Lees ook: Bedenker waterfles-met-pillendoosje kan opschalen na Dragons’ Den
Vijf jaar geleden kreeg ik mijn eerste TIA en vlak daarna mijn eerste pillendoosje. Dat ontroerde mij enorm. Ik was van de ene op de andere dag een zieke man die zo oud was dat hij misschien zijn medicijnen vergat in te nemen. Woensdag was ik gevoelsmatig nog gewoon Nico van een jaar of 27, met veertien plannetjes per dag en een dag later, nadat ik door de brandweer uit mijn huis was getild, was ik precies zo oud als ik mij hoorde te voelen.
Het pillendoosje - met speciale vakjes voor de ochtend, de middag en de avond - kreeg ik van mijn vriendin Tanja. Eerst wist ik niet wat ze mij gaf. Ik dacht dat ze me aanspoorde om dan in godsnaam maar zeldzame schelpen te gaan verzamelen en dat dit een professioneel schelpenverzamelaarsbakje was. ‘Voor je bloedverdunner, je cholesterolverlager en je bloeddrukverlager', zei ze.
Wat was de volgende stap? Waar was die gast van de YOS-bottle mee bezig? Wat zette hij in gang?
Nico Dijkshoorn
Witte en roze pilletjes bij elkaar proppen
Daarna begon ik aan een van de treurigste werkjes ooit. Netjes al mijn medicijnen in de goede vakjes stoppen. Een confronterende bezigheid. Vier dagen eerder telde ik nog de flessen sterke drank die half leeg in de kast stonden en nu zat ik murmelend witte en roze pilletjes bij elkaar te proppen. Opeens begreep ik gevangeniswerk. Veel liever zou ik knijpers in elkaar hebben geknutseld.
Ik vond dat pillendoosje een intimiderend voorwerp. Het idee dat dit doosje opeens in mijn leven was gekomen, maakte me verdrietig. Ik was blijkbaar helemaal niet wie ik altijd had gedacht te zijn: Nico de Onsterfelijke. Ik was een man geworden in een huisbroek, die de eerste weken na zijn beroerte voorzichtig door het huis schuifelde op zoek naar zijn pillendoosje. Met de gordijnen dicht, want de buren moesten vooral denken dat alles weer goed ging. Ik voelde schaamte en verdriet wanneer ik naar het doosje keek.
Ik slikte mijn pilletjes als een hagedis die, als niemand kijkt, razendsnel een vlieg uit de lucht hapt. Laat ik het zo zeggen: ik was niet erg trots op mijn medicijngebruik. Voor mij stond het slikken van medicijnen gelijk aan langzaam doodgaan. Als het niet anders kon slikte ik mijn medicijnen op een openbaar toilet, met de deur op slot. In het donker.
Joop Opmeer, uitvinder van de YOS Bottle
Daarom heb ik enkele dagen geleden verbijsterd het verhaal zitten lezen over Joop Opmeer, de uitvinder van de YOS Bottle, die te zien was op tv, bij Dragons' Den. Op de website wordt die als volgt uitgelegd: ‘De waterfles en pillendoos in één. Nooit meer zonder medicijnen, supplementen of water! De YOS Bottle is makkelijk in gebruik door het unieke magneetsysteem! Robuuste uitvoering. Makkelijk in gebruik. Hervulbare fles.’
Ik keek doodsbang naar een foto van de YOS Bottle. Een transparante fles met een felgekleurde magnetische pillendoos aan de zijkant. Ik sprak hardop, tegen niemand in het bijzonder, want ik was alleen thuis: maar dan weet iedereen dat je ziek bent? Ik werd opstandig. Wat kregen we nou? Deed ik mijn best om net te doen alsof ik niet ziek was en dan was er een of andere kerngezonde ondernemer een fles aan het ontwikkelen waardoor je voortaan als medicijnslikker op vierhonderd meter kon worden herkend.
Ik werd razend. Wat was de volgende stap. Een stoma die je gezellig op je voorhoofd draagt en dat je aan de kleur van de fles ziet wat je de dag daarvoor hebt gegeten? Wat ging deze Joop Opmeer nog meer uitvinden? Een kunstoog in de vorm van een thee-eitje? Dat het eitje in je oog zit en het koordje op je wang hangt?
Als iemand gek genoeg was om medicijnen op een fles te plakken, dan was alles mogelijk. Kunstbenen in de vorm van een giraffepoot. Ik sloot een vlak onder de huid geplaatste pacemaker met discolichtjes ook niet uit. Waar was die gast van de YOS-bottle mee bezig? Wat zette hij in gang?
Lees ook: Nico Dijkshoorn: 'Ken je dat verhaal van dat restaurant dat net halfuurtje open was?'
YOS-bottle als symbool voor wederopstanding
Inmiddels, enkele dagen later, weet ik precies wat Joop Opmeer doet. Hij geneest.
De YOS-bottle, begrijp ik nu, is een keiharde trap onder de kont van valse schaamte. Mensen die midden in een tram hun felrode magnetische vakje open klikken en hun medicijnen naar binnen klokken, zij zijn lichtjaren verder dan ik. Ze hebben leren leven met het idee dat het leven óók bestaat uit ongemak en dat juist de combinatie water-medicijnen staat voor wederopstanding. Voor leren accepteren dat het zomaar over kan zijn. Ik ga er een kopen. Ik ga er aan werken. Dank je Joop.
