Er zijn twee televisieprogramma’s die mij verlammen. Letterlijk. Armen langs mijn lichaam, benen die van alles willen - weghollen bijvoorbeeld - maar niets meer kunnen. Ik wil van alles naar de televisie roepen maar verder dan keelklanken kom ik niet.
Ik heb dat bij het programma ‘Ik Vertrek’. Ik schreef er hier al eerder over. Even in het kort: twee mensen die heel gelukkig zijn in Giethoorn besluiten om een hotel te kopen in Roemenië. In dat hotel wil zij de gasten naakt laten schilderen. Dat lukt niet en dan gaat de man in godsnaam dan maar werken als Roemeense hondentrimmer en de vrouw borduurt molens in theedoeken en probeert die op de plaatselijke weekmarkt te verkopen. Na drie jaar wonen ze opeens weer in Giethoorn en zeggen ze: we hadden een heel solide businessplan liggen. Daarna laten ze dat plan zien. Een A4’tje met daarop de tekst: Naakthotel in Roemenië. Bouwval kopen en opknappen.
Je zal het zijn. Daar lig je in je bed. Je bent een beginnende ondernemer. Je moet beginnen, het woord zegt het al, maar met wat? Je besluit het te vragen aan ondernemers die ook ooit zwetend in een bed lagen.
Het tweede programma heet Dragons’ Den. De omroep die het uitzendt omschrijft het programma als volgt: ‘In Dragons’ Den krijgen beginnende ondernemers die op zoek zijn naar een investeerder, de kans om hun eigen bedrijf te pitchen aan vijf van de meest succesvolle zakenmensen van ons land.’
Zo zou ik het voorportaal van de hel omschrijven. Alles in deze twee zinnen doet mij gillen van angst. ‘Beginnende ondernemer.’ Je zal het zijn. Daar lig je in je bed. Je bent een beginnende ondernemer. Je moet beginnen, het woord zegt het al, maar met wat? Je besluit het te vragen aan ondernemers die ook ooit zwetend in een bed lagen, die daarna maar gewoon zijn begonnen en die nu op magische wijze ondernemers zijn geworden die precies begrijpen wat een beginnende ondernemer wel of niet moet doen.
Het woord ‘pitchen’ valt bij mij ook niet helemaal lekker. Pitchen doe je altijd voor mensen die denken te weten hoe iets in elkaar zit. Ik wantrouw figuren die het leven als een handboek zien. Het doet mij te veel denken aan ontgroenen. Je hebt zelf ooit met een emmer vol koeienstront in een sloot een liedje staan zingen omdat je vader ook bij sociëteit Minerva werd ontgroend en nu zal jij verdomme eens lekker aan de andere kant zitten. Eens kijken hoe dat voelt, iemand anders domineren.
Ik wil Dragons' Den van binnen uithollen. Alles waar ik bang voor ben, daar nu eens niet voor weghollen, maar juist blind op de vijand aanvallen. De achilleshiel zoeken en daar met een virtueel figuurzaagje aan gaan zitten wroeten.
Natuurlijk, de vijf jurerende succesvolle zakenmensen bedoelen het allemaal goed, maar de toon is toch altijd wat badinerend. De jonge ondernemers worden geholpen, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat vooral de vijf succesvolle zakenmensen zelf worden geholpen. Die gaan ’s avonds gloeiend, tot aan hun lippen volgetankt met ego, hun bedje in.
Nu loop ik met het volgende plan in de rondte: ik wil Dragons' Den van binnen uithollen. Alles waar ik bang voor ben, daar nu eens niet voor weghollen, maar juist blind op de vijand aanvallen. De achilleshiel zoeken en daar met een virtueel figuurzaagje aan gaan zitten wroeten. Het plan: ik ga binnenkort een undercover vriend inzetten om die in rijkdom dobberende raadgevers in ieder geval even te laten wankelen.
Absurdisme is dan een goed middel. Gewoon loodrecht op hun denkwereld opereren. Het plan ligt er al en ik kan het hier met een gerust hart delen, want gearriveerde ondernemers kijken nooit meer op deze site. Ze weten namelijk alles al.
Lees ook: En dan laat je bij Dragons' Den je YOS-bottle zien
Een idee pitchen voor Dragons' Den
Het plan. Mijn vriend heeft zogenaamd een idee en pitcht dat aan de Dragon’s. Ik schrijf de volgende tekst voor de pitch. ‘Hoi, ik ben Victor Kadoelen maar mijn vrienden noemen mij Eekie Horny, omdat ik vreselijk opgewonden word als ik in bomen klim. Als je in een stad woont dan heb je bijna geen goede klimbomen want - ik neem even een slokje water want ik ben een beetje zenuwachtig - want er is geen natuur en daar komt mijn uitvouwbare klimboom in beeld.’ (Trekt doek van tafel. Er staat een plastic boompje van 7 cm hoog).
'Even voor de goede orde, dit is een schaalmodel. Ik heb in deze boom proberen te klimmen, maar er is te weinig boom-kruis-contact om goed opgewonden te raken. De echte boom zal uitvouwbaar zijn tot een meter of veertig hoog. Als materiaal denk ik aan verrijkt katoen met houtlijm. Ik ben in gesprek met Bono.’
Dan de reactie afwachten. Als er ook maar een van die zakenmensen zegt ‘heb je ook aan de veiligheidsaspecten gedacht’, dan haalt mijn vriend meteen een minuscule parachute uit zijn zak. Vier centimeter groot. Wachten tot er iemand zegt ‘ook op schaal, neem ik aan?’ en dan antwoorden: ‘nee bolle, hier zal je het mee moeten doen.’
