'Was dat een stiltecoupé? Och nee toch!'

Van een ziekenhuisbezoek tot een spannend afspraakje. Roos heeft een nieuwe heup, moest voor controle naar de chirurg en vindt dat best 'een gedoetje', zo heen en weer met de trein van Almere naar Amsterdam. En dan dat weer: storm, regen.

Gelukkig treint Marianne met haar mee, zegt Roos een keer of 81, tijdens de terugreis naar Almere. Straks trakteert Roos Marianne uit dankbaarheid op een saucijzenbroodje. Zo'n warme, van de bakker. En weet Marianne al wat Roos vanavond op tafel tovert? Voordat Marianne een antwoord kan geven dendert Roos al door met haar antwoord: de rode ui-bietenstamppot met spek, uit de Allerhande. Die tip kreeg ze van Annette, die zaterdag bij haar op de koffie was. Had Roos al gezegd dat Annette's oudste zoon, Ronald, alweer een nieuwe liefde heeft? Gunst, nee dat wist Marianne nog niet. Ze antwoordt, in verwarring: ,,De vorige keer dat we elkaar spraken vertelde je toch dat Ronald ging scheiden?'' Roos: ,,Ja, dat had hij zijn moeder met kerst gezegd. En met Pasen is hij al bij zijn nieuwe vlam ingetrokken. Hoe vind je dat?''

En zo ratelen ze maar door. Over de rotzooi in de tuinen die aan het spoor liggen, over de schattige Lidl-reclame op de televisie en, na een stilte van een tel of 10, maar weer over het weer. Daar kan je altijd over praten, ook in een stiltecoupé.

Want dat is het punt: Marianne en Roos hebben een plek gevonden in een stiltecoupé. Dat hadden ze kunnen zien toen ze in de dubbeldekker naar boven klauterden, aan een miniem pictogrammetje bij de trap. En bovenaan de ramen staat, in matglas: silence/stilte.

Maar dat hadden Marianne en Roos niet door, vertellen ze na het uitstappen op Almere Centraal. ,,Och nee toch,'' schrikt Roos, met haar rechterhand voor haar mond. ,,Ik loop zo te hannesen met die krukken, dat ik al blij was dat ik ergens zat voordat de trein weer optrok.''

Veel passagiers weten niet dat ze in een treingedeelte zitten waar ze dienen te zwijgen, blijkt uit onderzoek van de NS en klachten bij reizigersorganisatie Rover. Daarom wordt in sommige coupés geëxperimenteerd met een markering die beter zichtbaar is, op de hoofdsteunen van de stoelen.

Tussen Rotterdam Centraal en Almere wordt de stilte alom gerespecteerd, op het snotteren en kuchen van grieperige medepassagiers na. Alleen Marianne en Roos zorgen voor reuring en - op de terugweg - een meisje in een donkergroene jas. Tussen Den Haag en Delft wordt ze gebeld en begint ze te vertellen over een avontuur van zaterdag: ,,Jasper, je weet wel, die lange jongen van het werk met die bruine krullen, stelde plotseling voor om 's avonds carnaval te vieren in Breda. Ze zei ja en toen haalde hij haar op en je gelooft het niet, maar...'' Verder komt ze niet. Een andere vrouw wijst haar op het woord stilte, het meisje druipt beschroomd af. Pas als ze de coupé verlaten heeft, gaat ze verder met het gesprek.

,,Jammer,'' fluistert een andere passagier. ,,Dit verhaal had best afgemaakt mogen worden.''

Stiltecoupé of niet.