Janet geeft sinds overlijden echtgenoot leiding aan bouwbedrijf: ‘Ik verbaas mezelf, als vrouw in de bouw’

Stijgende houtprijzen en strakke bouwplanningen. Die cijfers kan Janet Pinkert eindelijk even laten voor wat het is. De bouwvak is namelijk van start. Ze had nooit gedacht als een van de weinige vrouwen een bouwbedrijf te runnen, toen de plicht riep.

„Je hebt elkaar nodig, maar je loopt elkaar niet voor de voeten”, vertelt Janet Pinkert aan Tubantia. Al vanaf het prille begin hielp ze haar man Henk met de administratie van zijn bouwbedrijf. Het samenwerken beviel het stel goed. „Als Henk thuis kwam, hoefde ik niet te vragen hoe zijn dag was. Dat wist ik namelijk al. Onze vrije tijd konden we zo aan onze kinderen besteden.”

'Wat fijn dat we door vrienden worden omringd'

De bouwvak was aangebroken, maar desondanks had Henk in de zomer van 2013 nog genoeg te doen. Hij had net zijn 47ste verjaardag gevierd en de eerste verhuisdag erop zitten. Het bouwbedrijf dat hij in 1995 had opgericht, kreeg een nieuw onderkomen aan de Ondernemersweg in Holten.

Het was op een steenworp afstand van hun vorige pand. „Wat fijn dat we door vrienden worden omringd”, zei Henk op die warme zomerdag in juli tegen een tiental helpers. Na een dag lang zwoegen was het tijd voor een koud biertje.

Janet Pinkert was plots weduwe en stond er alleen voor met drie jonge kinderen

Een dag later zou Henk verder gaan met de verhuizing. Maar hij stond wel erg lang onder de douche, merkte Janet in de vroege morgen op. Toen ze in de badkamer ging kijken, trof ze haar man aan. Hij bleek in elkaar gezakt. In kritieke toestand werd hij met een ambulance naar het ziekenhuis in Almelo gebracht. Hij had nog wel een hartslag, maar geen pols meer.

De minuten die volgden leken wel uren, het wachten duurde lang. Janet weet het nog goed. Toen ze eindelijk weer naar haar man mocht in de traumaruimte, zag ze een boomlange man in een witte jas aan zijn bed: de cardioloog. Huilend vertelde hij haar: „We kunnen niets meer voor hem doen.”

Een grote nachtmerrie werd werkelijkheid: van de een op de andere dag werd Pinkert weduwe en stond ze er alleen voor met drie jonge kinderen van 11, 14 en 16. „Dan moet je allemaal dingen gaan regelen die je helemaal niet wil regelen”.

Vrouw in de bouw: Janet wilde het levenswerk van haar man zélf voort zetten

Door derden werd al op de dag van Henks overlijden bedacht wie het bedrijf kon overnemen. „Zonder het eerst met mij te overleggen.” Nog steeds is ze er verbijsterd over. En dat niet alleen: ze trok zich er niets van aan. Want ze wilde het levenswerk van haar man zelf voort zetten. Als vrouw in de bouw.

„Als weduwe moet je zelf je geld verdienen. Je krijgt geen uitkering. Je moet aan de bak. Je hebt wel een huis en een gezin te onderhouden.” Opeens werd ze kostwinner en dus besloot ze haar parttimebaan in Enschede op te zeggen. Ze begon fulltime voor het bouwbedrijf van haar man aan de slag. Het bedrijf in Holten was bovendien een stuk dichter bij haar huis in Herike-Elsen. Zo kon ze ook sneller bij haar gezin zijn.

Henk had nog voor drie maanden aan werk binnengesleept. Een fijn vooruitzicht in de bouw, want het was geen makkelijke tijd. De woningmarkt lag destijds op z'n gat, er was een economische crisis en ook bij Pinkert hebben ze afscheid moeten nemen van werknemers. „De eerste klus in deze timmerplaats was de kist van mijn man”, vertelt ze aan de keukentafel in het kantoorpand. De vloer van voor de kantine heeft ze nog samen met haar man Henk uitgekozen. Maar doordat ze nog in de verhuizing zaten heeft hij nooit in deze kantoorruimte gewerkt. „Dat is toch een voordeel. Zo loop ik niet steeds tegen zijn schim aan.”

In de loop van de jaren is de bouwkennis enorm bijgespijkerd

De eerste dag na de bouwvak viel haar zwaar, als kersverse baas. „Hoe ik mij toen voelde... Het is moeilijk te omschrijven”. Er valt een stilte terwijl Janet zoekt naar de juiste woorden. „Het liefst was ik naar binnen gekropen zodat niemand mij kon zien. Ik voelde me schuldig. Ik had een soort schaamte. Dat ik het moest gaan doen in plaats van Henk”, verzucht ze. „Ik had zo graag gehad dat hij door had gekund.”

Nooit had ze voorgesteld dat ze alleen naar het industrieterrein moest rijden. „Het was de bedoeling dat we het met z'n tweeën zouden doen. Zonder hem was het behoorlijk aanpoten. Ik heb in die tijd ontzettend veel gewerkt.”

In de loop van de jaren heeft ze haar bouwkennis enorm bijgespijkerd en leert ze elke dag weer bij. Ondanks dat Pinkert erg praktisch is ingesteld, laat ze het bouwen aan de mannen in haar bedrijf over. „Daar heb ik toch minder verstand van”, lacht ze. „Ik kan niet echt iets toevoegen op de bouwplaats. Gelukkig heb ik alleen maar vakjongens in dienst.” Bovendien is er een ervaren bedrijfsleider, die de mannen aanstuurt.

Negentien man en één vrouw, maar wel twintig bier

Een heel bedrijf met alleen mannen, Janet vindt het heerlijk. Lekker direct zijn ze, en er heerst onderling een goede sfeer. Al loopt ze ook soms tegen problemen aan. Als vrouw in de bouw is ze vaak een uitzondering. Zo ging de regionale ‘bouw businessclub’ om het jaar met alle ondernemers op ‘mannenuitje’. Want ja, de club bestond uit alleen mannen...

„Ze vroegen of ik mee ging op hun mannenreisje naar een houtzagerij in Finland", ze moet lachen. „Ik kan veel, maar man zijn... Dat niet.” Sindsdien is de trip hernoemd tot ‘eigenarenuitje’. „Het is negentien man en één vrouw, maar wel twintig bier.”

Na een moeilijke periode loopt het weer goed met het bedrijf dat veel huizen verbouwt in Holten. Er wordt zelfs gezocht naar nieuwe vakmensen. „Ik ben zo trots hoe het nu loopt en vooral op onze jongens”, aldus Janet. Ze blijft de bescheidenheid zelve. „Ik verbaas mezelf. Ik kan meer dan ik had gedacht.”