Waarom Nico Dijkshoorn blij is met de anderhalve meter-vinding WATpod

Op een manier die ik zelf ook niet helemaal ideaal vind is in 2020 zomaar een van mijn dromen uitgekomen: iedereen die mij in 2019 ook al niet aan mocht raken moet nu anderhalve meter bij me uit de buurt blijven. Als ze dat niet doen kan ik ze daar op aanspreken. Een half jaar geleden lag dat nog ingewikkelder.

Ik ben helaas een volwassen man in een tijd dat het huggen weer helemaal kan. Ik zeg weer, maar ik twijfel. Ik denk dat het mondiale mannen-huggen er pas enkele jaren is. Het gebeurde alleen maar in films over de maffia. Mannen die Vincento of Paulie heten en sowieso alle mannen met Don voor hun naam, hangen graag in elkaars armen. De hele reeks Godfather-films ziet er uit als hug-porno.

Ik bevind me niet graag in behaarde mannenarmen. Dat heeft niets met homofobie te maken. Ik hang gewoon niet graag als een zak Surinaamse rijst met mijn wang tegen de baard van een vage vriend. Toch valt daar nauwelijks aan te ontkomen. Er wordt steeds makkelijker en sneller gehugd.

Vroeger, twee jaar geleden, gaf je een zakenpartner die je voor de tweede keer ontmoette een hand. In december 2019 werd ik door een totaal onbekende opdrachtgever tegen de borst gedrukt. Ik rook zijn oor en hij zei: we hebben er alle vertrouwen in Nico.

Dat is voorbij. Door corona blijft iedereen waar ik geen kinderen van wil anderhalve meter bij mij uit de buurt. Een ongekende luxe. Ik merk nu pas dat ik mij de laatste jaren zo behoedzaam als een dwerghamster door het leven heb gewurmd. Ik word niet graag aangeraakt.

Het nadeel is: andere mensen weten dat niet. Man-huggers, dat voel ik aan alles, die zijn nu al hun hug-energie aan het opsparen. Daar kan je vergif op innemen, dat als er eenmaal een vaccin tegen corona is, meteen je deur wordt ingetrapt door mannen die willen huggen. Ik in de meterkast, trillend, en een vage vriend schreeuwend door mijn huis. Hij wil zijn armen om me heen slaan.

Ik ben dus als een kind zo blij met het Nederlandse bedrijf Dutchband. Zij lijken de oplossing voor dit probleem te hebben: de WATpod. Een glimmend roze ei, dat verdacht veel lijkt op trillende dingen die door postorderbedrijven discreet in een neutraal doosje worden verstuurd. De WATpod begint te loeien als een andere WATpod-drager dichter dan anderhalve meter bij je in de buurt komt.

Ik moest even gaan liggen toen ik begreep wat er nu allemaal mogelijk is. Dit is de hemelpoort naar een ander leven. Er hoeven maar een paar extra afspraken te worden gemaakt. Iedere Nederlander draagt de WATpod, met een gekleurd elastiek boven op het hoofd. Er moet ook een nieuwe functie op: je moet de de WATpod zo in kunnen stellen dat hij bepaalde beroepsgroepen herkent.

Ik zou er graag een willen die straatheater-makers herkent. Zodra er iemand in mijn buurt komt die naast mij op straat net doet alsof hij ergens over struikelt, dan moet er een sirene gaan loeien.

Maurice de Hond, Louis van Gaal, Marc-Marie Huijbregts...

Mensen die graag vertellen welke film ze hebben gezien moeten ook een WATpod op het hoofd. Zodra ze zeggen: ‘Dus die ene man, die met dat mes en dat hangende oog, die komt thuis…’ hopla, meteen een sirene. Ik wil een aparte kleur WATpod voor dichters. Dan wil ik ook de minimale afstand kunnen vergroten. Zodra een dichter mijn stad binnen rijdt sluit mijn WATpod automatisch de voordeur.

Ik wil graag dat Maurice de Hond verplicht een WATpod om zijn hoofd krijgt gegespt. Gewoon, voor de zekerheid. Van mij mogen alle vrouwen met gekleurde plastic bloemen aan het stuur van hun fiets verplicht een WATpod in hun beschilderde fietsmandje krijgen.

Louis van Gaal moet verplicht zestien WATpods op het lichaam dragen. Ik las net zijn biografie en niemand komt dichter bij je oor met allemaal geschreeuwde levenswijsheden. Spraakherkenning moet er in de WATpod. Als Marc-Marie begint te praten moet mijn eigen WATpod me kleine elektrische schokjes op het oor geven.

Ik denk dat Dutchband niet eens begrijpt wat ze hebben uitgevonden. Hun WATpod gaat Nederland leefbaarder maken. In ieder geval voor mij. Ik loop door een straat, mijn WATpod sirene gaat loeien en dan weet ik: om de hoek staat iemand die me geheel vrijblijvend een abonnement op een krant probeert aan te smeren.

En ja, dit hierboven is 'm, de WATpod dat staat voor Working Apart Together. De pod waarschuwt niet alleen wanneer je te dicht bij elkaar komt. Hij houdt ook het aantal keren bij dat de anderhalve meter afstand niet is toegepast.