Nieuws Retail
Voorpublicatie: hoe Jan Zeeman de Margriet-hoofdredacteur persoonlijk kwam overtuigen
‘Bladendokter’ Rob van Vuure was tientallen jaren hoofdredacteur van grote en kleinere publiekstijdschriften. Een greep: Libelle, Panorama, Flair, Vorsten, Margriet, Playboy, Viva, Nouveau, Yes. Dan kom je nog wel eens iemand tegen. Dan spreek je nog wel eens iemand. De beste columns ‘van de hoofdredacteur’ zijn nu gebundeld, na herhaaldelijk verzoek. Hoeveel mooie observaties kunnen er in éen boek? Veel, dus. Waaronder die van rasondernemer Jan Zeeman. De Ondernemer heeft de voorpublicatie.
Jan Zeeman (1942-2020). Rob van Vuure schreef een prachtcolumn over zijn ontmoeting met de rasondernemer, te lezen in zijn nieuwe boek. Foto: ANP.
VOORPUBLICATIE
Jan Zeeman: fratsenloze miljonair
Op 3 juni 2020 overleed Jan Zeeman, van Zeeman-textiel. In 1967 opende hij zijn eerste winkel, inmiddels 1300 vestigingen. Bij alle necrologieën stond zijn foto: een fratsenloze miljardair, doorsnee colbert, doorsnee overhemd. Jan de Zeeman-man. Doorsnee pantalon met daaronder, weet ik, is bewezen, een doorsnee donkerblauwe onderbroek. Dat laatste liet hij mij zien.
Op een dinsdagmorgen kwam hij mijn kamer binnen, tussen twee kingsize koffers. Al snel bleek de bedoeling: hij was ernstig ontevreden over het percentage Zeemantextiel op de redactionele pagina’s.
Ik werkte jarenlang bij de vrouwenbladen Libelle en Margriet. Massabladen met veel lifestyle, waarbij iets merkwaardigs aan de hand is. Geweldig ingerichte woonkamers(‘livings’) vanaf pagina 54, terwijl de doorsnee lezeres niet zo woont. Geweldig ontworpen bordertuinen terwijl de doorsnee lezeres niet zo’n tuin heeft en nooit zo’n tuin zal hebben.
Geweldig Thais gerecht op pagina 76, terwijl de doorsnee lezeres zelden zo eet. ‘Mijn Piet wil bloemkool’. Geweldige jeansjasjes vanaf bladzijde 68 terwijl de doorsnee lezeres.. Vrouwenbladen zijn wegdroombladen, mijmerbladen.
Maar er zijn grenzen, teveel droom wekt irritatie. En wekt redactionele discussie. Dream on met je Versace maar vergeet de Hema en BeterBed niet. Laat je inspireren als moderedactrice, in Milaan, in Parijs, Gucci voor en Prada na, Armani-zelf een handje mogen geven, gegeten in Le Froge, maar vergeet het meeste op de retourvlucht richting redactie.
Lees ook: De Ondernemerscanon: de belangrijkste ondernemers uit de Nederlandse geschiedenis
Bij Margriet werd ik gebeld door dé Jan Zeeman. Hij wilde ‘iets belangrijks’ vertellen. Op een dinsdagmorgen kwam hij mijn kamer binnen, tussen twee kingsize koffers. Al snel bleek de bedoeling: hij was ernstig ontevreden over het percentage Zeemantextiel op de redactionele pagina’s. Hij kwam ‘verhaal halen’. Mijn verhaal was ‘dat het wel meeviel’, maar Jan had vijftien weken lang alles geteld, alle Margrieten uitgepluisd tot in de rubriekjes aan toe. Geen speld tussen te krijgen. Ik zei, vluchtend: ‘Misschien was het niet écht geschikt?’ Onzin! Open wond.
Precies daarom had hij die koffers bij zich. Hij begon meteen met uitpakken, koesterend werden de kledingstukken op mijn bureau uitgeserveerd. Onderbroeken, sokken, overhemden, nog meer onderbroeken. ‘Donkerblauwe onderbroeken gaan het hardst, die met gulp, onverslijtbaar’. ‘Deze blouses meneer, laat die maar eens aan uw redactrices zien’. Alle maten bh’s(luidkeels uit te spreken als bustenhouders) kwamen op mijn bureau terecht. ‘En deze sokken, on-ver-slijt-baar!’. Af en toe keek ik schichtig naar zijn koffer, maar er zat nog meer in, nóg meer. Na een klein uur was mijn bureau bedolven onder stapels textiel. Ik stond achter een marktkraam. Die ochtend werd mij duidelijk waarom de geelblauwe firma zo groot geworden was: recht op het doel af, onorthodox, goed verhaal. ‘Koopman met grote K’, stond in zijn necrologie. Al uitstallend vertelde hij over de Margrietlezeres: ‘Uw lezeres loopt door míjn winkel’.
Ik stond achter een marktkraam. Die ochtend werd mij duidelijk waarom de geelblauwe firma zo groot geworden was: recht op het doel af, onorthodox, goed verhaal.
Ik las verleden week: ‘Jan Zeeman was ervan overtuigd dat ook mensen met een royaal inkomen het liefst zo weinig mogelijk voor basistextiel betaalden’. Klopt. In de hitte van zijn onderbroekenbetoog, op die dinsdagmorgen, ging de miljardair staan. Hij duwde zijn doorsnee pantalon wat naar beneden en trok de rand van zijn onderbroek een stukje omhoog. ‘Niet kapot te krijgen. Donkerblauw. Draag ik al mijn hele leven en ik zal dat tot mijn dood blijven doen’.
Ik kijk naar zijn foto in de krant. En zie wat niemand ziet.
DE BLONDE VRIENDIN VAN WILLEM-ALEXANDER
Het is niet alleen de column over Jan Zeeman, het gaat om de beste, leukste, meest in het oog springende en álle meest memorabele columns van Rob van Vuure die gebundeld zijn.
Over Prins Bernhard die boos de lunch met Rob verliet, een onherkenbare Piet Keizer in de Arena, de leugen over Anton Geesink, de Twentse boer in Willem Wilmink, de moorkop van Prinses Christina, de bijspijkerlessen van Ed van Thijn, de blonde vriendin van Willem-Alexander, Johan Cruijff en de aanrijding, het zijn maar enkele van de ruim vijftig amusante en onderhoudende ontmoetingen die thans te boek zijn gesteld.
