Voorzitter Koninklijke Horeca Nederland heeft voor het eerst slapeloze nachten

Pas aan het eind van het gesprek met het AD, als de voicerecorder uitstaat en het notitieblok is opgeborgen, komt ook de berusting over zijn eigen leed. ,,Muller bestaat volgende week vijf jaar. Ik had Tino Martin al geboekt voor ons feestje. Nou ja, we doen dat wel een keer als we vijf jaar en vijftig dagen bestaan. Of vijf jaar en vijf maanden.’’

Voicemail

Rotterdammer Willemsen zit in zijn lege wijnbar Muller in Berkel en Rodenrijs. Hij is eigenaar van Melief Bender, De Pui, heeft een festival-bedrijf en zijn vriendin is eigenaar van Pol in Rotterdam. Willemsen is óók voorzitter van Koninklijke Horeca Nederland, die 20.000 leden heeft. Willemsen is het aanspreekpunt van de bedrijfstak die zo genadeloos wordt getroffen door de coronacrisis.

Of de 20.000 leden allemaal zijn mobiele nummer hebben? Hij moet er om lachen. ,,Gelukkig niet, maar ze weten me wel te vinden via de socials en mail. Dat vind ik ook prima, maar ik heb voor het eerst van mijn leven mijn voicemail aangepast. Bellen heeft geen zin, horen we. Een app sturen of bellen naar de woordvoerder Koninklijke Horeca Nederland is het advies.

Pensioen valt weg

,,Normaal nam ik altijd op, maar het is echt veel te veel. Zodra ik opsta, zijn mijn mailbox en messenger al ontploft. Ik wil iedereen graag helpen, maar ik krijg een paar honderd berichten per dag. Natuurlijk beantwoord ik die zo veel mogelijk en verwijs ik door naar instanties waar ze terecht kunnen. Of ik bundel zoveel mogelijk, waarmee ik dan naar de politiek ga. We hebben als Koninklijke Horeca Nederland ook een goed team, maar het is echt heel veel. Ik zal meer dan ooit fouten maken of mensen vergeten.’’

De verhalen zijn schrijnend. ,,Mensen die net zijn gestart, zien hun middelen opdrogen. Mensen die al 40 jaar een café hebben, zien in een paar maanden tijd hun pensioen wegvallen. Dat zijn misschien wel de meest schrijnende gevallen, want die krijgen niet meer de kans om het opnieuw te doen. Je ziet ook gezonde bedrijven die in een rap tempo in de problemen komen. Ik voel me daar ook verantwoordelijk voor. Dat zorgt voor slecht slapen. Ik slaap heel mijn leven vijf tot zes uur per nacht en daar heb ik genoeg aan. De laatste twee weken heb ik voor het eerst in mijn leven last van slapeloze nachten. Niet eens voor mijn eigen bedrijven, dat meen ik oprecht, maar door al het leed dat je in je schoot geworpen krijgt door wat er in het land speelt in de horeca.’’

15 maart 2020. Klokslag zes uur. Iedere horeca-ondernemer zal deze datum tot in de eeuwigheid herinneren. Op deze dag ging er een zwart kruis met een dikke stift. Alles dicht. Hij probeert zijn gevoel onder woorden te brengen. ,,We zijn in een trein gestapt...’’ Hij maakt die zin niet eens af. ,,De term voortschrijdend inzicht is nog nooit zo toepasbaar geweest. Iedere dag is anders. Drie weken voordat Nederland op slot ging, zat ik in Oostenrijk. Toen dacht ik: jongens laten we niet overdrijven. Daarna was het raak in Brabant, een week later in Rotterdam en weer een week later was mijn zaak dicht.’’ Het verhaal van de trein, vooralsnog zonder eindpunt.

Horeca kopje onder

De balans opmaken, is lastig. Zijn ruwe schatting is dat eind van deze maand 1 op de 6 ‘kopje onder’ zal gaan. De dichte deuren gelden tot en met 28 april, een week eerder zal het kabinet besluiten wat er ná 28 april gaat gebeuren. ,,Blijven de maatregelen zoals ze zijn, dan zal het percentage in mei al snel oplopen tot 25 tot 30 procent.’’

Hoe lang de crisis duurt, wanneer Nederland economisch weer op gang komt, hoeveel mensen hun baan behouden. Vragen zonder antwoord, maar toch kijkt hij vooruit. ,,In de recreatiesector en in de hotels zal afstand houden nog wel lukken, maar dat is niet realiseerbaar in heel de horeca-branche. Ik heb zelf café de Pui. Als ik me daar aan de anderhalve meter moet houden, dan mag ik acht mensen binnen hebben. Als iemand die het verst van het toilet vandaan is, moet plassen, dan moeten eerst al die andere zeven uit de zaak. Of als mensen op het terras zitten... Je kunt de stoelen wel anderhalve meter uit elkaar zetten, maar als ze twee Paulaner op hebben, dan blijven ze toch even staan om met een vriend te kletsen als ze op weg zijn naar het toilet.’’

Stukje voor stukje open

Stukje voor stukje open is straks wellicht het scenario. ,,We willen als branche heus nadenken over gefaseerd open gaan, maar de kosten voor dicht blijven, zullen misschien wel lager zijn dan half open gaan. Ik heb hier in Muller 400 vierkante meter ruimte, goed voor 150 zitplaatsen. Dan kun je wel zeggen, maak daar maar 80 van, want dan hou je genoeg afstand. Maar als mijn koks ook anderhalve meter afstand moeten houden, dan kan ik maar twee koks kwijt. Dus kan ik ook niet tachtig mensen eten geven, misschien hooguit 40. Dan kan ik nooit mijn kosten betalen.''

,,In stapjes open, is prima, maar het moet al vrij snel helemaal open gaan. Wel dat iedereen zich nog steeds bewust is. Dan maar geen handen schudden en niet in elkaars gezicht proesten en als je tot een risicogroep behoort: de kroeg mijden. Als je zou kunnen testen, dan zou dat al schelen. Je moet natuurlijk wel de kwetsbaren beschermen, maar je kunt niet een hele maatschappij blijven afschermen. Uiteindelijk zal er een vorm van acceptatie komen voor de risico’s die je neemt. Natuurlijk, iedere dode is verschrikkelijk, maar ik lees ook dat in de winter van 2018 10.000 doden vielen door griep. Dat soort geluiden hoor je steeds vaker om je heen.’’

Oudste café van Rotterdam

De 48-jarige Willemsen weet al wat hij gaat doen als het weer mag. ,,Dan ga ik vrijdagmiddag op het hoekje van de bar een biertje van de tap drinken. Ik mis een goede tap verschrikkelijk. Gewoon lekker pilsen! Thuis probeer ik wel eens een flesje, maar nee, dat is het niet. Ik ga naar Melief Bender, het oudste café van Rotterdam, dat is het na de crisis ook nog. Een vaas Heineken. Daar heb ik zo veel zin in en die gaat echt smaken.’’