Een klein pompstation aan de rand van Ermelo. Maas-Hop. Het station heeft een kleine shop met broodjes, verse eieren van de boer uit de buurt, een kleine sortering verse producten in de koeling (want sinds kort is de kleine buurtsuper gesloten). Achter de balie staat Rieke Hop. Al dertig jaar. ,,En nog steeds is het leuk,” zegt ze tegen het AD. Hoewel ze wel haar hart vasthield toen de corona-pandemie zijn intrede deed.
Uitje voor de klanten
,,Ik dacht toen dat het ons wel eens de nek zou kunnen kosten. Maar dat de shop open mocht blijven, dat is onze redding geweest. We konden broodjes verkopen en de shop werd een soort uitje voor de klanten toen alles dicht was. Ik kan niet anders zeggen dan dat het positief is geweest voor het bedrijf.”
Ik draai er niet omheen: we hebben de hoogste benzineprijzen in de omgeving. Maar wel persoonlijke aandacht, service, gezellig praatje
Rieke Hop, pomphouder
Haar man Henrie Hop komt binnen. Hij komt uit de wasstraat die het tankstation sinds kort heeft. De laatste investering. ,,Je moet er wat bij doen, creatief zijn. Op brandstof alleen red je het niet. Dus hebben we de wasstraat opgetuigd. Beste investering mag ik je zeggen, maar het loont. Veel klandizie.”
Op zijn T-shirt staat ‘Wasplaat’. Het is geen spelfout, maar een knipoog naar zijn bijnaam in het dorp. ,,Iedereen kent me als ‘plaatje’. Hij trekt zijn bovenlip omhoog. ,,Er zit een ijzeren plaat achter mijn tanden. Vandaar.”
Gunfactor
Het geeft aan dat Ermelo klein is. Iedereen kent elkaar. Bij voornaam of bijnaam. Een man rijdt met een grote Range Rover het terrein op. Hij gooit hem gedachteloos helemaal vol. ,,Ik kom hier altijd. Ik let niet op de prijs, maar dan moet ik wel zeggen dat ik de luxe heb dat ik voor een groot Amerikaans bedrijf werk. Die Amerikanen letten niet op brandstofprijzen. Creditcard erdoor en klaar.” Hij woont om de hoek en tankt er zo vaak hij kan. ,,Het is hun brood, ik gun Henrie en Rieke dat.”
Rieke zegt dat de gunfactor verschrikkelijk belangrijk is: ,,Ik draai er niet omheen: we hebben de hoogste benzineprijzen in de omgeving. Maar wel persoonlijke aandacht, service, gezellig praatje, dat soort dingen. Dat maakt dat mensen terug komen. En leer ik je goed kennen, dan is de koffie gewoon gratis”, zegt ze lachend.
Lees ook: Brandstof ondanks accijnsverlaging nog altijd duur: 'Niet bezuinigen op kilometervergoeding'
De vrije jongens
De kleine zelfstandigen, met name in de grensstreek, hebben het de afgelopen jaren moeilijk gehad. En met de accijnsverlaging in Duitsland, die woensdag is ingegaan, wordt er weer een gevoelige tik uitgedeeld. In de omgeving van Hardenberg en Gramsbergen zijn de ‘vrije jongens’ nog op één hand te tellen.
Wieger Bakker uit Hardenberg heeft een garagebedrijf naast zijn benzinepomp: ,,Je moet er wat naast doen, van benzine alleen kun je niet leven.” Hij doet mee met het relatief nieuwe merk ‘Peut’, een coöperatie van zelfstandige pompstations, veelal oude familiebedrijven. Inmiddels zijn er zeventien vestigingen, in onze regio in Lochem en in Hardenberg.
Christiaan van Straaten van Peut: ,,Ruim 40 procent van alle tankstations in Nederland is eigendom van zelfstandige ondernemers. Meestal voeren deze ‘vrije pompen’ een label van een van de grote brandstofmerken. Dan word je steeds vaker aan banden gelegd en moet je je houden aan landelijke richtlijnen. En die zijn niet altijd voordelig. Wij kunnen zelf inkopen op de wereldmarkt en zo zelf de prijs bepalen.”
Eigen beheer
Rieke en Henrie in Ermelo hebben de pomp in eigen beheer. Onder de vlag van een van oorsprong Franse brandstoffenonderneming. Het haalt een pijnlijk punt naar boven. Rieke: ,,Die Nederlandse maatschappij, ik zal de naam niet noemen, bedankte een aantal jaren geleden voor onze diensten. We waren te klein. Hadden we bijna vijftig jaar benzine van afgenomen. Toen voelden we ons echt verraden. In deze constructie hebben we veel meer vrijheid, we kunnen zelf bepalen hoeveel we afnemen en wanneer. Dat is elders onmogelijk.”
