Kiki (18) ziet droom uitkomen met eigen buurtsuper

"Als ik later groot ben, wil ik achter de kassa zitten", zei Kiki Koek toen ze als klein meisje met haar moeder boodschappen deed bij de C1000. Ademloos keek ze toe hoe de caissières hun werk deden, hoe de producten razendsnel door hun handen gingen, ze geroutineerd de kassa bedienden en bonnen uitdraaiden. Kiki zag alles. Ze onthield de intonatie waarmee ze om klantenkaarten vroegen, zegeltjes aanboden en de klanten een fijne dag toewensten. Thuis speelde ze het precies na. "Ik had zes kassa’s en kratten vol miniboodschappen, en speelde met niets anders", zegt ze.

Het allermooiste van de supermarkt? "Die bliep bij het scannen van de producten." Ze kon niet wachten om ook zo’n ‘bliepding’ te hanteren. Zodra ze vijftien werd, zocht ze een baantje bij supermarkt Deen en later bij de Jumbo. Daar kon ze ‘bliepen’ zoveel ze wilde. Maar dat ze ooit bedragen zou aanslaan in haar eigen buurtsuper, hield ze niet voor mogelijk. Toch is het zo: sinds 3 september runt Kiki Koek haar supermarkt Kigi op het Noordeinde in Landsmeer. Zonder ‘bliepapparaat’, maar mét een felroze kassa.

In sierlijke, witte letters staat de naam ‘Kigi’ op het raam. "Dat is een samentrekking van mijn naam en die van mijn zesjarige zusje Gigi. Ik hoop dat zij hier ook ooit komt werken. En dat kan best, want zij is ook al dol op dat ‘bliepding’ in de supermarkt", zegt Koek en ze lacht. Met haar lange blonde paardenstaart, jeugdige lach en zomeroutfit is ze bepaald geen doorsnee supermarkteigenaar. Veel buurtsupers kwijnden weg de afgelopen jaren. De vaak oudere kruideniers konden niet meer op tegen de moordende concurrentie van ketens als Albert Heijn, Jumbo en Dirk van den Broek.

Koek heeft er desondanks vertrouwen in. "Mijn winkel zit vlak bij een camping en in een wijk waar veel ouderen wonen die niet helemaal met de bus willen om een boodschap te doen. Ook is er veel aanloop van fietsers en dagjesmensen." Ze heeft geprobeerd om haar supermarkt ‘een beetje een vakantiegevoel’ te geven. "De muur heb ik aan één kant blauw gemaakt. Boven op de stellages met levensmiddelen staan bloemenvazen en manden. De houten toonbank oogt zoals de bars in strandtenten. Het moet er zomers en fris uitzien."

Aan het plafond hangen dan ook spotjes met zacht sfeerlicht – geen ongezellige tl-bakken. Vrolijke muziek verdrijft de stilte. En hier is veel ruimte om langs de schappen te lopen.

De mogelijkheid een buurtsuper te beginnen, deed zich enkele weken geleden onverwacht voor. "Mijn vader zocht een schuurtje voor acht fietsen die hij wilde verhuren bij zijn bed & breakfast in het dorp. De eigenaar van Camping het Rietveen bood hem een ruimte aan. Dit pand was te groot voor alleen die fietsen. Zo ontstond het idee."

In twee weken tijd stampten Koek en haar ouders de winkel uit de grond. "Het was ontzettend druk. Ineens moest ik onderhandelen met vertegenwoordigers die hun producten kwamen aanprijzen. Dat was spannend, want dat had ik nooit gedaan. Gelukkig krijg ik ook veel hulp van mijn ouders en anderen. Mijn baas bij de Jumbo was meteen enthousiast over mijn plan. Hij helpt me met de inkoop van producten en ziet me niet als concurrent. Voor de grotere boodschappen komen mensen toch wel naar zijn winkel."

