Het leven van jonge ondernemer Noa (19) door corona op zijn kop: 'Het is een gekkenhuis'

Het is maandag 16 maart. De telefoon van de 19-jarige Noa van der Burgh staat roodgloeiend. Het zijn niet haar vriendinnen, die zich vervelen nu zij niet naar school hoeven. Nee, het zijn ouders die door dezelfde aankondiging met de handen in het haar zitten. Zij zoeken een oppas voor hun kroost en kloppen daarom bij Noa aan. ,,Een gekkenhuis was het. Die dag kreeg ik meer dan 25 aanvragen'', vertelt de ondernemer in het AD.

Aan een bureautje op haar kamer bij haar ouders probeert Van der Burgh alles bij te benen. ,,Bijna zonder kennis over hoe je een bedrijf moet runnen. Daarvoor ging alles te snel.

Studie marketing en sales

Twee weken eerder maakte de Maaslandse aan datzelfde bureautje namelijk nog gewoon haar huiswerk. Ze volgde een studie marketing en sales aan de hogeschool in Rotterdam en deed daarnaast wat oppaswerk. ,,Tot de toespraak van Rutte: deze veranderde alles. Met argusogen zat ik naar hem te kijken. Ik had er een hard hoofd in. Niet alleen hoef ik zelf niet meer naar school, ook ben ik mijn bijbaantje kwijt. Als ouders thuis kunnen werken, hoef ik ook niet meer op te passen. Althans, dat dacht ik."

,,Dus niet", gniffelt ze. ,,Het heeft heel anders uitgepakt. Diezelfde avond kreeg ik de geniale ingeving een oppasbureau te beginnen. Thuiswerken en ook nog kinderen opvangen gaan namelijk helemaal niet samen. Je kunt een kind niet aan een werkje zetten met de boodschap: 'Mama gaat werken en ziet je zo wel weer'. Dat gaat lopen klieren. Zodoende komen wij om de hoek kijken."

Ingeschreven bij Kamer van Koophandel

Met 'wij' doelt Van der Burgh op zichzelf en de twaalf meiden die zij onder haar vleugels heeft. ,,Nee verkopen doe ik niet graag. Ik ben meteen gaan uitbreiden en heb er wat sollicitatiegesprekken doorheen gejast." Daarbij doet zij alles via het boekje. Niet alleen staat ze ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Iedereen die voor haar werkt wordt volledig gescreend, onder meer met een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG). ,,Dat zit meestal wel snor bij die jonge meiden", lacht ze. Haar 'nieuwe leven' vindt de Maaslandse best wennen. Ze roept haar moeder erbij en vraagt haar wanneer zij zelf voor het laatst een oppas had. Zes jaar geleden, klinkt er. ,,Zo snel kan het dus gaan."

,,Alles is in een klap omgeslagen. Twee weken geleden ging ik naar school, sprak ik met vriendinnen af en werkte ik af en toe. En nu? Werken. Alleen nog maar werken", herhaalt ze. ,,Dat studentenleven is niet gelukt. Soms maak ik dagen van 10 uur."

Verantwoordelijkheid in tijden van corona

Wanneer haar werkdag er eenmaal opzit, begint het malen over de dag erna. Want ook al leeft Van der Burgh haar 'grote droom', het valt haar zwaarder dan verwacht. ,,Ik ben gewend aan een zorgeloos leven. Nu draag ik opeens een enorme verantwoordelijkheid. Zeker in dit soort 'coronatijden'. Er hoeft maar één ding mis te gaan en ik hang. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat er straks iemand ziek wordt."

,,Die meiden mogen absoluut niet met de kinderen naar buiten. En zodra ik een kuchje bij een van hen hoor, moet ze van mij thuis blijven. Dan neem ik het over, zoals nu. In plaats van het regelwerk doen, ben ik momenteel aan het oppassen. Vanavond schuif ik weer achter mijn computer."

Haar leeftijd is nog wel een dingetje, vervolgt ze. ,,Mensen nemen mij minder snel serieus. Laatst had ik een gesprek voor een verzekering. Toen mijn leeftijd viel, werd deze herhaald. 'Moet je niet studeren?', klonk er. ,,Voorlopig niet", besluit ze lachend.