'Pinkpop en Lowlands hebben zitten slapen: had gewoon stoeltjes neergezet'

Ondernemers, gelukszoekers, influencers, zet deze tekst maar met viltstift op je voorhoofd en kijk, net als anders, 130 keer per dag in de spiegel: ‘Zitten is het nieuwe staan.’

Ik vermoedde al zoiets, maar na de wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal weet ik het zeker: je mag urenlang de Vogeltjesdans door een stadion dansen, je mag met een ontbloot bovenlijf, vol met verkeerd gespelde tatoeages, je club aanmoedigen (VSP Faareffer, Aadjak, in maai blot). Je mag je bloedeigen aerosolen broederlijk delen met andere halfprimaten tijdens het lied Bloed, Zweet en Tranen van André Hazes, die in zijn tekst twee belangrijke bouwstenen van zijn lichaam vergat te noemen - knakworst en bier - en dat is allemaal prima, als je maar stoeltjes neerzet.

Het fijne is dat je er niet op hoeft te zitten. Wie voor een stoel staat en doet alsof hij heel enthousiast is, die wordt blijkbaar goed beschermd tegen corona. Zo begrijp ik de huidige wetgeving: zet stoelen neer en doe wat je anders ook doet. Niks aan de hand. Krankzinnig besmettingsgedrag kan achteraf worden uitgelegd als enthousiasme.

Je kunt natuurlijk, net als Danny Vera en Jett Rebel, gaan zitten klagen over die dansende bonken vlees met armpjes en benen tijdens voetbalwedstrijden, maar je kunt er ook je kracht van maken. Organiseer een optreden in een park, laat iedereen een visstoeltje meenemen en je mag blijkbaar 30.000 man publiek naast elkaar zetten.

Pinkpop en Lowlands hebben dus zitten slapen. Die hadden zogenaamd van drie dagen naar één dag moeten gaan en dan hadden ze later kunnen uitleggen dat ze dachten dat er 72 uur in een dag gaan. Ze hadden bij de ingang alle bezoekers een plastic opblaas-stoeltje kunnen geven. Begint de overheid daar over te klagen dan zeg je dat het een corona-blaastest was en je geeft ze alle opgeblazen stoeltjes mee en zegt dat je onderzoek hebt gedaan naar de Delta-variant.

Ik bedoel te zeggen: het maakt allemaal niet zoveel uit wat je zegt en hoe je het recht lult, als je maar stoeltjes neerzet. In de Johan Cruijff-ArenA werd er twee keer drie kwartier gefeest door Eindhovenaren en stonden de supporters met bezwete lichamen uren lang de corona in elkaars mond te zingen, maar het excuus is waterdicht: ze waren enthousiast. Sorry, ze stonden af en toe op. We hebben het gecontroleerd, maar ze wilden niet gaan zitten. We hebben ons best gedaan.

Die doortastendheid, die lik mijn reet houding, die we maken-zelf-wel-lekker-uit-wat-we-doen-in-ons-stadion-houding, die mis ik bij andere ondernemers. Natuurlijk kan je met twintig restaurants een foodwalk organiseren en natuurlijk kan je duizenden mensen op een heel klein plein wijn laten proeven met een lekker pannetje mosselen er bij, als iedereen maar zijn eigen stoel meeneemt.

Die kant gaat het op. De opklapstoel wordt het nieuwe mondkapje. Ik zie alleen maar voordelen. Nooit meer in de rij staan, maar lekker zitten. In het openbaar vervoer nooit meer naast iemand met schimmel boven op zijn hoofd moeten hangen. Lekker met je eigen stoeltje in het gangpad.

Concerten worden fijner. Staande mensen praten eerder met elkaar over vakantiefoto’s en recepten uit de Griekse keuken dwars door een optreden heen. Museumbezoek wordt leuker. Prop dat hele Rijksmuseum vol met bezoekers en laat ze gezellig op een stoeltje kijken naar de kruisiging van Jezus Christus, want we denken dat wij het moeilijk hebben, maar een week lang aan een paar spijkers hangen of corona, dan weet ik wel wat ik kies.

Ik snap best dat Danny Vera verdrietig wordt als hij naar 30.000 voetbalfans kijkt en dat hij, onder onwerkbare regelgeving, in de buitenlucht voor maximaal 750 mensen mag optreden. En ik snap Jett Rebel ook, die in een lange verklaring uitlegt dat de artiesten het allemaal voor ons doen en voor niemand anders, maar ik denk dan: buig die ellende als een echte ondernemer naar iets goeds.

Word flitszanger. Iemand heeft zin in een liedje over magnolia’s, bel een speciaal nummer en wie staat daar een kwartier later met zijn vetkuif voor de deur? Zin een gitaarsolo van 40 minuten, zo een dat je steeds bemoedigend moet knikken naar de gitarist om te laten merken dat je het héél knap vindt wat hij doet, bel dan voor een flitsoptreden van Harry Sacksioni. Die mist nu al die schouderklopjes.

Grote DWDD Comeback Tour

Bel mij, via de redactie van De Ondernemer, en ik flits naar u toe met een kaars onder mijn arm en een glas schraal bier, alles in het kader van mijn Grote DWDD Comeback Tour. Zet mij op een stoeltje en het mag opeens.

Dat is mijn boodschap deze week. Denk creatief. Doe iets met een stoel. Heb schijt aan alles.