Nieuwe BBQ Lifestyle: pyro-culinair avonturier Jord Althuizen wist Nico Dijkshoorn bijna te overtuigen

Eergisteren liep ik met een varkensschouder op mijn eigen schouder door Leiden. Als ik andere mannen tegenkwam, dan kreunden ze alleen even. Ik herkende dat geluid. Ik doe het zelf ook als ik iemand met veertien richels spare-ribs op zijn rug door de stad zie lopen. Het is een goedkeurende kreun.

Die mannen wisten precies wat ik thuis ging doen. Met allebei mijn blote klauwen een zelfgemaakt kruidenmengsel in ooit-een-varken masseren. Niet zomaar, maar met een ronddraaiende beweging, zodat alle aroma’s zich goed vermengen.

Tanja kwam onze keuken in en vroeg wat ik stond te doen. Laat ik hier letterlijk herhalen wat ik zei: ‘Ik masseer mijn eigen rub van kokoszaad, rozemarijn uit Senegal, limoenschil, farran-farran kruid, lijnzaad en Nepalese olijfolie in een vrolijkslachtvarken van Slagerij Het Goede Leven en daarna injecteer ik een mengsel van verschillende whiskey’s onder zijn vel, zodat er tijdens het garen er een soort emulsie ontstaat die ze ook wel Grease Galore noemen. Volgende week doe ik in Emmen mee aan de Pulled Porc Games.’

Met andere woorden: ik ben reddeloos verloren. De Nieuwe BBQ Lifestyle heeft me te grazen. Ik heb het heel lang tegen weten te houden. Ik ben misschien wel een van de laatste mannen in Leiden die hardnekkig zijn BBQ bleef aansteken met spiritus en witte aanmaakblokken, die het vlees en je handen maandenlang naar een raffinaderij lieten ruiken.

Ik geef het hier gewoon maar toe: ik was trots op mijn shaslicks. Ik verdeelde het vlees, de spek, paprika en ui over de pennen en daarna maakte ik er een foto van. Perfectie. Nu schaam ik mij voor mijn shaslicks. Ik was veel te nationalistisch aan het BBQ’en. Te lang ben ik een saté griller geweest. Het is vreselijk en ik denk er liever niet aan terug, maar ik heb met plastic emmers satésaus over een camping gelopen.

Dat is allemaal opeens beschamend verleden door de heer Jord Althuizen. Hij wil zelf graag dat je er achter aan zegt: pyro-culinair avonturier. Door Jord staat half Nederland deze zomer aan mislukte half gebakken varkens te voelen. Veel mannen en vrouwen zullen deze zomer nachtenlang op een speciaal dekentje naast een BBQ van 1200 euro slapen, om met de hand aan de luchtschuif de temperatuur 9 uur lang precies op 110 graden Celsius te houden.

Door Jord Althuizen staan we opeens allemaal te BBQ’en alsof we atoomgeleerden zijn. Dat komt door zijn boeken. Ik heb het eerste deel hier voor me liggen: Smokey Goodness. Op de voorkant staat Jord met een stuk vlees waar je een kleine groeigemeente een maand mee kunt voeden.

In het boek zelf leren we Jord zijn BBQ-vrienden kennen. Allemaal mannen met bakkebaarden die langzaam overgaan in hun borsthaar en zonder uitzondering dragen ze een leren schort van een dier dat ze zelf ooit een keer met een kruidenmengsel hebben in staan wrijven.

Ik heb die hele nieuwe BBQ-beweging te lang weggezet als een pathetisch vervolg op het zelf bier brouwen. Zo zag ik dat. Mannen in geruite hemden met Mao-petjes op het hoofd die een paar jaar geleden nog IJslandse dennennaalden door hun bier roerden en het Sparrevreugd noemden, staan nu om bolvormige BBQ’s een uur of 16 te wachten tot hun vlees gaar is. Bijna altijd met een piepende telefoon in hun hand.

Nu ben ik zelf zo een man. Ik begrijp, als weerloze consument die uiteindelijk achter iedere rage aanhobbelt, de aantrekkingskracht van het nieuwe roken- en grillen: je moet er allemaal absurde dingen voor kopen en ik koop graag zinloze dingen. Dan zit je bij de Indirect Roosteren BBQ-beweging helemaal goed.

Een opsomming van wat ik alleen deze week al heb aangeschaft: een compact-imitatie Green Egg BBQ bij Albert Heijn, een schort, een one-minute lighter, kokos-kooltjes, twee vleesklauwen, ovenhandschoenen van onbrandbaar rubber, gedroogde kersenhoutsnippers, een lekschaal, een ijskast vol met sauzen, bizarre kruidenmengsels, een injectiepuit en - nu komt het allerfijnste - een vleesthermometer met bluetooth.

Zielsgelukkig ben ik daar mee. Ik kan in bed op mijn telefoon zien wat de kerntemperatuur is van mijn kip-met-reet-op-bierblik. Het zou juist enige rust moeten brengen tijdens het BBQ-en, maar ik ben obsessed,. Om de twee minuten maak ik Tanja wakker en meldt haar de temperatuur van mijn kip.

Eindelijk begrijp ik het nieuwe BBQ-en. Het gaat om de gadgets. Om het kopen. Spullen om je heen verzamelen die je een automatisch een identiteit verlenen. Weten dat andere mannen ook een thermometer van 130 euro gebruiken.

Het heeft natuurlijk helemaal niets meer te maken met wat Jord Althuizen ooit was: een zo primitief mogelijk BBQ-nomade. Jord zijn lievelingsrecepten staan deze maand in het Albert Heijn magazine, vlak naast voorverpakte kippendijen. Dat hele hoofdstuk in zijn boek over de zoektocht naar premium vlees van een geweldige slager is dus blijkbaar niet meer zo belangrijk.

Ik probeer voor een totaalbedrag van 2350 euro zijn hamburgers na te maken en verlang, diep van binnen, naar een speklapje op een verkeerd brandende BBQ van een tientje.