Crazy Piano's: vaak gekopieerd, nooit geëvenaard

'Het was hier drie keer niks'', herinnert hij zich. ,,Dit pand stond al zeker tien jaar leeg. Ooit had er een automatenhal ingezeten. Je had binnen geen daglicht en buiten zat de graffiti in dikke lagen op de muren.'' Bjorn van Dijl (47) wil maar zeggen: het was een gok toen hij in 1999 samen met Robin van Bravenvoer besloot om uitgerekend aan een boulevard waar destijds ook nog eens flink de klad in zat iets nieuws te beginnen: Crazy Pianos.

GokNatuurlijk heeft de man die is genomineerd voor de titel 'Meest Markante Horecaondernemer van Nederland' daar meer dan een paar nachten serieus van wakker gelegen. Want weliswaar had hij met eigen ogen gezien hoe het in Las Vegas bij een soortgelijk initiatief avond aan avond volle bak was, maar wij zijn hier in Nederland toch een stuk gereserveerder dan daar in Amerika. ,,Wij kijken graag de kat uit de boom en willen het liefst vanaf veilige afstand vermaakt worden. Eten, drinken, meebrullen... ik was er vooraf niet helemaal gerust op.''

En dat het een gok was, bleek ook wel in Rotterdam, waar Van Dijl het ook heeft geprobeerd en waar het schip al snel strandde. ,,Ik zat daar ook helemaal verkeerd'', weet hij nu. ,,Ergens achterin die troosteloze koopgoot. En in een te kleine locatie bovendien. Hier in Scheveningen was het wel meteen een succes. Ik zal het nooit vergeten: 13 juli 1999, het was prachtig weer. We werden onder de voet gelopen. We waren iets nieuws; iets anders dan alle discotheken die elkaar allemaal volgens precies dezelfde formule beconcurreerden.''

PianoSteeds meer mensen weten sindsdien zijn zaak aan de boulevard te vinden. 's Middags schuiven in de zomer de eerste gasten al aan op het terras met uitzicht op de Pier; en pas 's nachts om vier uur gaan de laatste gasten op weg naar huis. In het hoogseizoen ontvangt Van Dijl tegenwoordig een slordige 12.000 bezoekers per week. En voor die ontvangst zorgt hij vanzelfsprekend niet in zijn eentje: op een goede dag lopen bijna honderd personeelsleden zich het vuur uit de sloffen - in de bediening, in de keuken, bij de technische dienst, in de beveiliging.

En aan de piano uiteraard. Ooit waren het originele, akoestische vleugels, maar daar is Van Dijl van teruggekomen. Elke dag pianostemmers over de vloer... daar was hij snel klaar mee. Sindsdien staan er elektrische piano's, wel zo makkelijk. Niet de minst belangrijke verklaring van het succes schuilt in de opstelling van de klavieren - naar elkaar toe gedraaid, zodat de muzikanten volgens het concept van twee duellerende pianisten tegen elkaar kunnen opbieden.

VrijheidHet succes van Crazy Pianos is ook andere horecaondernemers opgevallen, weet Van Dijl. ,,We zijn al tientallen malen gekopieerd, maar nooit geëvenaard. Wie denkt: ik verf twee piano's rood en klaar is Kees, heeft het niet begrepen. Het gaat erom dat je een sfeer creëert waarbij niet alleen het publiek graag hier naartoe komt, maar waarbij ook pianisten graag bij ons willen spelen. Ze krijgen alle vrijheid. Ze mogen overal op reageren, overal op losgaan. Die wisselwerking - daar gaat het om. Wie eenmaal over de drempel komt, laat zich als vanzelf meezuigen in de stemming van de avond.''

Adverteren hoeft hij niet. Aanmeldingen genoeg. En dat is dus maar goed ook. ,,Je hebt hoogvliegers van het conservatorium die fantastisch kunnen spelen, maar die de aandacht niet kunnen vasthouden. En je hebt pianisten die geen bladmuziek kunnen lezen, maar die wel de gave hebben om meteen uit het blote hoofd te spelen wat er wordt gevraagd.''

Van VelzenDenk aan Jennifer Lynn, die het drie jaar geleden tot de tweede plaats in The Voice of Holland schopte. Denk ook aan Hans Vorstenbosch, die na zeven jaar uitvloog om met zijn band The Coronas aan de weg te timmeren. En denk uiteraard ook aan Roel van Velzen.

