt de bakkerij over van zijn vader Johan. Johan Punselie begon in 1872 zijn banketbakkerij op de Zeugstraat.

Het wereldberoemde stroopkoekje was er toen nog niet meteen. Het ontstond toen Bertus nog voor de Tweede Wereldoorlog van Johan de opdracht kreeg om een koekje te maken voor de concerten in de Sint-Janskerk in Gouda. Daar vonden ze de echte stroopwafel te duur en vroegen de familie Punselie, die lid was van de kerk, om koekjes te sponsoren.

Volgens de overlevering pakte Bertus toen twee Goudse ruitjes, een emmertje met stroop en plakte de ruitjes zo aan elkaar vast. Zo ontstond een inmiddels wereldberoemd stroopkoekje. Hij heeft er toen zo veel gemaakt, dat hij ze niet allemaal kwijt kon bij de Sint-Jan. De rest van de koekjes werd verkocht in winkels van Albert Heijn. Toen al hadden de families Heijn en Punselie goed contact, en het koekje verkocht daar goed.

Toen Bertus na de oorlog de leiding kreeg over de bakkerij, omdat Johan getroffen werd door een herseninfarct, besloot hij zich volledig te richten op het stroopkoekje. Samen met zijn broer Gerrit opende hij op de Tuinstraat een koekjesfabriek. Ze ontwierpen machines om de koekjes op grote schaal te produceren. Het koekje werd in meerdere supermarkten verkocht.

Kinderen in familiebedrijf Punselie

In 1976 roept Bertus zijn drie kinderen, An, Henk en Ron, bij elkaar. Hij wil het bedrijf verkopen, of overdragen aan zijn zoons, als zij het leuk vinden én goed in het werk zijn. Henk en Ron gaan die uitdaging graag aan. Binnen een jaar ontwerpen ze met weinig geld een machine voor de fabriek, slagen ze voor de test en wordt het bedrijf aan hen overgedragen.

Zus An wordt daarin niet meegenomen. „Dat is altijd jammer geweest”, blikt Ron terug. „Het familiebedrijf ging altijd over op de zoons, terwijl zij op dat moment eigenlijk als enige in het bedrijf werkte. We hadden dat gewoon met zijn drieën moeten doen. Ik heb dat later maar voor een deel kunnen compenseren. We doen nu wel alles samen.”

In 1983 komt Ron er zelfs helemaal alleen voor te staan, wanneer zijn broer Henk onverwachts overlijdt. „Ik was mijn maat in het bedrijf kwijt, mijn beste vriend. Dat was best moeilijk”, slikt Ron. Henk was de technische man, Ron de verkoper.

Om het bedrijf draaiende te houden, gaat Ron een samenwerking aan met Verkade. Die samenwerking strandt na verloop van tijd. Vervolgens blijft hij jarenlang zelf de kar trekken, met zijn zus en zwager altijd op de achtergrond. „Daar kan ik heen als ik met dingen zit. Zij zijn mijn steun.”

Gezin boven bedrijf

Zelfs toen Ron acht jaar geleden de pensioengerechtigde leeftijd bereikte, stopte hij niet met het bedrijf. Volgens hem, had één aspect van zijn leven daar een verschil in kunnen maken: hij is nooit getrouwd en heeft geen kinderen.

„Ik ben één keer dicht bij een huwelijk geweest”, vertelt Ron openhartig. „Maar in die tijd was mijn broer net overleden en was ik druk met zorgen voor mijn ouders en het bedrijf. Toen gaf zij mij de keuze: zij of de familie en het bedrijf. Dat was onmogelijk, dus toen heb ik voor dat laatste gekozen.”

Als hij wel een gezin had gehad, dan had hij dat boven de fabriek gesteld. Zeker op zijn 65ste. „Dat was een normale keuze geweest. Maar nu is er geen vrouw en zijn er geen kinderen. Dus kies ik voor een nieuwe toekomst van het bedrijf.”

Spijt heeft Punselie nooit gehad van zijn keuzes. „Ik ben iemand die, wanneer ik ergens voor kies, daar voor de volle honderd procent voor gaat. Dat geldt ook nu voor Promen.”

Bepaalde verantwoordelijkheid

Een nieuwe toekomst bij Promen is, met de ingezamelde 1 miljoen, dichtbij. Toch zorgt dit geld ook voor wat druk. „Ik ben er heel trots op, maar je voelt toch een bepaalde verantwoordelijkheid”, zegt Ron.

Hij heeft daarom mensen die hem veel geld leenden, opgebeld om zeker te zijn dat ze het geld wel écht konden missen. „Ik wil dat niemand, door mij geld te lenen, straks zijn huis uit moet.”

Voorlopig is Ron Punselie druk bezig met het invullen van papieren om naar Zwitserland te sturen. „Als straks die lijn draait en ik mijn kopje koffie kan drinken bij Promen, dan ben ik hartstikke trots”, zegt Ron alvast vooruitkijkend. „Ik denk dat ik dan ook wel even naar boven kijk en zeg: kijk eens pa, opa en broer Henk. Wat we toen hebben willen doen, dat draait nu.”

Lees ook: Met Chocodoki maken Mark en Linda sociale chocola: ‘Biedt zeker kansen om je personeelstekort op te lossen’