Bianca Koedam was topmodel en is nu een succesvol kroegbaas

,,Het gebeurde tijdens een verkleedfeestje in een buurthuis in Kralingen. Ik kwam als gangster, met een hoge hoed op en een holster om mijn middel, waarin een onklaar gemaakt pistool hing. Op een gegeven moment was de Blue Curaçao op, dus ik naar de avondwinkel om nieuwe flessen te kopen. Daar trok ik giechelend mijn pistool: 'Dit is een overval'. De caissière was niet onder de indruk, maar een scout van een modellenbureau, die ook in de zaak was, wél. Ik kon mij maandag bij haar op kantoor komen melden'', vertelt Koedam in het AD.

,,Daar stond ik dan, 14 jaar oud, samen met mijn moeder bij een internationaal modellenbureau. Het zag er goed voor me uit, werd er gezegd, maar ik moest wel rekening houden met een oogoperatie, want ik loens een beetje. Bovendien moesten er nog vier kilo's af. Ze vonden 62 kilo te zwaar.''

Bourgondiër en model

,,Tijdens mijn eerste opdrachten in Parijs prikte een agent een stuk vlees van mijn bord. Wat overbleef, was een beetje pasta en wat groenten. Zo kan een Bourgondiër als ik niet leven, dus na een jaar brak ik met het management en besloot mijn eigen plan te trekken. Wel normaal eten, maar ook vijf dagen in de week trainen. Een zandloperfiguur werd het resultaat. Niet broodmager, wel mooi. Daarmee hengelde ik zelf de klussen binnen.''

Gepest

,,Voor een meisje dat nog niet zo lang geleden werd gepest op school was dit een enorme stap. Zo knap was ik vroeger niet; met grote voortanden, een enorme bril en flaporen. Constant was ik de kop van Jut. Op het schoolplein in Kralingen speelden we 'paardje rijden'. Haren golden dan als teugels, maar bij mij werden mijn oren gebruikt.''

,,Huilend kwam ik thuis. Ik wilde niet meer naar school. Mijn moeder, bij wie ik woonde na de scheiding van mijn ouders adviseerde mij: sla van je af! Na anderhalf jaar moed verzamelen, heb ik mijn grootste pestkop flink toegetakeld. Vanaf dat moment was het klaar en dacht ik bij mezelf: dit laat ik mij nóóit meer gebeuren.''

Lijn tussen afschrikking en provocatie

,,Als rondreizend model waarin je veel op jezelf aangewezen bent, is het belangrijk om voor jezelf op te komen. Mensen uit de industrie vinden je mooi; begeerlijk. Maar als je meteen je grenzen aangeeft, kom je niet aan de bak. Dan denken fotografen dat ze geen kant met je op kunnen. Het is een spel. De lijn tussen afschrikking en provocatie is heel dun. Dat ging nog bijna mis tijdens een fotoshoot, 's avonds laat, in een verlaten fabriekshal in Parijs. Daar stond ik dan: 19 jaar, op blote voeten, gehuld in slechts een onderbroekje en een witte blouse. Maak de knoopjes van je blouse maar los, zei hij eerst. Op een gegeven moment legde hij zijn camera weg en kwam met grote passen op me af. Nadat ik hem duidelijk maakte dat hij met zijn poten van mij af moest blijven, ging hij ervandoor.''

Horecazaken van vader

,,Mensen denken dat het modellenbestaan alleen maar glitter en glamour is, maar het is keihard werken. Geestelijk en lichamelijk. Er zijn dagen geweest dat ik 1.200 euro verdiende, maar ik ben ook voor niets naar New York afgereisd, tevergeefs op zoek naar klussen. De heroïnelook, die graatmagere modellen, dat was destijds in. Ik keek naar mezelf in de spiegel en wist: dit gaat 'm niet worden.''

,,Om de financiële gaten te dichten, heb ik altijd bijgeklust in de horecazaken van mijn vader. Op mijn 14de stond ik al in de spoelkeuken van café De Pui. Drie jaar later kocht mijn vader discotheek De DansSalon aan de Maasboulevard, waar ik begon als glazenhaler. Daarna volgde Het Maastheater, waar ik achter de bar stond. Zodra ik werd opgeroepen voor een modellenklus stapte ik weer in het vliegtuig. Dan vloog ik naar steden als Parijs, Milaan of Londen. Ik heb in de Amerikaanse Vogue gestaan, het Duitse toonaangevende modemagazine Max en voor Nike en andere sportmerken vloog ik de wereld over. Bovendien speelde ik een hoofdrol in een met een Gouden Kalf bekroonde korte film De Wachtkamer van regisseur Jos Stelling. Het waren hoge pieken en diepe dalen.''

Baas van Café Steijn

,,Na de geboorte van mijn oudste zoon ben ik gestopt met mijn modellencarrière en koos ik voor de horeca. Na dertig jaar onder de vleugels van mijn vader, waaronder dertien jaar in café Ari, was de tijd gekomen om voor mezelf te beginnen. De opening van Café Steijn aan de Nieuwe Binnenweg - samen met mijn partner - is voor mij een droom die is uitgekomen.''

,,Onze kinderen helpen ook mee in de zaak. Tegen mijn oudste zoon zeg ik: die horeca blijft voor jou een bijbaan, richt je op je studie. Bij mijn jongste denk ik: dit is het helemaal voor hem. Maar het blijven adviezen, want de weg in het leven bepaal je uiteindelijk zelf."