Bernard en Vivian met restaurant in Top 10 dankzij 'beste uitzicht van heel Amerika'

Geboren boven de bakkerij in de Utrechtse binnenstad en als vijfde generatie in een bakkersfamilie, leek het toekomstplan van Bernard de Raad lange tijd duidelijk: hij zou Bakkerij de Raad, opgericht in 1830, voortzetten. Acht jaar runde Bernard de bakkerij en daarnaast zette hij een bedrijf op in bakkerijgrondstoffen in de Verenigde Staten. Daar ontmoette hij Vivian, een in Florida geboren en getogen Amerikaanse.

Bernard en Vivian werden verliefd, trouwden in Oud Zuilen, en pakten in 1989 hun koffers om naar Amerika te verhuizen. „Ik was de gedoodverfde opvolger voor de bakkerij, maar ja, als je verliefd wordt, dan volg je je hart.”

Bernard en zijn vrouw komen vervolgens in Florida geregeld in een barretje aan het water van de Tolomato River. „Een verborgen pareltje, dat er al sinds 1940 zat. Het bleek eigendom van een markante Italiaan die zijn geld verdiende met onder andere marihuana, die hij binnenhaalde via watervliegtuigjes die hij liet landen op het water voor de bar. Maar op het moment dat wij het restaurantje leerden kennen, zat hij in de gevangenis.”

Boom in de bar

Toen de Italiaan vrijkwam, bleken hij en De Raad het goed met elkaar te kunnen vinden. En die tent aan het water, die zou De Raad wel eens willen overnemen. De twee maakten de afspraak dat als de zaak ooit van de hand zou gaan, hij over zou gaan op Bernard. „Een paar jaar later was het zover. Met onze laatste spaarcenten en wat geld van de bank kochten we ‘Cap’s’, dat we omdoopten tot ‘Cap’s on the water’.”

,,We hebben het stukje bij beetje opgeknapt, terwijl we de originele elementen zoveel mogelijk in tact hielden”, vervolgt De Raad. ,,Het staat op een uniek, smal stukje land, met aan de ene kant de Atlantische oceaan en aan de andere kant de rivier. Water en eikenbomen komen bij elkaar. We hebben de bomen laten staan en opgenomen in het restaurant en dus hebben we een boom in de bar. Dat is lekkagegevoelig, maar we laten het werken.”

De zaak groeide van een omzet van 675.000 dollar naar 12 miljoen dollar en van 160 naar 499 zitplaatsen, gesitueerd op houten steigers waar je als gast een wijds uitzicht over de rivier hebt. „Iedere avond geeft de natuur een show weg als de zon ondergaat.”

De Raad gaf zijn zaak wat hij belangrijk vindt: goed eten, een flinke wijnkaart, originele cocktails. „Het is een wittafellakenrestaurant zonder tafellakens. Met een goede steak, lekkere burrata en veel uit de zee. We combineren Florida met Europa en de sfeer is casual. Hier lopen advocaten en chirurgen op flipflops.”

Geen last van personeelstekort

Ook zijn 175 man personeel moet niks tekort komen. „Bij mij werkt niemand 70 uur, maar 40 of 50. Iedereen heeft een zorgverzekering en tijdens covid heb ik alle salarissen met 30 procent verhoogd. Niet doorsnee, voor Amerikaanse begrippen. Door die arbeidsvoorwaarden heb ik goede mensen aan me kunnen binden, en geen last van personeelstekort.”

En daar staat zijn restaurant nu op de nationale reiswebsite ‘Trips to Discover’ als nummer 9 in de top 15 Beste Restaurants with a View in heel Amerika. Hoe ze op die lijst terecht zijn gekomen? Geen idee, zegt De Raad. „We kijken soms zelfs op de site om te zien waar we heen kunnen, maar hebben ons nergens voor opgegeven. Een hele eer! We weten natuurlijk wel dat Cap’s populair is; mensen wachten soms wel twee uur op een tafeltje.”

Ondanks het succes aan de andere kant van de oceaan verlangt De Raad regelmatig naar Utrecht. Zo'n zes weken per jaar verblijft hij in z'n stadsie, voor een broodje shoarma en een koud biertje. „Ik voel me nog steeds een echte Utrechter. Ik sluit niet uit dat we ooit terugkomen.”