Wiebe Dijkstra is 93 en werkt nog elke dag in slagerij zoon

Hele karkassen uitbenen, dat doet hij niet meer. „Dat is me een beetje te zwaar”, zegt Wiebe Dijkstra. Maar het uitbenen van kleinere stukken vlees, daar draait hij zijn hand niet voor om. Ook het maken van worst en het afhuiden van koeien kan hij nog als de beste.

„Ik heb het bijna mijn hele leven gedaan en vind het nog altijd leuk om te doen. Andere hobby’s heb ik trouwens ook niet”, verduidelijkt de 93-jarige vakman. De inwoner van Nieuw-Weerdinger mag dan al ruim een kwarteeuw AOW hebben, op alle werkdagen van de week steekt hij ‘s ochtends nog altijd uit de mouwen in de slagerij van zoon Gerard, zo staat er op de site van het AD.

Zeven zoons: allemaal slager geworden

Slagerij Dijkstra is een begrip in Nieuw-Weerdinge en omstreken. Het bedrijf bestaat al 113 jaar en is vanaf het begin gevestigd aan het Weerdingerkanaal NZ. Het was Cornelis Dijkstra, de opa van Wiebe, die ermee begon. „Hij had zeven zoons en die zijn ook allemaal slager geworden. Een daarvan was mijn vader Geert. Hij nam na enige tijd het bedrijf over van mijn opa”, zegt Wiebe Dijkstra.

Zelf werkte hij niet zijn hele leven in de slagerszaak. In de oorlog verdiende Wiebe Dijkstra enkele jaren de kost bij een bakkerij in Ter Apelkanaal. „Dat was ook wel mooi om te doen, maar het werk in de slagerij sprak mij toch meer aan. Daar hoefde je ook niet zo gek vroeg voor op te staan.”

Op maandag om half zeven in de slagerij

Wiebe Dijkstra en zijn vrouw Jannie hadden tot 1994 de leiding over de slagerij. Toen namen zoon Gerard en schoondochter Willeke het bedrijf over. „Mijn vader is gewoon door blijven werken. En dat doet hij nog altijd. Van dinsdag tot en met vrijdag is hij hier tussen half negen en negen uur ‘s ochtends. En op maandag om half zeven.”

Dat is een heel drukke dag, want dan wordt er geslacht. „Ik zaag dan altijd de koeien en varkens door de midden en mijn vader spuit ze vervolgens schoon. Is dat klaar, dan begint hij met andere klussen zoals bijvoorbeeld het malen van vlees voor de worst. Rond elf uur, half twaalf stopt hij ermee. Dan wordt hij moe. Maar goed, dat mag ook als je 93 bent.”

‘Of we altijd biefstuk eten? Nee, hoor.’

Dijkstra senior, die sinds acht jaar weduwnaar is, woont op steenworp afstand van de slagerij. Op doordeweekse dagen schuift hij rond etenstijd altijd aan bij zijn zoon en schoondochter. „Of we dan altijd biefstuk eten? Nee, hoor. Gelukkig niet. Ik vind biefstuk niets aan. Doe mij maar een paar speklapjes, daar kan ik veel meer van genieten.”

Vorig jaar zag het er even niet zo goed uit voor de vitale Nieuw-Weerdinger. Hij kwam met de fiets te vallen en brak een heup. „Ze dachten dat mijn vader lange tijd uit de running zou zijn. Nou, dat viel aardig mee. Een weekje ziekenhuis, een weekje verpleeghuis, een weekje thuis en toen was hij hier alweer.”

Gerard Dijkstra realiseert zich ter dege hoe dankbaar hij mag zijn dat zijn vader nog zo fit is. „Het is prachtig dat hij dit op zijn leeftijd nog allemaal kan doen. Dat is niet iedereen gegeven.”