Ze verkoopt de meest gangbare boodschappen: zuivel, brood, koffie, blikgroenten, koekjes, frisdrank, wijn. Maar ook baklava enTurks brood. "Dat koop ik in via een Turkse vriend van mijn moeder met een buurtsuper in Amsterdam-Noord. Ik merk al dat veel klanten daarvoor komen."

Het andere brood komt van Bakkerij Kees Gutter uit Monnickendam, omdat ze dat zelf het lekkerst vindt. Voor kinderen heeft ze snoep verpakt in boterhamzakjes en ‘snoepstengels’ gemaakt: een soepstengel met daaraan een dropveter en een dolfijntje. "Na schooltijd komen kinderen hier om snoep of een ijsje te halen."

Tot oktober vormen de gasten van Camping het Rietveen nog een belangrijk deel van de klandizie. Koek heeft daarom een schap ingericht met waslijnen, plastic bordjes en bestek, wegwerpbarbecues, houtskool, frisbees en andere campingartikelen. Ook verkoopt ze voor toeristen Engelstalige tijdschriften, Hollandse kaasjes, T-shirts van Amsterdam en kleine souvenirs. Geroutineerd helpt ze een klant die een stuk brie, croissants, koffie, kwark en koekjes op de toonbank legt. Ferm, zoals ze dat van kinds af aan heeft geoefend, tikt ze de bedragen in op de roze kassa.

Vanmorgen is ze een half uur eerder opengegaan, omdat er al klanten voor de deur stonden voor brood. "Daar ben ik flexibel in. Soms blijf ik ook wat langer open." Na sluitingstijd bezorgt ze op de fiets boodschappen bij mensen die slecht ter been zijn. "Het zijn lange dagen, maar dat vind ik niet erg. Mijn moeder en mijn tante helpen me gelukkig ook vaak."

De wintermaanden worden wel spannend, denkt ze. "De camping is dan dicht en er zijn minder recreanten in het dorp. Ik zal het vooral van mensen uit de buurt moeten hebben, daarom is het belangrijk op te vallen. Met kerst wil ik oliebollen en appelbeignets gaan verkopen. Ook ben ik bezig om hier een DHL-afhaalpunt en een ov-chipkaartautomaatte krijgen. Zo zorg ik voor meer aanloop."

Op de stoep voor haar winkel heeft Kiki Koek een tafel met stoelen neergezet. “Daar gingen van de week meteen al een paar oudere mensen zitten om te kletsen. Voor een euro kunnen ze bij mij een kop koffie kopen. Zo kan Kigi een sociaal ontmoetingspunt in de buurt worden. Ik vind het ook gezellig om meer onder de mensen te zijn."

Dat klinkt opmerkelijk uit de mond van een achttienjarige, maar dat is het voor haar niet. "In mijn jeugd ben ik veel alleen geweest, omdat ik op school erg werd gepest. Kinderen lachten me uit, zeiden dat ik niks kon en dom was. Dat maakte me onzeker. Pas toen ik bij de Jumbo ging werken, kreeg ik wat meer zelfvertrouwen. Ik ontdekte dat er ook aardige mensen zijn, die wél goed over mij denken."

Een docent van haar oude school deelde het nieuws over haar winkel op Facebook. Daar kwamen veel reacties op. "De meisjes die me vroeger hebben gepest, feliciteerden me. Dat gaf me wel een goed gevoel. Het bewijst dat ze ongelijk hadden; dat ik echt wel wat kan."

Als ze langs haar winkel fietst, kan ze soms amper geloven dat het allemaal werkelijkheid is. De vleeswarenafdeling bij de Jumbo was mooi genoeg, vond ze altijd, in de veronderstelling dat ze daar haar leven zou slijten. "Ik voel me trots als ik hier achter de toonbank sta. Ook al zou het ooit misgaan, dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Maar daar ga ik niet vanuit: ik wil het liefst tot mijn negentigste in mijn buurtsuper staan."