Ondernemer Daan voelt zich pinapparaat overheid: 'Lokale ondernemer betaalt belasting die bij Shell niet geheven wordt'

De Rode Winkel en Thom Broekman liggen twee minuten lopen van elkaar en zijn ‘wereldberoemd’ in Utrecht. Al 185 jaar weten de inwoners van de Domstad deze winkels in hartje centrum te vinden als ze een Levi’s 501 of een Hugo Boss-shirt moeten hebben. ,,Waar de Rode Winkel stopt, gaat Thom Broekman verder”, legt Daan Broekman (31) de twee winkelformules uit. ,,Het is zo in decennia gegroeid. Je haalt je spijkerbroek bij De Rode Winkel en zondagse pak bij Thom Broekman.”

Daan is inmiddels de zes generatie. Samen met broer en zus nam hij zo’n zeven jaar geleden de kledingwinkels over van zijn vader Tom Broekman. Zijn leven speelde zich altijd in en om de winkels af. De gepassioneerde fashionondernemer zag de winkelstraat veranderen. ,,Het is steeds meer het domein geworden van fast fashion-ketens als Inditex (onder andere Zara, Pull&Bear, Massimo Dutti, Bershka, Stradivarius) en Primark. We moesten ons aanpassen. Het missen van de slag kunnen we ons niet permitteren.”

'Het missen van de slag'. Hij maakte het van dichtbij mee. Als laat uitvloeisel van de bankencrisis en te traag aanpassen aan de nieuwe werkelijkheid van die winkelstraat, gingen in januari 2015 de winkels failliet. ,,Mijn vader had de ambitie om de twee formules te laten groeien naar een omvang van totaal veertig tot vijftig winkels door heel Nederland. Bij het faillissement hadden we er twintig. Na de doorstart zijn we in home town Utrecht weer begonnen. Het is makkelijker ondernemen nu het kleiner is. Ik zie dagelijks mijn personeel en de omzetten van de webshops.”

Je had het toch kunnen verkopen, niet ermee doorgaan?

,,Niks naar de hoogst biedende!”, zegt hij meer dan duidelijk. Hij zal het nog een keer herhalen als het over de miljoenen kostende verbouwing gaat van een van zijn winkels. “Ik hou van mijn stad. Het is leuk om het doen. Ik passie voor kleding en ondernemerschap, mijn eigen bedrijf.”

Samen met zus en broer geeft hij leiding aan de vernieuwde formules. Daan: ,,De Rode Winkel is dé spijkerbroekenwinkel van Utrecht, maar onze ambitie is om dat van Nederland te worden. Daarnaast leiden we ons personeel op tot experts. Service staat hoog in ons vaandel. Vakmanschap is weer terug in de winkels. Verder gaan we meer producten verkopen die duurzamer geproduceerd worden. 70 tot 80 procent van wat wij in de Rode Winkel verkopen is inmiddels gemaakt van biologische of gerecycled materiaal.”

Onder aanvoering van winkelbrancheorganisatie INretail wordt met regelmaat de schijnwerper gezet op het belang van een gezonde winkelstraat, waar het voor ondernemers als Daan Broekman lekker werken is. Op LinkedIn schreef hij echter onlangs zijn frustratie van zich af, waarin hij aangeeft zich soms 'het pinapparaat van de overheid' te voelen.

Waar komt die woede ineens vandaan?

,,Het heeft bijna acht jaar geduurd, ja ácht jaar, voordat wij van de gemeente Utrecht de bouwvergunning kregen voor de verduurzaming van onze winkel Thom Broekman. Het is een project van 7 miljoen euro. Een half jaar geleden kregen we die vergunning eindelijk. De bouw is begonnen, maar als we drie jaar eerder de bouwvergunning hadden gekregen had ik 4 procent minder rente betaald. Mijn verdienmodel gaat volledig onderuit.”

De familie Broekman bezit niet alleen de twee winkelformules maar ook het vastgoed. De bouwklus bestaat uit het optrekken van een nieuwe winkel met daarboven een aantal appartementen voor de verhuur. ,,Ik ga niet cashen door het vastgoed aan een Chinese investeringsmaatschappij te verkopen. Waarom niet? Ik ben een Utrechtse ondernemer. Het vastgoed komt dan in handen van mensen die niet hetzelfde hart hebben als ik heb. Mijn stad gaat er dan op achteruit.”

In je LinkedInpost roep je andere werkgevers op om richting de overheid te gaan staken.

,,Het is niet alleen die bureaucratie van zo’n gemeente die mij boos maakt. De regering heeft de laatste jaren in stappen het minimumloon verhoogd. Ik vind dat mijn medewerkers een goed salaris moeten verdienen en betaal ze dat ook. In tien jaar tijd is dat minimumloon echter verdubbeld. Sommige van mijn personeelsleden zijn 70 procent meer gaan verdienen, maar de prijzen in mijn winkels kan ik echt niet met dat percentage verhogen. Bij die salarissen komen ook nog eens mijn andere werkgeverslasten.”

Daan stopt even om daarna weer gas te geven. ,,Van elke euro die de overheid uitgeeft, komt veel vanuit het midden- en kleinbedrijf. We werken knetterhard. Voordat ik überhaupt zelf mijn eigen salaris heb uitgekeerd, heb ik al 80 tot 90 procent belasting betaald. Voordat er 1 euro op mijn rekening staat moet ik 100 euro omzetten.”

,,Ik geef FNV niet vaak gelijk als ze het hebben over de megawinsten van bedrijven als Ahold Delhaize en Shell. Die winsten belanden niet bij de gewone Nederlander. De lokale ondernemer betaalt de rekening voor de belasting die niet geheven wordt.”

Stel je hebt invloed, hoe zou die overheid moeten zijn?

,,Menselijke maat moet weer terug. Dat je als ondernemer wordt benaderd en niet als een nummertje. Waarom moet het aanvragen van een precariovergunning zes weken duren? Het stadhuis is drie minuten van onze winkels vandaan. Ambtenaar, loop langs of bel op als de aanvraag niet helemaal goed is. Die totale in efficiency van e-mailen zorgt voor frustratie bij mij als ondernemer, terwijl zonder goede winkels het centrum niets voorstelt."

Wat is je boodschap aan de wethouder Economie van Utrecht of de minister van Economische Zaken?

,,Dat je niet gelijk in een andere portemonnee moet graaien, als de jouwe leeg is. Kijk naar je eigen uitgaven! Als mijn omzet tegenvalt, ga ik eerst naar mijn kosten kijken. Ik ga dan niet mijn prijzen verhogen, dan komt die klant niet terug.”