Ambacht en vakmanschap: 'Pietepeuterig bezig zijn is fijn'

"Mijn vader werkte door tot zijn 84ste. Dit werk is niet zo arbeidsintensief. Als je hoofd helder blijft, kun je er tot op hoge leeftijd mee doorgaan." Was getekend: Gert Koerts. Hij zet er zijn brilletje met loep, bijna een microscoop, even voor af. Koerts zit in zijn woonkamer in een nette wijk in Aalten aan wat een enorme eettafel kon zijn, maar in dit geval zijn werkterrein is.

Zijn tafel is rijkelijk bezaaid met potjes met onbekende inhoud, kwastjes, doekjes, tandenborsteltjes, wattenstaafjes en een schilderij op een tafelezel. "Dit schilderij ontdoe ik van roetaanslag. Veroorzaakt door een brand. En dit zijn trouwens geen wattenstaafjes. Die pluizen te erg en dat kun je bij restaureren niet hebben. Het zijn speciale schoonmaakstokjes, die ik via internet bestel. Roet is vet en dat haal ik weg met pure alcohol. Daarvoor rijd ik naar Luxemburg, waar het, in tegenstelling tot in Nederland, gewoon in de winkel te koop is."

Koerts is 67 jaar en wil ook nog wel even doorgaan, net als zijn vader. "Dit werk, schilderijen schoonmaken, vind ik het leukst om te doen. Vanwege het pietepeuterige. Hoe lang ik met dit schilderij bezig ben? Ongeveer vijftien uur. Mijn uurtarief? 78 euro. Mijn drijfveer is mensen gelukkig maken. Ik maak iets weer mooi wat voor hen grote emotionele waarde heeft."

Behalve schilderijen zijn onder meer speelgoed, spiegels, beelden, glaswerk, antieke kasten en zelfs Boerenbontservies door zijn handen gegaan. "Vergis je niet, Boerenbont kan behoorlijk wat waard zijn." Over waardevol gesproken: zijn vader restaureerde ooit een bijna geheel ter ziele gegane Stradivarius, het beroemdste en duurste vioolmerk ter wereld. Vader was makelaar, maar zijn echte liefde was restaureren, waarmee hij in de jaren dertig van de vorige eeuw begon. Dat ambacht pakte hij in 1982 weer op. Hij bracht het over op zijn zoon.

Gert Koerts volgde een zevenjarige beroepsopleiding aan de Universiteit van Amsterdam. Hij was ondertussen op z'n 20ste vanuit Amstelveen naar het oosten vertrokken. "Vroeger was restaurator een beschermd beroep, maar het is jaren geleden vrij geworden. Er zijn nog ongeveer 25 restaurators in Nederland."

Koerts heeft geen kinderen, maar een aantal stagiairs dat bij hem kwam werken, kan hem als vader beschouwen. "Ik heb het ambacht op hen overgebracht. We waren ooit erkend leerbedrijf en werden in 2005 genomineerd voor Leerbedrijf van het Jaar." De voormalige stagiairs zijn vanuit het grote atelier, even verderop in Aalten, uitgevlogen. Ze hebben inmiddels (bijna) allen een eigen restauratiebedrijf. Het atelier als werkplek verruilde Koerts onlangs voor zijn woning aan de Eligiusstraat 71 in Aalten. Daar werkt hij zeker nog door tot, pakweg, z'n 84ste.

Gerelateerde artikelen:

Liefde voor elkaar en liefde voor antiekRestaureren zit in het bloed bij familie Kemperman'Als er niks tikt mis je echt iets'