Blog Gideon Borman: het zzp-leven na een hartstilstand (7)

,,Honden zijn het. Allemaal.”

Het is zonder twijfel de meest straffe respons die ik krijg wanneer ik over mijn betrekkingen met de arbeidsongeschiktheidsverzekeraar vertel. Maar qua strekking gelijk aan alle andere reacties. Of ik ze nou krijg van medepatiënten, van medici of boekhouders, van ouders op het schoolplein, op verjaardagen of van voormalig verzekeringsmedewerkers. ,,Het gaat ze alleen om ´t geld.”

Ik besef dat ik zonder dat geld al lang financieel ten onder zou zijn na mijn hartstilstand. Niet alleen mijn gezondheid heeft een klap gehad. Mijn levensloop heeft mij de afgelopen jaren ook financieel kwetsbaar gemaakt.

Gat in financiële reserves

In 2015 loopt mijn huwelijk onverwachts stuk. De echtscheiding begin 2016, de daaruit voortvloeiende verhuizing en de huwelijkse voorwaarden die niet waterdicht blijken, slaan een gat in mijn financiële reserves. Een 50-50-regeling voor de kinderen is in de praktijk niet haalbaar. Ze komen bij mij wonen. Het zzp'en doe ik in de avonduren en tussen de zorgtaak door. Mijn omzet keldert. Ondertussen vormt de immer stijgende premie aov een aanzienlijk deel van mijn maandelijkse lasten. Na een premiestijging eind 2017 bel ik met de verzekeraar. Ik blijk al geruime tijd oververzekerd. Ze vertellen me dat ik maximaal 80 procent van de laatst behaalde omzet mag verzekeren. Met mijn gedaalde omzet, betekent dat een fors lagere maandpremie. En een bijbehorende geslonken dekking.

Procesmatige aanpak

Twee maanden later krijg ik een hartstilstand en beland in een coma. Ik kan stellen dat ik op dat moment 100 procent arbeidsongeschikt ben. Plots behoor ik tot de kwetsbaren van de samenleving. Ik ben afhankelijk van doctoren, van medicijnen, van Wet maatschappelijke ondersteuning-hulp en hulp van naasten. Van kleine zelfstandige die zijn eigen koers vaart, ben ik nu inkomensafhankelijk van een grote verzekeringsmaatschappij. En daarbij sneeuwt de menselijke kant onder in de procesmatige aanpak.

Zo wordt mijn verzekering in februari 2019, een jaar na mijn hartstilstand, premievrij. Een mooie meevaller, want mijn financiële flexibiliteit begint op de raken. De premievrijstelling verloopt niet automatisch; ik krijg gewoon de maandelijkse factuur gestuurd. Bij nabellen wordt me verzekerd dat de poliskosten inderdaad vervallen. Desalniettemin ontvang ik een week later een betalingsherinnering, met de waarschuwing dat bij wanbetaling de uitkering wordt stopgezet. Dat kan ik me niet permitteren. Ik betaal de nota plus de inmiddels ontvangen nieuwe factuur voor maart, in vertrouwen dat het betaalde bedrag wordt teruggeboekt. Dat gebeurt, maar daar gaan drie maanden en een uitgebreide correspondentie overheen. Op papier betaal ik geen cent teveel. In de praktijk bezorgt dit me echter een paar extra krappe maanden.

Rechtstreeks raadplegen

Vanuit de processen van een grote organisatie als een aov zal het begrijpelijk zijn. Begrijpelijk dat de medisch adviseur z’n aanbevelingen baseert op literatuur en eigen ervaringen, zonder daarbij mijn behandelend specialisten rechtstreeks te raadplegen. Begrijpelijk dat ik ieder van de inmiddels zes werknemers die zich persoonlijk met mijn dossier bezig houdt opnieuw mijn hele verhaal moet vertellen, omdat naar mijn hartstilstand en coma in rapporten consequent verwezen wordt met de term 'acute ziekte'. Begrijpelijk dat mijn huidige status wordt geduid door de uitspraak 'we gaan bepalen of er sprake is van een objectiveerbare aandoening zoals bedoeld in de polisvoorwaarden'.

Vanuit mijn positie als arbeidsongeschikte brengt het twijfel en frustratie. Ik voel me zelden zo kwetsbaar, zoveel patiënt, als in contact met de aov.

Op die momenten vraag ik me af of ik beter af zou zijn bij een broodfonds. Of ik de afgelopen twintig jaar mijn betaalde premie, voorzichtig geschat op minimaal 48.000 euro, niet gewoon in een oude sok had moeten stoppen. Dan had ik mijn eigen tempo en invulling kunnen hanteren bij mijn comeback. Was ik niet gebonden aan de trage, rechtlijnige processen van het verzekeringswezen.

David en Goliath-gevoel

Dat geeft me namelijk een 'David en Goliath'-gevoel. En die underdogpositie, zoals verwoord in de eerste alinea, is niets voor mij. Liever dan schelden op hoe groot en vervelend die reus is, kijk ik naar de slinger in mijn hand. Die slinger is voor mij: bij mezelf blijven. Daarin zit mijn kracht. Immers, de enige die precies voelt wat goed voor me is, ben ikzelf. Ik mag vertrouwen dat mijn aanpak voor mij precies de juiste is en wat daar niet aan bijdraagt links laten liggen. Kort gezegd: handelen vanuit authenticiteit. Precies dát is in mijn creatieve vak van levensbelang. Dan volgt dat dagelijks brood vanzelf wel…