Dat eigen beheer brengt ook verantwoordelijkheden met zich mee. Henrie: ,,Volgende week krijgen we een keuring van de opslagtanks. Dat zijn er zes. Dat loopt van 6000 tot 20.000 liter in volume. Die keuring gebeurt eens in de vijftien jaar. De tanks zijn nu meer dan dertig jaar oud, dus het kan zo maar zijn dat er iets aan de hand is. Dat is bedrijfsrisico, maar het brengt wel grote kosten met zich mee.”
Het kan ook anders. Iets verderop, in Heerde, heeft Hans van der Put de benzine-handel overgelaten aan de brandstofmaatschappij. ,,Heb ik er geen omkijken meer naar. Ook geen last meer van doorrijders, of gezeur over krediet. Vind ik vervelend.”
De maatschappij kan veel goedkopere prijzen hanteren dan ik. En dat is waar het mij om gaat: veel klanten bij de pomp betekent veel klanten in de zaak
Hans van der Put, pomphouder
Benzine, maar ook pasfoto's en fietsen
Hij heeft een opmerkelijke zaak. Je kan er dus benzine tanken, er is de shop, die naadloos overloopt in een fietsenhandel, en je kan er pasfoto’s laten maken: ,,Het gemeentehuis staat hier recht tegenover. Ik dacht dat is handel. En dat is ook zo!”, zegt hij. We lopen naar achteren. Bordje ‘foto-studio’ aan de muur en een klein hokje waar hij zelf de foto’s neemt, 12,50 euro per setje. Hij heeft er niet voor gestudeerd, maar hij vindt dat je heel veel kan als je maar wil. Zo staat hij ook in het leven en de geschiedenis van het bedrijf laat zien dat zijn voorouders ook zo dachten.
Want het begon als een bakkerij. Toen werd het familiebedrijf een smederij, want de opa van Hans had geen zin om bakker te worden. Er kwam wat brandstoffenhandel bij, een wasserette, en toen Hans in de zaak kwam, wilde hij van de smederij af. ,,Mijn vader was meteen akkoord. Hij zei: ‘je moet doen wat je leuk vindt.’ Ja, het was een lieve man. Toen werd het benzinehandel en fietsen. En natuurlijk pasfoto’s. We hebben ook een afleverpunt voor pakketjes. Dat zorgt ook voor veel klanten.”
Lees ook: Europees plan: vanaf 2027 elektrificatie bedrijfswagens
'We zitten al sinds 1926 in het dorp. Dat is voor ons heel belangrijk'
Het is een komen en gaan van vaste klanten. ,,Drie jaar geleden heb ik besloten om het tankgedeelte over te laten aan de maatschappij. Ze huren als het ware het terrein van mij. De maatschappij kan veel goedkopere prijzen hanteren dan ik. En dat is waar het mij om gaat: veel klanten bij de pomp betekent veel klanten in de zaak. Massa is kassa, dat is echt zo. Ik heb het wel eens meegemaakt dat een klant na een tankbeurt met een nagelnieuwe fiets de deur uit stapte. Ik bedoel maar.”
De zaken gaan zo goed dat hij plannen heeft de shop uit te breiden. Wat hij gaat doen, wil hij niet kwijt: ,,Houd het er maar op dat we het wat gezelliger gaan maken. En wat betreft de toekomst: ik ben een kameleon als het gaat om handel. Loopt het één niet, dan loopt het ander wel. Ga ik dat pad op. En we drijven op vaste klanten, we zitten al sinds 1926 in het dorp. Dat is voor ons heel belangrijk.”
Overwogen om een elektrische laadpaal te installeren
Terug naar Ermelo, naar Henrie en Rieke. Ze zien de toekomst redelijk positief in. Als je maar scherp blijft en inspeelt op actuele ontwikkelingen, is hun gedachte. Zo hebben ze overwogen om een elektrische laadpaal te installeren. Henrie: ,,Maar we kwamen er al snel achter dat daar eigenlijk geen markt voor is. Mensen laden thuis op, of op het werk. Alleen in geval van nood legt er iemand hier aan in Ermelo. Ik denk dat ik het niet meer meemaak dat het hele wagenpark elektrisch zal zijn. Dan houdt handel in fossiele brandstof helemaal op natuurlijk. Ik geloof eerlijk gezegd meer in de ontwikkelingen met waterstof. Maar dat zal nog wel even duren. Tot die tijd voeren we gewoon de dorpspomp in Ermelo. En dat loopt best goed.”
