Blog Nico Dijkshoorn
Na deze blog van Nico Dijkshoorn verandert elk bedrijf de receptie
Waar spreekt Nico Dijkshoorn het liefst af? En waarom? Over zijn ervaringen bij tal van bedrijven, zijn mening over 'de receptie' en voorkeur voor een... Chinees restaurant.
Foto: Jacco van de Kuilen.
Ondernemen, dat is allemaal leuk en aardig en in het begin lijkt het nog wel een beetje op een Amerikaanse film, dat je lekker je poten op je eigen bureau legt en geniet van je eerste echte kantoor en dat je daarna, onder denkbeeldig aanzwellende muziek, op de 39e verdieping van een gebouw - dat ooit door architect Rem Koolhaas werd ontworpen voor Nog and Wow people - voor het raam gaat staan en dat je dan naar de ontelbare huisjes onder je kijkt en denk: ja klootzakken, met jullie reguliere inkomen, nu kennen jullie me nog niet, maar over een half jaar staan jullie opeens met mijn meedenkende bakboter in jullie klauwen.
Lees hier de eerdere blog van Nico Dijkshoorn, over onder meer het gesloten restaurant Waku Waku: 'Keihard knokken voor het recht om planten te eten, voor mij een eye-opener. Dit biedt kansen'
Dat is inderdaad even genieten, dat korte roesje, maar wat veel ondernemers vergeten is dat er onherroepelijk een moment komt dat je mensen van buiten moet ontvangen in een representatieve ruimte. Ik heb daar enige ervaring mee, die ik graag met u wil delen.
Om meteen maar het eigen nest te bevuilen. De plek waar ik de mannetjes van deze site, De Ondernemer, voor het eerst ontmoette was en is ingericht als een onneembare vesting. Ze hebben kantoor in een gebouw waar ook Het Parool en De Volkskrant mensen ontvangen.
Entreehal als natte droom
De entreehal is de natte droom van iedere regisseur die een film gaan maken over architectuur in nazi-Duitsland. Een hal waarin ieder woord 34 keer rond-kaatst. Midden in de entree twee roltrappen, die de hal meteen een La Place in V&D-achtige uitstraling geven. Boven aan de trap wandel je in een receptiefuik. Je moet, achter een streep op de grond, zeggen voor wie je komt.
Je noemt de naam van iemand die je nog nooit hebt gezien, daarna bellen ze en kijken ze je aan. ‘Ja, er staat hier een meneer Dijkshoorn.’ Daarna zeggen ze dat je wordt opgehaald en dat je kunt gaan zitten. Dat doe je. Iedereen die daarna de receptie inloopt kijkt je met wijdopen ogen aan. Het kan degene zijn die je komt ophalen.
Soms kan je niet zitten en hebben ze iets in de hal gezet waar je je mee kunt vermaken. Uit mijn blote hoofd herinner ik mij een enorme eland van hout, stalen ballonnen, een open mond met rode lippen van een metertje of 9 breed en een tafel vol met 3D-prints van verschillende soorten schedels.
Dat zitten gaat vaak fout. Er wordt meestal gekozen voor een stoel die mooi bij het plafond past. Ik heb zitten wachten op stoelen die zo raar zaten dat het leek alsof ik een Moderne Dans in een experimenteel toneelstuk danste.
Soms kan je niet zitten en hebben ze iets in de hal gezet waar je je mee kunt vermaken. Uit mijn blote hoofd herinner ik mij een enorme eland van hout, stalen ballonnen, een open mond met rode lippen van een metertje of 9 breed en een tafel vol met 3D-prints van verschillende soorten schedels. Dat schijnt een wet te zijn, dat iedereen als eerste geinig probeerseltje een schedel print. Of een eigen theekopje.
Dik mannetje van 3 meter hoog
Het raarste wat ik in een hal heb gezien was een dik mannetje van 3 meter hoog met een blauwe broek en een blauw jasje aan. Dat was in de ontvangsthal van bol.com. Het idee was waarschijnlijk dat ik daar naast moest gaan staan en dan brullend van het lachen een selfie nam, zoals je ook vaak een heel gezin Chinezen gierend in een klomp van 2 meter lang ziet staan.
Lees ook: Ondernemers, Nico Dijkshoorn heeft 'Het Gat in de Markt' gevonden
Ik moet wel zeggen: dit alles was al veel beter dan bakken vol met vetplanten of een muur vol met foto’s van het product dat wordt verkocht. Dat wil je niet, een afspraak hebben met Dr Oetker zelf en dan 20 minuten moeten wachten in een hal vol met afbeeldingen van taarten en cake’s die ze op een of andere manier uit die kartonnen doosjes weten te rommelen.
Eenmaal in het gebouw zelf, op de afdeling waar de directeur van het bedrijf achter een deur met naamplaatje zit, wordt er vaak nog een poging gedaan om te imponeren. Het gekste wat mij tot nu toe overkwam was een gesprek met de directeur van uitgeverij Van Veen. Hij zweeg minutenlang, wees naar mij en zei: ‘Realiseer jij je wel dat je nu op de stoel zit waar Gerard Reve ooit op zat.’ Ik heb hem een hand gegeven en ben vertrokken, zodat hij voortaan kon zeggen: ‘Die deur daar werd ooit heel hard dichtgegooid door Nico Dijkshoorn.’
Ik ben, samenvattend, eigenlijk voor afspreken in een Chinees restaurant.
Wat ook heel vervelend is: als degene die je wilt spreken, midden in het kantoor, opeens stilstaat, om zich heen wijst naar allemaal zwijgende mensen en zegt: ‘Nou, hier gebeurt het dan allemaal.’
Ik ben, samenvattend, eigenlijk voor afspreken in een Chinees restaurant. Dat schept een band. Je maakt plannen voor de toekomst boven een tafel vol dampend eten, de directeur gaat tevreden naar huis en ziet in de spiegel dat hij een plak aangekoekte Babi Pangang saus op zijn voorhoofd heeft. Hij denkt: wat aardig dat Nico niks heeft gezegd. Daarna heb je een band voor het leven.
