Designer uit Goes op beroemde modebeurzen

Meerdere malen per jaar presenteert ze haar ontwerpen op beurzen in binnen- en buitenland: Parijs, Milaan, New York en Dubai. De designbeurs Salone del Mobile in Milaan is net achter de rug. Naast Chanel ,,Het was geweldig in Milaan. Ik heb veel bijzondere mensen ontmoet en er weer een aantal shops bij die mijn producten gaan verkopen,’’ vertelt Ineke enthousiast.

Italianen,,Italianen zijn volgens mij wat bewuster bezig met hun uiterlijk en hebben meer aandacht voor mode. Mannen lopen er vaak in mooi gesneden pakken. Ze houden daar van aparte dingen. Mijn werk wordt er in verschillende shops verkocht. In een winkel op Sicilië bijvoorbeeld. Zij verkopen daar de duurste merken zoals Chanel, maar ook mijn sieraden.’’

DoorbraakIneke brak internationaal door toen de directie van mode- en sieradenbeurs Eclat de Mode haar tijdens de Paris Fashion Week vroeg voor een wereldwijde marketingcampagne enkele sieraden op te sturen. Het gevolg was dat er twee enorme billboards werden gemaakt met daarop modellen die de sieraden droegen van de Goese designer. Sindsdien is ze niet weg te denken bij de grootste modebeurzen ter wereld en veel prominenten dragen inmiddels haar werk.

Beurs,,Dit was de achtste keer dat ik meedeed aan de beurs in Milaan. Het is ontzettend leuk, maar ook vermoeiend. De voorbereiding kost veel tijd. Thuis maak ik een proefopstelling van mijn stand. Hoeveel kan ik kwijt, wat ga ik meenemen? Hoeveel kan er in de koffers? Elke locatie ziet er weer anders uit. Meestal heb ik één groter werk, een echte eyecatcher, en daaromheen de kleinere stuks die goed draagbaar zijn. Voor Milaan had ik op platen van vijftig bij vijftig centimeter mooie fotoshoots van modellen met mijn sieraden.’’

FinancieelFinancieel haalbaar Ineke weegt zorgvuldig af aan welke beurzen ze jaarlijks deelneemt. ,,Ik bekijk altijd wat financieel haalbaar is en hoeveel energie het me gaat kosten. Ik zat dit jaar in het chique Nhow-hotel in Milaan, maar verder zie ik weinig van de stad omdat ik alleen maar aan het werk ben. Heel pittig. Je staat tien, twaalf uur op je benen en moet er constant zijn om met het publiek te praten. Je weet nooit wie je ontmoet. Gelukkig spreek ik vloeiend Engels en kan ik me in het Italiaans verstaanbaar maken. Dat vinden Italianen fijn.”