,,Die kon net als bijvoorbeeld Hans alles spelen'', memoreert Van Dijl, ,,maar wat me van hem het meest is bijgebleven, was zijn interactie met het publiek. Roel kon stuiteren van enthousiasme. Het enige wat je hem zou kunnen verwijten, is dat hij zich in vocaal opzicht weleens aan een nummer vertilde. Ik bedoel: Bohemian Rhapsody, dat had hij beter niet kunnen doen. Toen De Wereld Draait Door hem benaderde, was hij uiteraard vertrokken. Maar we zijn hier nog steeds trots op hem. En andersom komt Roel hier ook nog graag langs. Niet om piano te spelen, wel soms om te drummen.''

Zouden we bijna vergeten. Er staat ook nog een drumstel. Tijdens het gesprek, rond etenstijd, klinken uitsluitend de piano's, want op dat moment vindt Van Dijl tromgeroffel wat te veel van het goede. Maar als daarna de lichten worden gedempt en het geroezemoes toeneemt, klautert op gezette tijden een multifunctionele muzikant op de drumkruk. ,,Voor een beetje extra dynamiek'', zoals de uitbater ten overvloede uitlegt.

KinnesinneHij heeft trouwens nog acht andere horecabedrijven elders in het land, maar er is maar één Crazy Pianos. Heeft ook een beetje met de locatie te maken. ,,Ik kom al van jongs af aan in Scheveningen. Als kind vond ik het prachtig, met opa en oma. Het strand, de zee, alles. Dat hadden wij thuis in Rotterdam niet. Later ging ik wel zien dat er hier veel kinnesinne was. De Pier stond er verloren bij, het Kurhaus was een spookhuis.''

Soms dacht hij, wat doe ik hier? Maar nu is hij blij dat hij is gebleven: ,,Het Kurhaus komt weer tot leven, de Pier staat er fantastisch bij met dat reuzenrad en ook de boulevard heeft gelukkig een opknapbeurt gekregen. Enig punt van kritiek is dat er nog erg veel van hetzelfde is. Ik heb nog geprobeerd om Legoland hier naartoe te halen. Is niet gelukt. Jammer, want het is voor iedereen goed als er meer redenen komen om naar Scheveningen te gaan dan alleen een dagje strand als toevallig de zon schijnt.''

OrenOndertussen krijgt pianist Stevie J het publiek aan het meedeinen met The River, van Bruce Springsteen. Waar de meesten van in totaal tweehonderd pianisten die in al die jaren bij hem over de vloer zijn gekomen op enig moment ook weer een deurtje verder gingen, is de goedlachse, donkere Engelsman Crazy Pianos altijd trouw gebleven. ,,Ik liep hier in 1999 naar binnen'', zegt Stevie. ,,en ben nooit meer vertrokken.''

Speelt Bjorn van Dijl zelf eigenlijk een beetje piano? Grijnzend: ,,Geen noot. Je moet doen waar je goed in bent. En vooral niet doen wat je niet kunt. Mijn kwaliteit is dat ik de juiste mensen bij elkaar weet te brengen.''

Grijnzend: ,,Maar met mijn oren is niks mis. Ik ben heel goed in staat om te horen of iets lekker klinkt of niet. En of het plaatje klopt. Weet je, ik kan ook geen eieren leggen, maar ik proef het meteen als er eentje tussen zit die bedorven is.''

De eerste prijs heeft hij alvast op zak, want het regiobestuur van Koninklijke Horeca Nederland (KHN) heeft hem uitgeroepen tot ‘Meest Markante Horecaondernemer in de regio Zuid-Holland-Zuid’.

Maar misschien is dat nog maar het begin voor Bjorn van Dijl. Op grond van zijn hierboven genoemde onderscheiding maakt de eigenaar en geestelijke vader van Crazy Pianos automatisch ook kans op de titel ‘Meest Markante Horecaondernemer van Nederland’. Met deze sectorbrede prijs worden horecaondernemers bekroond die met nieuwe initiatieven buiten de lijntjes durven te kleuren.

Volgens het juryrapport is Bjorn van Dijl een ‘gepassioneerde horecaondernemer die meerdere concepten succesvol heeft uitgerold’.

Boy van Prooijen, voorzitter KHN Regio ZuidHolland-Zuid, brengt het in een schriftelijke verantwoording van de jury als volgt onder woorden: ,,Wij zijn enthousiast over de vele concepten en het hoge niveau van de ondernemers in de regio. Op alle gebieden is de jury onder de indruk van het markante ondernemerschap van Bjorn van Dijl. Zijn prachtige bedrijven, de getoonde voortvarendheid, de uitstekende kwaliteit, zijn visie en nog vele andere redenen heeft de jury doen besluiten Bjorn van Dijl als winnaar te benoemen.”