Brexit-column: Orkaan Trump raast over het eiland en zet Britten klem

Dat maakt Trump waarschijnlijk niet zoveel uit, de Britten weten hoe ze hoog bezoek moeten ontvangen, met paarden en kanonschoten, en voor Trump levert het mooie beelden voor thuis op. Thuis, waar hij wel wat afleiding kan gebruiken.

Voor de Britse regering is het een aardige afleiding van andere Brexit-gerelateerde ontwikkelingen. Zoals de verhuizing van de bankentoezichthouder, de European Banking Authority, die vrijdag stilletjes de deur achter zich dichttrok in het Londense Canary Wharf en gisteren de deuren opende in La Défense, het zakenkwartier van Parijs. Wéér een klein tikje voor de Londense financiële sector nu de gezondheid van de Europese banken meer vanuit Londen wordt gemonitord. Of bijvoorbeeld de inkoopmanagers-index PMI die voor het eerst sinds het referendum nu een krimp voorziet; slecht nieuws voor de maakindustrie.

Olifant in de porseleinkast

Waar de Britten niet zo op zaten te wachten is Trumps bemoeienis met binnenlandse politiek – een doodzonde in de internationale betrekkingen – roepend dat Nigel Farage de Brexitonderhandelingen moet leiden en openlijk Boris Johnson steunt als opvolger voor Theresa May. Ongehoord, maar misschien ook wel contraproductief aangezien Trump niet populair is onder de Britten en het Johnson misschien eerder hindert.

De Britten geloven dat ze op historische gronden een ‘special relationship’ met de VS hebben, maar het is de vraag of de Amerikanen daar net zo van overtuigd zijn. Trump ziet een land dat verzwakt is en een aardige prooi is voor een handelsovereenkomst waar vooral de Amerikanen van profiteren. Zijn ambassadeur in Londen veroorzaakte al opschudding door op te merken dat het door de Britten gekoesterde gezondheidszorgstelsel ook onderdeel moet zijn van die onderhandelingen.

Klem tussen China en de VS

Hoewel er op dit moment weinig van de Britse regering over is voor Trump om zaken mee te doen, er is één groot item wat vandaag zeker op de agenda staat; die van telecomleverancier Huawei. De Amerikanen maken zich daar al tien jaar zorgen over, vooral vanwege mogelijke spionage. Sinds Trump is daar ook een handelscomponent aan toegevoegd.

De Britten zitten nu een beetje klem. Enerzijds kunnen ze hun oude bondgenoot niet zomaar voor het hoofd stoten door hun waarschuwingen te negeren. De Amerikanen hebben al gedreigd geen geheime informatie meer met de Britten te zullen delen als de Britten toestaan dat Huawei de cruciale infrastructuur beheert. En daar ziet het er voorlopig wel naar uit. Anderzijds zullen de Britten het na Brexit al moeilijk genoeg hebben om internationale handel te drijven, als ze dan ook nog de snelstgroeiende economische macht China voor het hoofd stoten komen ze economisch nog meer in de problemen. Het VK heeft als klein landje niet zoveel meer te willen; vergeleken met de economische reuzen zullen ze na het verlaten van de EU moeten proberen zowel de Amerikanen als Chinezen te vriend houden.

Klem tussen de EU en de VS

China en de VS zijn niet de enige economische grootmachten waar ze tussen moeten kiezen, de derde grootmacht is de EU. Op veel vlakken, zoals klimaatbeleid, de nucleaire deal met Iran of de vredespolitiek in het Midden Oosten, zit het Verenigd Koninkrijk veel meer op één lijn met de rest van Europa dan met de VS.

Net zoals de Brexit zelf moeten de Britten nu lastige keuzes maken tussen opties die ze niet zien zitten. Een op drift geraakt eilandje in een orkaan, als speelbal van de grote golven.